Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 14 april 2018

Filmrecensie: Les souvenirs (2014), Jean-Paul Rouve


Teveel flauwe elementen in onderhoudende Franse tragikomedie

Les souvenirs, geregisseerd door de Franse filmmaker Jean-Paul Rouve (Duinkerken, 1967) is gebaseerd op de gelijknamige roman van de Franse schrijver en regisseur David Foenkinos, die drie jaar eerder met zijn broer Stéphane de film La délicatesse maakte. Beide films zijn onderhoudend maar missen ondanks het goede spel van de hoofdrolspelers, respectievelijk Audrey Tatou als Nathalie en Mathieu Spinosi als Romain, de uitstraling van een meesterwerk.

De tragikomedie Les souvenirs speelt zich af tussen twee begrafenissen en wel die tussen de begrafenis van de opa en de oma van Romain Esnard, die letteren studeert. In dezelfde periode gaat zijn vader Michel met pensioen hetgeen druk zet op zijn huwelijk met Nathalie. Romain woont nog thuis en speelt de reddende engel, ook ten aanzien van zijn oma die na een val naar het ziekenhuis raakt, waarop Michel, na overleg met zijn broers besluit dat ze beter in een verzorgingstehuis kan worden opgenomen. Hoewel oma zich daar eerst tegen verzet, laat ze zich de veranderingen aanvankelijk aanleunen.

Na enige tijd neemt ze, zonder iemand van haar plan op de hoogte te stellen, de wijk naar het plaatsje Etretat in Normandië, waar ze haar jeugd doorbracht tot ze vanwege de oorlog met haar ouders vluchtte. Romain krijgt een ansichtkaart van haar waarop hij met de auto van zijn vader naar Etretat rijdt om zijn oma op te halen. Tegelijk doet hij daar een vriendin op waar hij al heel lang naar op zoek was. Monique is de juf van de klas waar oma op bezoek gaat en vragen op zich afgevuurd krijgt waaronder de grappige vraag of alles in haar tijd zwart wit was.

Jean-Paul Rouve grossiert vooral in korte, snelle scènes die de indruk van vaart geven maar een gebrek aan diepgang niet kunnen maskeren. Nogal gekunsteld is het begin en het einde van de film waarin eerst Romain en later Monique te laat op de begrafenis van respectievelijk de opa en de oma arriveren. Ook cliché is de rol van Jean-Paul Rouve als de alcoholistische hoteleigenaar Phillipe, die graag wil dat Romain een roman schrijft en hem een baantje geeft als nachtportier en daarnaast Audrey Lamy als de lacherige directrice van het verzorgingstehuis waarin oma wordt opgenomen.

Wel weer leuk is een benzinepomphouder, die Roman op weg naar Normandië polst over de beste manier om een vriendin te krijgen en die hem het antwoord geeft dat hij die in ieder geval niet moet zoeken en daardoor een vriendin in de schoot geworpen krijgt. Op de terugweg, met zijn vader in de auto, die meteen naar Normandië gevlogen is nadat zijn moeder overleden is, stopt Romain bij hetzelfde benzinestation en zegt tegen zijn nogal knullige vader, dat hij aan de pomphouder moet vragen hoe hij zijn relatie weer op de rails krijgt. Het advies dat hij krijgt, namelijk om terug te grijpen op het verleden toen alles tussen hem en Nathalie nog goed was, werkt wonderwel maar is tegelijk weer een voorbeeld van een flauw element in de film. 

Jean-Paul Rouve acteerde ook al eerder in Un long dimanche de fiancailles uit 2004.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van La délicatesse, hier die van Un long dimanche de fiancailles.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten