Tastbaar talent: multi- , culti of gewoon uit Amsterdam.
Het is al een genot om presentator Gerrie Hondius te zien
opkomen in een kostuum waarin in het spotlicht goud blinkt. Het is
één ding een schrijver te lezen, een ander hem of haar te horen: in dit geval
Renée van Marissing, die twee boeken op haar naam heeft staan en daarnaast nog
vele andere dingen doen waaronder libretti schrijven, de gevierde schrijver
Philip Snijder en Massih Hutak uit Amsterdam - Noord, een multitalent, die ook
de muzikale intermezzi afkomstig van de cd Onderweg naar huis voor zijn
rekening neemt.
Onder de noemer tastbaar lezen de drie schrijvers
voor, Renée veelal uit Strak blauw, Philip met veel nieuw en sprankelend
werk zoals het hilarische Potloden over een schoolklas op het
Bickerseiland, waarin men potloden naar de ik-figuur gooit op het moment dat de
meester de klas uit is om met een juf te flirten, een verhaal over stuff roken
in Paradiso met een pukkelige en in een legerjack geklede Dirk Groen in 1972,
een verhaal over het vervoeren per fiets op de dag voor Koninginnedag terwijl Amsterdam in feeststemming komt van een flesje bloed naar het laboratorium om het te laten testen op Aids, Kan gebeuren over
een louche hotel in de warme buurt waar een receptionist geconfronteerd wordt
met twee junks, die binnenvallen en waarvan één als tastbaar souvenir zijn maag
op de vloer omkeert en Leeflaag over de bodemvervuiling tot op grote
diepte op het Bickerseiland die door de gemeente wordt aangepakt door drie
meter grond af te graven en er verse aarde overheen te storten, hetgeen de
hoofdpersoon tot een mooie persoonlijke conclusie brengt. Massih leest een drietal
hoofdstukken uit Toen God nog in ons geloofde (2011), waaronder het cynische Fabeltjesland
over een kinderredder.
Soms leek het of Philip de teksten speciaal voor het thema
had geschreven. Af en toe hoorde ik hem de term tastbaar gebruiken. Een keer
zelfs in de titel De dood tastbaar, een hilarisch verhaal over een neef die met een
herseninfarct in het ziekenhuis ligt en door de ik-figuur wordt opgezocht. Op
weg naar hem toe denkt de ik-figuur terug aan hun jeugd waarin ze vaak bij
elkaar logeerden. Ook Massih zingt een keer dat zijn geluk niet tastbaar is in
het lied Wederom naar huis. In het lied Bank is aan het eind aan
trompetsolo te horen van Hans Dagelet, ook al zo’n multitalent. Massih sluit de
avond af met het aangrijpende De eenvoud.
Alledrie hebben ze hun eigen manier van voordragen. Massih
wat onderkoeld waardoor juist de humor een kans krijgt, Renée bedachtzaam maar
tegelijk stellig en geconcentreerd, passend bij de nogal theatrale teksten die
ze voorleest over Narcissus, De zweetdoek van Veronica of soms ook een
verrassend kort verhaal zoals over de agenda van haar overleden vader waarin de
WK wedstrijden van het Nederlands elftal al genoteerd stonden. Philip lezend
zoals hij schrijft: beeldend, nauwkeurig over zijn jeugd op het Bickerseiland.
Dat laatste zou vooral Menno Hartman van Literair Nederland goed hebben gedaan,
want die was in zijn recensie over Het geschenk meer te spreken over de
sappige, trefzekere schetsen van een opgroeiende jongen in een bijzonder
stadsgebied.
Waarmee ik maar wil zeggen dat voorlezen en schrijven
misschien wel twee verschillende zaken zijn, hetgeen pleit voor de
luisterboeken als alternatief voor lezen. Het Voorleestheater dat uit Utrecht
afkomstig is, heeft onder de bezielende leiding van Gerrie Hondius en Paul de
Jager in Haarlem vaste grond onder de voeten gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten