Onderzoek naar andere beleving van vrouwelijke seksualiteit
De voorstelling Seksbom
handelt over de sterke seksualisering van jonge meisjes, die volgens een recent
Amerikaans onderzoek een evenwichtige identiteitsontwikkeling in de weg staat.
De verontrustende uitkomst vormde de aanleiding voor regisseuse Ingrid Kuijpers
om aandacht aan dit probleem te geven. Ze doet dit door middel van een nogal
futuristisch ogende behandeling waarin vijf jonge meisjes gedeseksualiseerd
worden. Het boeiende is dat de uitkomst anders is dan verwacht, al zegt
onderzoekleidster Ingrid Wender van de Bloeiende
Maagden verschillende malen dat men moet weten waar men is om te weten waar
men uit moet komen.
In een klinische setting die, misschien door het gorgelende geluid op de
achtergrond, nog het meest aan de kamer van
een tandarts doet denken, worden we door Wender - links op de foto van Ben van Duin, maar dit keer in witte jas en met opgestoken haar als zinnebeeld van de wetenschap - de hoogte gebracht van de bedoeling van het
onderzoek. Ze legt uit dat het toedienen van een stukje kaas bij copulerende
ratjes heel anders uitwerkt bij de proefdieren. Het mannetje trekt zich
niets aan van de kaas, terwijl het vrouwtje meteen in haar hoofd gaat zitten. Het
zegt iets over de seksualiteit van vrouwen die veel meer meanderend is en
dieper gaat dan die van mannen en die ontkend wordt omdat die indruist tegen
gevestigde denkbeelden en belangen.
De opkomst van de vijf deelnemers van achter een wazig
scherm is heel verrassend. Ze dragen fraaie geschubte huidkleurige jurkjes en
bewegen zich als een inktvis die haar tentakels door het water laat slierten.
De tegenstelling tot de verstandelijke onderzoekster kan niet groter zijn. De
eerste test is meteen zinderend van lust. De meisjes krijgen een grote wortel
toegeworpen die ze met elkaar verkennen en betasten, tot Wender het genoeg
vindt. Het gaat er immers niet om dat dit soort lust geactiveerd wordt maar
juist getransformeerd.
Het deconditioneringsproces neemt helaas erg veel tijd in
beslag. De testjes waarbij de meisjes tussen verschillende soorten lingerie,
schoenen en kledingstukken moeten kiezen houden de boel nogal op. Het was
boeiender geweest de meisjes zelf meer aan het woord te laten over hun seksuele
beleving, zoals nu maar heel sporadisch gebeurde. Terwijl Wender verder ploegt,
lijkt het doel steeds meer uit zicht te raken. De groep grijpt als krolse
katten elke mogelijkheid aan om de oppervlakkige lustgevoelens te botvieren en
doet dit heel overtuigend.
Om een verandering te forceren geeft Wender context, zoals dit
populair heet. Ze haalt het bovengenoemde Amerikaanse onderzoek aan waarin seks
vooral door meisjes als ruilmiddel voor aandacht van jongens wordt gezien en
toont de wulpse bewegingen van Beyoncé als voorbeeld, hetgeen door de groep
meteen weer wordt aangegrepen om in krolsheid te vervallen. Zwaarder geschut
zoals het boek Vagina van Naomi Wolf
en beelden van genitale verminking moeten de meisjes tot zinnen brengen. Seks
is niet alleen buitenkant, maar vooral beleving. Het wordt tijd het eigen
lichaam eens goed te bekijken. Wender geeft zelf het voorbeeld maar ziet,
anders dan op een foto uit 1975 waarop vrouwen vol bewondering het eigen
geslacht bekijken, slechts afgrijzen op de gezichten van de meisjes.
Tot blijkt er langzamerhand wel iets doorgedrongen, al is
dat vooral bij Wender het geval. Met nogal grote sprongen worden schotsen
bedwongen en verbanden gelegd naar een beleving van het lichaam, die niet
gestuurd wordt door de commercie. Het onderzoek mag dan mislukt zijn, de
boodschap is overgekomen. Nu nog hopen dat de kirrende meisjes in de zaal hier
een les uitgetrokken hebben. Het zou een onderzoekje waard zijn.
Hier mijn verslag van een serie over vrouwelijke seksualiteit die Sunny Bergman maakte.
Hier mijn verslag van een serie over vrouwelijke seksualiteit die Sunny Bergman maakte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten