Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 19 november 2014

The job (2012), documentaire van Didier Cros



Sollicitanten hebben ongeveer net zoveel rechten als vee

Een recruitbureau roept tien sollicitanten op voor een baan als verzekeringsadviseur. De procedure duurt twee dagen. De tien weten niets van de baan, alleen dat men stressbestendig dient te zijn. De vijf recruiters (zie onderaan de poster) hebben de c.v.’s nog niet gelezen, maar doen dat pas op de tweede dag tijdens één op één gesprekken met de overgebleven kandidaten.

De eerste dag begint na een inleidend praatje met een rollenspel. De kandidaten moeten hun buurman (of -vrouw, Julie is de enige vrouw van de tien) voorstellen met het idee dat hij de beste voor de baan is. Daartoe krijgen ze eerst de gelegenheid in tweetallen te overleggen. Na de voordracht krijgen degenen die gelegenheid te reageren. Een van de tien, Hervé, draagt als enige geen das en wordt daarop aangesproken. Na afloop praten de kandidaten met elkaar over het spel en ze worden ook door Cros gevraagd naar hun meningen. Twee mannen houden het voor gezien.

Hetzelfde procédé wordt gevolgd bij het tweede rollenspel waarin de acht overgebleven kandidaten met persoonlijke overtuiging paperclips moeten verkopen. Daarna wordt door de recruiters overlegd over de kandidaten die afgewezen worden. Tijdens de bekendmaking daarvan wordt deze mensen nog eens het vuur aan de schenen gelegd. Begrijpen ze waarom ze niet verder mogen? Hadden ze niet beter hun best kunnen doen? Alleen Hervé vat de afwijzing laconiek op. Hij kwam voor een baan en niet voor kritiek op zijn persoon. Een ander reageert agressief, de anderen druipen af.

Op dag twee krijgen Georges, een man met een net ringbaardje, Gérard met een kale kop en leidinggevende capaciteiten en de charmante, goedgeklede Julie een persoonlijkheidstest. Georges vertelt na afloop aan Cros dat hij zijn privéleven achter hield en dat hij zelfvertrouwen mist op grond van iets in het verleden. Gérard oogt gedreven en plichtsgetrouw.

Daarna moeten ze een persoon kiezen en in een gesprek aan de anderen uitleggen waarom die persoon geschikt is op een andere planeet verder te leven als de aarde vernietigd wordt. Gérard kiest voor Napoleon, Julie voor Victor Hugo en Georges die niet goed weet wie te kiezen, noemt uiteindelijk zijn broer. Gérard en Julie maken elkaar af terwijl Georges meeluistert. Gérard zegt na afloop dat ze het de recruiters gemakkelijk maakten door elkaar af te slachten. Hij had er achteraf spijt van.

Eindelijk krijgen ze iets te horen over de inhoud van de baan. Het salaris bedraagt het minimumloon met daarbovenop provisie. Dat stelt ze teleur. In de één op één gesprekken wordt Gérard aan de tand gevoeld over zijn leidinggevende capaciteiten die hem tenslotte de das om doen. Het was ongelooflijk dat men hem verweet dat hij zenuwachtig was. Solliciteren is toch al een stressvol gebeuren. Georges wordt een uurlang gesard maar wel aangenomen. Hetzelfde geldt voor Julie, hoewel die een chaotische c.v. had en moest verzwijgen hoe financieel moeilijk haar gezinssituatie was. Ze zegt dat werknemers net zoveel rechten hebben als vee.

In de aftiteling lezen we dat Julie na haar proeftijd ontslagen werd, dat Georges met een vast contract weinig meer dan het minimumloon verdiende en dat Gérard nog steeds op zoek is naar werk. Arbeiders in Frankrijk en elders verenigt u, zou ik zeggen.

Hier de trailer van deze documentaire die in het Frans La gueule de l’emploi heet.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten