Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 8 december 2015

Het Syrië van Assad (2015), reportage van Martin Smith


Burgeroorlog tot het absurde aan toe

Martin Smith, Amerikaans correspondent van het programma Frontline, bezocht afgelopen zomer Syrië om daar vanuit de positie van het regeringsleger de toestand van de burgeroorlog te peilen. Zij conclusie was niet bepaald optimistisch en dan is de toenemende interventie door de westerse alliantie en Rusland nog niet eens een feit. De strijd tussen rebellen van het Vrije Syrische Leger (VSL) en regeringsleger ging ook daarvoor in alle hevigheid door. Tot het absurde aan toe.

Smith start in Beiroet dat op slechts vijfendertig kilometer van Damascus ligt. Na een reis door een niemandsland komt hij aan in de Syrische hoofdstad waar hij zich verbaast over het mondaine leven, de ontspannen sfeer en een Amerikaans popnummer op de radio. Damascus was altijd al een seculiere stad, maar nog steeds wordt er druk gedanst, terwijl er niet veel verderop zwaar gevochten wordt door de rebellen tegen het regeringsleger dat vatenbommen als wraak afwerpt. Smith praat met mensen in de souk en hoort dat velen door IS uit steden als Aleppo, Palmyra of Homs verdreven zijn. Ze zeggen dat er geen alternatief is voor Bashar Assad.

Smith komt in contact met Aslani, een journalist die op de hand is van Assad en hem wel mee wil nemen naar het front, maar eerst bezoekt Smith een partijcongres waar wordt voorgesteld dat de oorlog vooral een buitenlandse samenzwering is. Terug in het hotel bekijkt hij videobeelden van Aslani en ziet bij toeval een televisietoespraak van Assad die uitlegt dat hij troepen uit de buitengebieden terugtrekt om zich beter te kunnen verdedigen. De dag erop hoort Smith dat Aslani aan het front gedood is. Op diens begrafenis komen veel partijleden af.

De burgeroorlog begon in 2011 tijdens demonstraties in Daraa, dat honderd kilometer ten zuiden van Damascus ligt. Smith kan zijn vinger niet leggen op het geweld daarbij van het leger. Zijn anonieme informant houdt het erop dat de demonstranten door het buitenland zijn aangezet tot protest en als eerste zijn begonnen te schieten. De regeringsgezinde filmregissseur Anzour noemt de reactie van Assad bescheiden.

Smith wil met zijn eigen ogen de strijd waarnemen en gaat daarvoor naar het ministerie van informatie maar komt per ongeluk bij de buitenlandse media terecht, dat hem wil uitwijzen. Met de hulp van Anzour krijgt Smith een vergunning om de stad uit te gaan. Hij gaat naar Homs en ziet daar de totaal in puin geschoten stad, die twee jaar lang in handen was van het VSL maar zwaar belegerd werd door het regeringsleger. Volgens de gouverneur is dan nog maar één wijk van de zesendertig in handen van de rebellen. Om de sfeer te verbeteren heeft men de campagne Summer in Syria bedacht maar die leidde slechts tot cynisch commentaar op Twitter. De minister van toerisme neemt Smith dwars door de ruïnes mee naar een spoedig te openen vakantieoord, een ander absurdisme.

Smith gaat naar Tartus aan de kust waar de rijke Alewieten vakantie vieren en naar Latakia, waar de Russen een basis hebben. Ook daar bevinden zich veel vluchtelingen. Smith bezoekt de troepen in de heuvels die daar vechten om te overleven. Er zijn ook voormalige gevangenen van het regime die een politieke oplossing voorstaan, maar volgens anderen worden ze door Assad ingezet als schijnoppositie. De crisis neemt toe als de Russen zich ook met de strijd gan bemoeien. Smith verlaat het land en ziet bij de grens nog een bordje waarop hij bedankt wordt voor zijn bezoek. 
 
De toestand is eigenlijk niet te filmen in het land waarin die zomer nog achttien miljoen mensen leefden. Gister las ik dat het Rode Kruis de vele miljoenen probeert te bereiken die in het gebied wonen waar IS de dienst uitmaakt. Als er ergens diplomatie vereist is, dan is het hier. Al is het maar om de druk van de vluchtelingen op Europa te ontlasten.
Een smetje op de moedige reportage van Smith is de sonore commentaarstem van Chris Kijne. Ondertiteling van het Amerikaanse commentaar was meer op zijn plaats geweest.

Hier de site van Frontline met daarop een preview van Inside Assad's Syria, hier meer over Martin Smith en zijn werk, hier een overzicht van de burgeroorlog op Europa Nu.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten