Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 7 november 2014

Theaterrecensie: Osama the Hero, Toneelschuurproducties, 6 november 2014



Sprankje hoop uit een stadswijk vol geweld

De vijftienjarige scholier Gary woont in een Londense krachtwijk, een eufemistische term die aanduidt dat uiteenlopende groepen het daar met elkaar moeten zien te rooien. Radicale jongeren zoals Gary vormen een minderheid te midden van het zwijgende, haatdragende volk, waaronder Francis, diens zijn zusje Louise en mannen met afwijkende seksuele voorkeuren, zoals de getrouwde, vijftigjarige Mark, die in zijn garage graag jonge meisjes als Mandy betast.

Gary moet op school een spreekbeurt houden over zijn held en kiest voor zijn idool Osama Bin Laden, iemand die zich niet liet inpalmen door het familiekapitaal maar - anders dan onze leiders die anderen de oorlog in sturen en zelf lekker uit eten gaan - de bergen in trok om te vechten tegen de imperialistische Sovjets. Over zijn held horen wij verder weinig. Gary is een verward persoon die zich bedreigd voelt in zijn leven, gegrepen wordt door een gewelddadige ideologie en daardoor een gemakkelijk slachtoffer wordt als garagebranden onrust in de buurt veroorzaken.

In een drietaktbeweging volgen we de gebeurtenissen in de wijk vanaf de tijd dat Gary zijn spreekbeurt houdt en verantwoordelijk wordt gehouden voor de garagebranden. Daarna volgt zijn terechtstelling door de sadistische Francis en zijn zusje Louise. Ook Mark neemt eraan deel omdat hij op die manier van zijn eigen stigma als pedofiel af kan komen, net als Gary’s onbarmhartige klasgenootje Mandy. Tenslotte is er een vervreemdende nabeschouwing door de eerste drie, als ze, ondersteund door bijpassende elektronische klanken, elkaar hun eigen particuliere verhalen vertellen, zonder dat ze daarbij op elkaar ingaan. Zo zag Louise een documentaire over een onthoofding waarin de mening overheerste dat men vuur moet blussen met vuur, oog om oog, tand om tand. De voorstelling eindigt met een sterke epiloog van Mandy, die na de dood van Gary ronddoolt door de stad en in een park haar toevlucht vindt, ver weg van de beschaving. Ze heeft van haar vader gehoord dat we dood zijn vanaf een kernoorlog die zich voltrok rond de ineenstorting van de Sovjet Unie en dat we alleen nog denken dat we leven. Zelf meende ze altijd dat er verstandige volwassenen in de wereld waren die de zaken bestuurden, maar daar is ze van terug gekomen.Ze verkondigt een sprankje hoop in een stad vol geweld.

De sfeer gedurende de voorstelling begint met een overkill aan techniek en loopt via een sadistisch spel waarbij Gary zonder vorm van proces schuldig wordt verklaard, naar een tekstueel sterk gesprek over de eigen ervaringen van Mark, Francis en Louise. Dat televisie en andere audiovisuele media een sterke invloed op het leven uitoefenen, wordt duidelijk gemaakt door de steeds aanwezige camera. Deze bevindt zich eerst achter de schermen, die met witte verf zijn bespat, maar daarna rechtstreeks op het toneel tijdens de terechtstelling van Gary. Deze zit vanaf het begin in een tot medelijden wekkende, geboeide houding op het toneel, terwijl buurtbewoners vanuit de achtergrond de stemming in de buurt door microfoons weergeven. Het is veelzeggend dat Mandy tenslotte op het eind de microfoon neerlegt en haar eigen, onzekere, menselijke stem gebruikt. Een mooi startpunt om opnieuw te beginnen.    

De tekst is van de Engelse toneelschrijver Dennis Kelly uit 2005. Tijdens de opvoering in Londen moest er politie aan de pas komen om de gemoederen te bedaren. Inmiddels dient Osama Bin Laden - die in 2011 in Pakistan werd doodgeschoten door een Amerikaanse marinier van wie onlangs de naam bekend werd - nog slecht enkelen nog als voorbeeld, maar is hij vooral een icoon die op t-shirts prijkt, wellicht ook door de brute wijze waarop zijn lijk door de Verenigde Staten in zee gedumpt werd.

Hier de trailer van Osama the Hero, die zaterdag in prèmiere gaat, op de site van de Toneelschuur. De voorstelling is het tweede deel van een vierluik dat Joost van Hezik maakt over de revolutie. Na Dantons dood uit 2013 volgen nog Jeanne in 2015 en De Profeet.

aangepast om 10:45 uur. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten