Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 16 oktober 2016

Filmrecensie: Hasta la vista (2011), Geoffrey Enthoven


Hemel op aarde voor gehandicapte medemens

Het verhaal van de lamme, de blinde en de dove - waarbij de laatste goed kan horen, maar wel een hersentumor heeft - begint heel mooi met twee joggende meiden op het Belgische strand. Regisseur Geoffrey Enthoven brengt hun borstpartijen duidelijk in beeld, alsof het een reclame voor push up beha’s betreft. De focus is echter op de verlamde Philip die met zijn wagentje op het terras van een vakantiehuis in Cadzand zit. De frustatie over zijn onmacht is duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Later wordt hij door zijn ouders in bed geholpen.

Philip hoort van een andere gehandicapte vakantieganger over bordeel El Cielo aan de Spaanse kust, dat de hemel op aarde is. Hij vertelt daarover tijdens een wijnproeverij met zijn vrienden Jozef die zeer slechtziend is en Lars die een hersentumor heeft en in een rolstoel zit. Ze bedenken samen een plan om daar naar toe te gaan, terwijl ze zich op de heenweg te goed zullen doen aan de nodige wijnen. Theo, die ervaring heeft met gehandicapten en een compleet ingericht busje bezit kan rijden. Het overleg met de ouders over hun plan hangt af van de goedkeuring van de arts van Lars. Als die geconstateerd heeft dat de tumor gegroeid is, lijkt het plan van de baan, maar Lars zet door. Seks is goed tegen kanker.

De jongemannen besluiten zonder toestemming van de ouders op weg te gaan. Theo zoekt een invaller die de naam Claude draagt. Yoni, het zusje van Lars zit in het complot en regelt een reistas waarin haar broer zijn kleren kan doen. Dat ze hem haar eigen roze koffer geeft, heeft ermee te maken dat hij dan tenminste aan haar denkt. Op de vroege ochtend dat haar broer naar de afgesproken plek gaat waar het busje van Claude zal stoppen, houdt zij haar moeder op een slimme manier aan het lijntje door net te doen alsof Lars in de badkamer is. Inmiddels zitten de drie jongemannen maar te wachten. Philip heeft alleen maar emailcontact met Claude gehad dus weet ook niet precies hoe die er uit ziet. Later blijkt dat Claude een Waalse is. Philip beschrijft haar aan Jozef als een mammoet.

Aanvankelijk is de verhouding tussen de drie en Claude erg slecht. In de film is dat ook nog eens zwaar aangezet. Het is de vraag of dat nodig is in een film, die verder heel eerlijk is, zeker over de bedoelingen van de gehandicapte jongemannen die wel eens ingewijd willen worden in de liefde. Daarnaast is ook de nodige aandacht voor de ophef aan het thuisfront na de mededeling van Yoni dat de vrienden naar Oslo zijn niet echt nodig. Dit vertraagt het verhaal alleen maar. Hilarisch is het gestuntel met de passen waarmee ze toegang hebben tot de hotelkamers in Versailles. Aan het eind van de dag liggen ze uitgeput in één kamer, terwijl Claude die uitgesloten wordt, in het busje slaapt.

Na een reddingsoperatie door Claude van Jozef die moet plassen en daarbij in het water terecht komt, verandert de sfeer. Philip geeft toe dat hij af en toe zeer onuitstaanbaar is. Tijdens een kampeernacht licht Jozef Claude in over hun bedoelingen. Hij wil van haar informatie over hoe ze dat moeten aanpakken, maar Claude zegt dat de hoeren hen ter wille zullen zijn. Voordat het zover is, komt het nog tot een confrontatie met de ouders die hen toch gevonden hebben en willen dat ze hun reis afbreken, maar dat is tegen dovenmansoren gesproken. Claude biecht op dat ze een strafblad heeft omdat ze haar overspelige man heeft geprobeerd te doden met insuline, maar dat is geen reden voor de vrienden om haar aan de kant te zetten. Integendeel, het zorgt voor verbroedering.

Er zit veel humor in de film. Als de jongens in de villa zijn nabij El Cielo verblijven waarschuwen Lars en Philip elkaar voor Claude, de insulinezuster. Jozef doet daar niet aan mee. Die raakt zelfs verliefd op haar. De film krijgt een wrang eind omdat de doodzieke Lars ook nog dood gaat, maar in ieder geval heeft hij wel de genoegens van de seksuele omgang gesmaakt. In een overbelichte scène zien we dat Philip en Lars als herboren terugkomen uit het bordeel. Ook voor de gehandicapte medemens is er een hemel op aarde. In ieder geval onttrekken de drie zich aan het zielige beeld dat van hen bestaat. ij  

Het scenario is van de hand van Pierre De Clercq op basis van een verhaal van Mariano Vanhoof naar de levenservaring van de Amerikaan Asta Philpot en zijn vrienden (Wikipedia).

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten