Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 2 oktober 2016

Theaterrecensie: Metaman, Goldmund, Toneelschuur, 1 oktober 2016


Ontroering breekt als een zonnetje door de wolken

Metaman is de tweede voorstelling van Thijs Maas en Wilko Sterke, die in 2014 bij Orkater/De Nieuwkomers debuteerden met Goldmund. Omdat ze daarmee veel succes boekten hebben ze zichzelf naar deze voorstelling genoemd. Na hun opkomst als een soort showmasters in een monumentaal, groezelig decor, dat ook op de site te zien is, vertellen ze dat ze niet op de herkomst van hun naam willen ingaan, maar dat daar straks in de foyer genoeg ruimte voor is. Ze zijn hier om te kijken of ze, net als de vorige keer, een probleem moeten oplossen. Wilko heeft een urgente vraag over het huidige Godsbeeld. Hij wil weten wie of wat ze op de blankhouten sokkel kunnen plaatsen die frontaal in het midden van het decor staat. Thijs probeert hem er nog van af te houden, omdat het geen onderwerp is dat lekker bekt. God heeft zich volgens hem versplinterd in acht miljard deeltjes die in onze hoofden zitten, maar Wilko is daarmee niet tevreden en zoekt naar een nieuwe benadering.

Het is een fraaie zet dat de heren acht studenten aan de toneelschool hebben uitgenodigd om een koor te vormen, dat, net zoals in de Griekse oudheid, de voorstelling met zang ondersteunt, ideeën naspeelt en zelfs een eigen wending aan de uitkomst probeert te geven. Vooral het muzikale element is van een grote schoonheid, zoals we meteen al horen in een lied dat over de prijs van dit koor gaat. De fraaie stemvoering schuurt met de inhoud van hun boodschap, die meer op het gebied van het cabaret ligt.
Thijs komt er voor uit dat het hij stagiaires heeft gekozen vanwege financiële redenen. Het is verrassend dat de leden de sokkel afbreken en ieder op een voetstuk gaan staan dat hen allen even groot maakt. Een leuke vondst, die later ook door Thijs wordt opgemerkt.

Thijs is meteen al de dwarsligger. Hij vindt het maar niets dat Wilko begint met datgene wat bekend is, een hele rij gemeenplaatsen die echter wel in de inhoud van de voorstelling passen, zoals de onmogelijke vergelijking van appels en peren waarop Thijs later, ondersteund door het koor, een aardige beschouwing loslaat. Door zijn kritiek wordt hij echter door het koor genegeerd en trekt zich terug in zijn eigen ruimte. Het koor gaat verder met de sfeer die allesbepalend is. Tijdens de verkenning daarvan stuurt Thijs een brief aan Wilco waarin hij meldt dat hij alle meubilair uit zijn huis verwijderd heeft en alleen nog zit met de sfeer die er heerst. Hoewel de heren ver van elkaar verwijderd zijn, hebben ze blijkbaar nog wel een telepathisch contact.

Wilko besluit een sterfbed te kopen om van daar af zijn leven te beschouwen. Zijn ouders heeft hij niet uitgenodigd omdat die tegen die tijd ongetwijfeld niet meer zullen leven. Het leidt tot een beschouwing over de beste tijd van leven, die volgens koorlid Emma in de negentiende eeuw ligt toen de maatschappij nog niet zo op drift was. In een welluidende monoloog vertelt ze over het grotere genoegen om duizend keer met een man te vrijen dan een keer met duizend mannen, maar helaas wordt haar fantasie verstoord door kenau Anne die de vrouw op het schild hijst en haar rechten opeist. 

Zo gaat het nog een tijdje door, met sterkere en zwakkere momenten die elkaar afwisselen. Een scène waarin Bastiaan door de groep wordt beschuldigd van koelheid en een hilarische scène over een wereldvergadering onder voorzitterschap van Milan vormen boeiender elementen dan het vermoeide verlangen van Wilko naar de oude God of de stille wanhoop van Thijs die vanaf een flatgebouw naar het niets staart. Het koor vormt met stil spel een krachtig element op de achtergrond, neemt later zelfs de regie, die overigens in handen is van Titus Tiel Groenestege, over en bedenkt zelf wat ze belangrijk vindt om op een sokkel te plaatsen, moed, talent of een vriendin - die helaas zelf het koorlid op de tweede plaats heeft gezet. De subtiele humor kan niet verhullen eg dat het geheel erg geconstrueerd aandoet en dat pas op het eind de verlangde ontroering eindelijk als een zonnetje door de wolken breekt.
ij Hij  
Hier de site van Orkater met daarop ook een teaser van Metaman en, onder Credits, de foto’s van de spelers, waaronder de stagiaires.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten