Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 14 juli 2013

Anouk Aimée, la beauté du geste (2012), documentaire van Dominique Besnehard en Muriel Flis-Trèves



Een leven dat komt aanwaaien

De gracieuze Anouk Aimée (Parijs, 1932) heeft niet zelf haar beroep van actrice gekozen. Ze wilde eigenlijk balletdanseres worden maar werd op haar dertiende al gevraagd voor de film. In La maison sous la mer (1946) speelde ze de rol van Anouk, een naam die ze hield. Jacques Prévert, die speciaal voor haar Les amants de Vérone (1949) schreef, voegde daar Aimeé aan toe. Een toevoeging die haar wel beviel, want als ze niet geliefd was kon ze niet spelen. Wellicht speelde die behoefte geliefd te zijn ook wel mee vanwege haar gebroken jeugd.

Ze werd geboren als dochter van een joodse acteur Dreyfus, die zich beroepsmatig Henry Murray noemde en die gespaard bleef voor de kampen door de goedwillendheid van een Duitser die zich moest vergewissen van zijn identiteit. Hij was een socialist en vertelde haar vaak over Léon Blum. Anouk zelf werd op de lagere school aangehouden door een Duitser nadat schoolgenoten tegen hem gezegd hadden dat ze een joodse was. Hij bracht haar naar haar grootmoeder bij wie ze woonde omdat haar ouders gescheiden waren. Oma leed vanaf die dag aan suikerziekte. Aan een gedenkteken op een muur is te zien dat er uit de wijk veel joden werden weggevoerd. Met haar katholieke moeder, die ze een sterke persoonlijkheid noemt, maar die verder niet getypeerd wordt, ging ze naar  peetouders in Barbezieux, waar ze in de documentaire naar terugkeert om een gedenksteen te onthullen en zich op te werpen als peetmoeder voor enkele dorpskinderen. Ze bleef gespaard toen het huis van de familie in Marseille werd gebombardeerd terwijl Aimée op school zat. Ze werd opgevangen door restauranthouders en maakte in Marseille de bevrijding mee. De soldaten leken wel vier meter lang.

Behalve deze boeiende biografische elementen gaat de documentaire van filmproducent Dominique Besnehard en de feministische psychoanalytica Muriel Flis-Trèves die in het Nederlands Anouk Aimée, een actrice met stijl heet, vooral over de talloze films waarin Aimée speelde. Haar filmleven is grof gezegd in drie tijdsperiodes op te delen, die gelijk lopen met haar huwelijken. Ze was van 1951 tot 1954 getrouwd met filmregisseur Nikos Papatakis en kreeg met hem een dochter, Manuela, over wie we verder niets horen. Ze werd in die jaren gevormd in het artistieke milieu in Parijs, waar ze onder andere Raymond Queneau en Simone de Beauvoir ontmoette en met Jean Genet een levenslange vriendschap sloot.

Een tweede belangrijke periode voor haar ontwikkeling werd ingeluid door de ontmoeting met Fellini die haar meteen wilde voor La Dolce Vita (1960). Ze kon het goed met hem vinden en ook met Marcello Mastroianni en ging van het acteren houden. Ze voelde zich vrij. Fellini vroeg haar meteen voor Otto e mezzo (1963). Tussendoor speelde ze in 1961 de rol van Lola in de gelijknamige film (zie foto), geregisseerd door Jacques Demy. Ze nam daarmee afstand van rollen van het onschuldige meisje, maar vond wel de onzekerheid van Lola prettig. Claude Lelouch, die zich nog steeds erg flirterig ten opzichte van Aimée gedraagt, haalde haar en haar dochter terug naar Frankrijk voor Un homme et une femme (1966) met Jean-Louis Trintignant dat een groot succes werd. Ze werd verliefd op de componist, trouwde met hem en nam gas terug, ondanks de vele rollen die haar werden aangeboden. Ze speelde nog wel met Yves Montand in Un soir, un train (1968) van de Belg André Delvaux en in Amerikaanse producties.

Na haar huwelijk met de Britse acteur Albert Finney bleef ze zeven jaar uit het zicht van de camera’s en wijdde zich  aan het huishouden. Claude Lelouch haalde haar weer terug voor een rol in Si c’était à refraire (1976) samen met Catherine Deneuve. Aimée was blij weer terug in de filmwereld te zijn. Haar collega’s bleven haar vrienden. Ze deed mee in Salto nel vuolto (1979) van Marco Bellochio, werd model voor het Parijse modehuis Ungaro, maar zette zich ook in voor kinderen. Op 75-jarige leeftijd speelde ze een kampgevangene in Auschwitz-Birkenau in La petite prairie aux bouleaux (2002) van Marceline Loridan. In deze laatste periode toont ze zich betrokken bij de wereld en het leed.

Hier de Franse trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten