Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 26 februari 2012

Armadillo (2010), documentaire film van Janus Metz


De wonden van de oorlog.

Armadillo schetst de activiteiten gedurende zes maanden in 2009 van een peloton Deense huzaren op de vooruitgeschoven basis in Helmand, Afghanistan. In Armadillo zijn 170 Deense en Britse militairen van ISAF gestationeerd, die bescherming moeten bieden tegen de taliban.

De documentaire concentreert zich op een viertal jonge Deense soldaten, waaronder Mads en de hospik Kim, die voorafgaande aan het vertrek op een afscheidsfeestje een striptease danseres uitgenodigd hebben. De ouders van de jonge Mads hebben erg te doen met de uitzending van hun zoon.

Rasmus de commandant van het peloton heet hen op de basis welkom. De jongens verzuchten dat het moeilijk zal worden, een half jaar zonder vrouwen, maar gelukkig hebben ze laptops met veel porno daarop.

De eerste patrouille is maar saai. Thomas, de contactpersoon met de Afghaanse burgerbevolking, legt uit hoe ze de mensen tegemoet moeten treden. Het doet goed als ze snoep geven aan de kinderen. De patrouille komt bij een madrassa, een koranschool, waar ze niet al te vriendelijk worden bejegend. De Afghanen zijn bang om zich tegen de taliban te keren, want die kunnen wraak nemen. Ze zijn de echte slachtoffers. ISAF gaat weer weg en de taliban verlegt het front maar zij zitten met kapot geschoten huizen en vee en velden waar doorheen gebaggerd is. Na de patrouille is een debriefing, waarop wordt besproken wat wel en niet goed ging. De soldaten krijgen te horen dat ze laag moeten blijven om geen doelwit te zijn.

Een van de soldaten werpt een, op een modelvliegtuigje gelijkende, drone af waarmee verdachte bewegingen op de grond waargenomen kunnen worden en, indien mogelijk, uitgeschakeld. Ik neem aan met een bommenwerper.

Het is vaak moeilijk om te zien of iemand een burger is of een talibanstrijder. Een groep burgers die met een draagbaar op de schouders de aftocht blaast vanwege naderende gevechten zou best wel eens een lading munitie kunnen vervoeren in plaats van een gewonde. Sommige Afghanen komen naar de basis om geld te vangen voor verwoeste eigendommen, zoals een gedode koe.

Bermbommen zijn een groot probleem. Pelotonscommandant Rasmus wordt aan zijn hoofd geraakt, revalideert in Kopenhagen, maar keert weer terug. De aanslagen zetten kwaad bloed bij de soldaten en maken het gemakkelijker het gevecht aan te gaan.

De gevechten kennen we van beelden van Nederlandse soldaten in Uruzgan. Het blijft volstrekt onduidelijk hoe zo’n actie in zijn werk gaat. Men rent over een veld, er loopt iemand met een detector rond als men een compound binnengaat, men trapt altijd deuren in, waarachter een onbehaaglijk duister schuilgaat. Men is blij dat men ongedeerd weer terug is.

De laatste keer komt het tot een echt gevecht, waarbij twee gewonden vallen aan Deense kant (een van hen op de foto) en vijf doden bij de taliban, door een in een greppel geworpen granaat waar de strijders zich verborgen hielden. De Denen etaleert de oorlogsbuit en voelen eindelijk de voldoening van een echt gevecht. De gewonden krijgen een medaille met daarop een paard als onderscheiding, de granaatwerpers een gouden paard. In Denemarken ontstaat opschudding over de vijandelijkheden. Waarschijnlijk heeft een van de soldaten tegen zijn ouders teveel gepocht over hun heldendaden. De militaire politie ondervraagt de hoofdrolspelers, maar tot sancties leidt dat volgens mij niet.

Volgens de begeleidende toelichting op de film veranderen kinderlijke jongens in vechtmachines, maar dat gold volgens mij niet voor Kim en Mads, die bij terugkomst wat bedachtzaam om zich heen kijken. Het is wachten op de eerste PTSS verschijnselen. Wellicht wil men die voor zijn door in 2011 weer terug te gaan naar Armadillo. Ook Mads.  

Filmcritica Jann Ruyters vond Armadillo de een na beste film van 2011. Nadat ik de documentaire gezien had en de computer uitzette hoorde ik verwoestend geweervuur uit de kamer van mijn zoon. Houdt het dan nooit op!

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten