Theevisite werpt scherpe blik op het menselijk geworstel
Wat kan nog gebeuren met drie vrouwen die een kop thee met
elkaar drinken? De mogelijkheden op theatergebied zijn legio en vele vormen en
stijlen al beproefd, maar toneelgroep Echo weet daar toch weer iets nieuws aan
toe te voegen. De groep bewijst dat de mogelijkheden van taal en spel nog lang
niet uitgeput zijn. De zeer vitale voorstelling Botten
onder regie van Roeland Hofman laat de toeschouwer overrompeld achter.
Het decor met daarin een statige bank, dito stoelen aan
weerszijden en een salontafeltje voor de thee draagt bij aan de vervreemding
die zich aan de toeschouwer voltrekt. Dat begint al met de kast tegen de
achterwand, waaruit de drie actrices na elkaar verschijnen, als is het een
poppenkast. Om te beginnen de energieke Annie, die met haar fleurige broekpak,
opzij gekamde blonde haren, bleke gezicht en felrode lippen doet denken aan
Pierrot. Ze vertelt meteen al wat onwerkelijk over haar winkelbezoek aan de stad
en de cadeautjes die ze heeft meegebracht voor haar eenzame vriendin Hannie. De
mentale instelling van de gastvrouw blijkt al uit haar saaie kleren, maar wordt
nog duidelijker als ze over de door Annie meegebrachte bloemen zegt dat ze
eigenlijk al dood zijn. Het leven is haar al gauw te veel. Voor ze het weet
duizelt het haar. Zo eenzaam blijkt Hannie trouwens ook weer niet. Ze heeft nog
een vriendin, de voor Annie onbekende Willie, die als laatste verschijnt en met
haar drukke, zelfverzekerde gedrag meteen de jaloezie van Annie opwekt. Annie
wil Willie beter leren kennen om zichzelf niet kapot te projecteren, zoals ze zegt.
De term positieve verdringing, waarmee Annie haar eigen eenzaamheid typeert zegt
veel over haar manier van denken.
In drie delen speelt zich een nauwelijks grijpbare, maar verregaande
verruwing tussen de vrouwen af, die tenslotte uitmondt in moord. Wat begint met
koetjes en kalfjes, zoals we gewend zijn van een theekransje, ontspoort steeds
meer en geeft daarmee zicht op de onwerkelijke manier waarop mensen met elkaar
communiceren. De kast staat nog meer dan een poppenkast voor de kast waar we
allemaal in zitten en nauwelijks uit durven komen. Dieren zijn beter toegerust voor
het leven, mensen zijn altijd aan het worstelen.
De tekst van Erik Bindervoet kleurt de theevisite van begin
tot eind. De taal is een kunstige proeve van een absurdisme dat in de
werkelijkheid geaard is. Dat gaat van de gewoonlijk grappige misverstanden tot
allerlei nonsenswoorden en -zinnen aan toe. Ik drink mijn gezicht in de thee, zegt Annie. Boeiende
filosofische thema’s over zijn en niet zijn, de waarde van kennis, het belang
van herinnering en de angst om te vergeten worden aangesneden en met hetzelfde
gemak weer losgelaten. De wendingen zijn speels en verrassend. De afwisseling
is groot. Droom en werkelijkheid lopen naadloos in elkaar over.
De spelers Lotte Dunselman, Anna Schoen en gastspeler Ellen
Goemans laten de tekst op voorbeeldige wijze spreken. Hun motoriek en mimiek
voegen veel toe. Ondersteund door een fraaie belichting en passende muziek razen
en blazen de vrouwen van zich af. In het eerste deel houden ze zich nog aardig
in toom. In het tweede deel spreken ze elkaar afstandelijk met hun volledige
voornamen aan, maar reageren ze fysieker en komen hun verlangens, angsten en
geheimen aan de orde. In het laatste deel laten ze als hoeren hun lustgevoelens
de vrije loop en lijkt ook Hannie meer verlost van haar angstigheid. Mannen
zijn de gebeten honden, behalve als ze dierlijke gevoelens opwekken. Annie en
Willie krijgen het steeds meer met elkaar aan de stok, waardoor ze niet eens
meer op reageren op een val van Hannie.
Er gebeurt teveel om op te noemen, waarbij het absurde tot duizelingwekkende
hoogte wordt opgevoerd, maar de ontroering over het menselijk tekort nooit
ver weg is. Droom is het leven, wist de schrijver Willem G. van Maanen al. Niets
staat vast. Echo maakt dit volledig waar. Ze halen alles uit de kast. Na twee
uur ontwaakt de toeschouwer onthutst en ontregeld.
Hier meer op de site
van Toneelgroep Echo met daarop ook de teaser.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten