Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 14 december 2015

Camp Victory, Afghanistan (2010), documentaire van Carol Dysinger


Amerikaanse militaire bijstand valt in een bodemloos gat

De documentaire Camp Victory, Afghanistan gaat over het opleiden van officieren van het Afghaanse leger door Amerikaanse officieren. Verschillende teams van de National Guard worden vanaf 2005 tot 2010 ingevlogen om van de ANA, de Afghan National Army, een professionele organisatie te maken, maar veel resultaat boekt men niet. Tenminste niet in militair opzicht. Wel ontstaat er een vriendschapsband tussen de Amerikaanse kolonel Shute en generaal Sayar, een oude rot in het vak, die de spil in de documentaire is.

Dysinger begint met een uitspraak van de Taliban, die luidt dat jullie de klokken hebben en wij de tijd, waarmee gezegd is dat de Taliban over een lange adem beschikken, hetgeen ook vijf jaar na de documentaire nog steeds zo is. Generaal Sayar ziet de Amerikaanse hulptroepen jaar in jaar uit zonder veel resultaat komen en gaan. We zien geijkte beelden van een medische keuring, motivatiegesprekken en militaire oefeningen die de nieuwbakken Afghaanse officieren, die een driejarig contract getekend hebben, aangeboden krijgen. Het geld dat ermee gemoeid is, lijkt in een diepe put gegooid die Shute tot de gedachte brengt dat economische en humanitaire hulp misschien tot meer effect leidt dan de militaire, waarmee men niet bepaald de harten van de arme bevolking steelt.

‘Geef me honderd man en ik veeg de Taliban van de kaart,’ zegt Sayar nogal overmoedig. De oude rot vecht al dertig jaar, om te beginnen tegen de Russen die in 1979 zijn land binnenvielen en er tien jaar later weer uitgewerkt werden met een burgeroorlog als gevolg. Hij werkte samen met de gematigde moslimleider Massoud die twee dagen voor de vernietiging van de Twin Towers vermoord werd. Daarna werd de Amerikaanse bemoeienis sterk uitgebreid.

In 2005 trekt een groep militairen van de National Guard van Vermont het kamp binnen. Ze treffen er een verwaarloosde toestand aan en houden meteen een fitnesstest om het uithoudingsvermogen van de Afghanen te vergroten. Legerarts Stoney toont de mannen wat te doen bij verwondingen. Sergeant Aminullah, de assistent van Sayar, zegt dat de Amerikanen altijd gewend zijn hun zin te krijgen, maar dat dit hier niet op die manier werkt. Acht van de tien soldaten is analfabeet zodat er eerst een alfabetiseringscursus gestart moet worden. Meteen is er het probleem van het bidden. Volgens de Amerikanen kan dat wel in het leslokaal. Later blijkt dat niemand komt opdagen. Aminullah zegt dat veel soldaten uit een vluchtelingenkamp komen en alleen voor het geld in dienst gaan.

Een operatie onder leiding van generaal Wareh strandt door een geïmproviseerde bom die langs de weg ligt, generaal Waziladah is boos dat hij munitie en opium op zijn kantoor vindt. Corruptie is nooit ver weg. Vanwege het ontbreken van een rechtssysteem wordt de dader opgesloten in een container. Als de basis zelf onder vuur genomen, vlucht een deel van de Afghanen en verraden anderen de posities van de Amerikanen. Na de dood van legerarts Stoney proberen de Amerikanen hun kalmte te bewaren. Ze worden bedankt voor hun inzet, verbranden hun papieren en worden in 2006 vervangen door een bataljon uit Oregon onder leiding van kolonel Shute die twee zoons heeft die in Irak vochten. Hij voert gesprekken met Sayar en concludeert dat de man moegestreden is en dat het moeilijk is een vertrouwensrelatie op te bouwen.  

Na een aanslag op zes Afghaanse militairen gaat Shute praten met een krijgsheer die verantwoordelijk is voor de moorden. Dysinger mag het gesprek, dat zinloos blijkt, niet filmen. Vervolgens neemt het bloedvergieten onder de stammen alleen maar toe.

In 2007 worden de troepen uitgebreid met Italiaanse eenheden van ISAF, maar dit leidt niet tot een verbetering van de toestand. De verschillende delegaties volgen een verschillende strategie. Sayar dreigt tijdens een overleg hierover zijn eigen plan te trekken als de samenwerking niet verbetert. Hij vraagt Shute om bijstand van een operatie in een gebied dat in handen dreigt te vallen van de Taliban en Al Qaida. Shute denkt dat humanitaire hulp meer effect zou hebben, het contact met Sayar verbetert wel. Shute geeft Sayar countrymuziek cadeaux en omhelst de generaal als kolonel Searle het van hem overneemt.

Tijdens een aanval vanuit de lucht in 2008 op een belangrijke Taliban leider vallen veel burgerdoden. Sayar neemt het commando over. Shute belt hem vanuit zijn huis in New Jersey. Later stort Sayar in Herat neer in een oude Russische legerhelikopter. Shute verbijt zich.   

Hier de trailer, hier meer informatie op de pdf van Camp Victory, Afghanistan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten