Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 24 maart 2018

Recensie: We wachten nog één pontje af (2017), verzamelbundel deelnemers SLAA


Vijfendertig jaar podiumervaring van zevenendertig schrijvers

Ter gelegenheid van het 35 jarig bestaan van de Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam heeft de organisatie een verzamelbundel uitgegeven waarin deelnemers aan een of meerdere bijeenkomsten van SLAA vertellen over hun meest indrukwekkende podiumervaring en dat in positieve of negatieve zin. Hoewel de organisatie vijfendertig auteurs van proza of poëzie aan het woord wilde laten, zijn het er zevenendertig geworden. Het is op zich al een verdienste dat schrijvers die de eenzaamheid opzoeken, aan de openbaarheid worden blootgesteld. In haar bijdrage schrijft Hannah van Wieringen op poëtische wijze over de tweespalt tussen het kwetsbare lichaam en de verlangde en gezochte aandacht.

Thomas Verbogt trapt af met een fragment in het najaar van 2013 voor de Bergensche leesclub over zijn roman Perfecte stilte. Die bijeenkomst valt in het water valt omdat zanger Dries Roelvink zich het gesprek mengt die zegt dat hij ook schrijver is en zelfs zijn boek begint ui te delen, waar Verbogt niet tegen op kan. De entourage waarin de lezing gehouden wordt blijkt bij meerdere auteurs een grote rol van betekenis te spelen. Soms voelt men concurrentie van een bekend schrijver of wordt men door musici overstemd, maar Rob van Essen had juist een goed contact met K. Schippers en Auke Hulst besloot een avond over Murakami met een lied op te luisteren. Anna Enquist verzorgde samen met een pianiste een optreden in het zuiden van het land waar criticus Hein Janssen ook aanwezig was.

Schrijvers komen ook in het buitenland. Nina Weijers beschrijft een lezing in 2016 tijdens een literaire avond in Duitsland waarin ze hard botste met haar Vlaamse vriendin Saskia de Coster, die haar bijdrage over hetzelfde gebeurtenis houdt maar minder expliciet over de ondergang van hun relatie is. Murat Isik vertelt ook over een lege zaal in Bielefeld, maar dat was dan ook tijdens de nacht dat Trump gekozen werd tot president. Thomas Heerma van Voss voelde zich in Duitsland een oplichter, terwijl Daan Doesborgh de tijd van zijn leven had met literaire schlagers in een restauratiewagen op weg naar een festival in Bratislava.

Vrouwkje Tuinman spreekt van onmogelijke gelegenheden. Rob Waumans ervaarde euforie en ongemak op het damestoilet tijdens het boekenbal. Olivier Willemsen had in Groningen het idee dat hij onder een steen vandaan moest komen. Maartje Wortel beschrijft fraai haar miscommunicatie met de interviewer en Jannah Loontjes stelt dat de grens tussen de verbeelding en haar eigen beleving door het publiek werd uitgedaagd, bijvoorbeeld als het ging over haar ervaring met wiet.

Babs Gans werd tijdens een voordracht tijdens de Womans March in maart 2017 opgetild door het publiek. Elly de Waard blikt terug op een herdenking in de jaren tachtig van haar man Chris van Geel die in 1974 overleed. Lieke Marsman raakte tijdens een optreden in Vlieland haar weerzin tegen optreden kwijt. Christine Otten kijkt terug op een optreden in Jakarta in oktober 2015 toen ze, alleen al op grond van de klank, furore maakte met haar gedicht Soulfood. Mensje van Keulen refereert aan een signeersessie waarbij ze de naam Fred Schoen verhaspelde tot Frits Groen. Lamyn Belgaroni kwam Otten tegen in Noordernoord en las daar het pas geschreven gedicht over de avond voor. Roos van Rijswijk zegde een lezing af omdat men vond dat haar boek teveel seks bevatte en leest die scène tegenwoordig overal voor.

Maurits de Bruijn bespreekt zestien denkbeeldige eisen die aan de organisatie gesteld dienen te worden als ze een voordrachtskunstenaar uitnodigen. Dennis Gaens trad zonder veel voorbereiding op met een muzikant. Ivo Victoria was blij met de driehonderd euro die hij incasseerde. Hanneke Hendrix vertelt misschien wel het mooiste verhaal over een trio dat met verzonnen publicaties de boer op ging. Said El Haji roemt een optreden van Mustafa Stitou. Sanneke van Hassel ging terug naar een vrouwenbijeenkomst in haar geboortedorp en werd daar welwillend aangehoord. Alexis de Roode vergelijkt poëzie met schaken. Marja Pruis moest zich teweerstellen als schrijfster van damesromans. Reneé van Marissing werd zelf rijker van een boekbespreking van Oksana Zaboezjko. Joost Oomen sprak bij de uitvaart van een junk in Groningen. Willem Melchior raakte zijn stem kwijt.

Zo is er altijd wat. Het is de verdienste van SLAA dat ze onverdroten op haar weg verder gaat om literatuur in Amsterdam aan de man te brengen. Op naar de volgende 35 jaar.

P.S. De titel is ontleend aan het feit dat SLAA vanuit De Balie haar intrek nam in de Tolhuistuin, de voormalige kantine van Shell.

Hier de website van Maurits de Bruijn die debuteerde met de roman Broer Het magazine is ontworpen door Atelier Roosje Klap.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten