Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 26 augustus 2017

Filmrecensie: Dear Zindagi (2015), Gauri Shinde


Drukke, jonge filmmaakster wordt geconfronteerd met haar jeugdtrauma

Voor de verandering eens een film van Indiase makelij. Dear zindagi, dat Dear life betekent en doet denken aan de opening in een dagboek, gaat over de lotgevallen van de jonge, knappe Indiase filmmaakster Kaira die in een depressie terecht komt, terug gaat naar haar ouders en door een therapeut weer met haar voeten op de grond wordt gezet. Dear Zindagi bevat de nodige humor die een lichte toon aan de film geven en is  vooral bestemd voor leden van de jongere generatie.

Dear zindagi begint heel Amerikaans met een enorme hectiek rond Kaira, die in Mumbai van het ene Bollywoodproject in het andere en van het ene vriendje in het andere valt. Ze heeft het duidelijk hoog in haar bol, tot ze op een gegeven moment zichzelf in de wielen rijdt. Als ze hoort dat haar nieuwe vlam Raghuvendra, een collega van haar bij de film, in New York een film mag gaan maken, waarbij zij ook mee mag doen, is ze niet eens verheugd, maar als ze hoort dat Raghu daar eerst in financiële zin nog een en ander moet regelen, waarbij hij een oude vriendin zal ontmoeten, raakt Kaira in de put. De ene tegenslag lokt de andere uit. Haar huisbaas zet haar zomaar op straat, zodat ze voor een maand naar haar ouders in Goa gaat, wat ze toch al van plan was.

Eenmaal in Goa wordt het allemaal rustiger, al is het bij de ouders nog steeds alsof we ons in de middenklasse in Florida bevinden. Kaira gedraagt zich als een dwarse puber en gaat een video maken voor een restaurant, zoals ze haar vader belooft heeft. Terwijl ze alles aan het inrichten is, hoort ze dat er op dat moment nog een congres voor psychiaters gaande is, waardoor ze moet wachten. Ze zit tegen de muur en vangt een en ander op van de inhoud die binnen besproken wordt. Nieuwsgierig loopt ze de zaal binnen en hoort daar de jonge therapeut Jug Khan in een kapotte spijkerbroek aan. Ze weet meteen dat ze met haar problemen bij hem moet aankloppen en zit al gauw tegenover hem in zijn spreekkamer met verschillende stoelen rond een tafel.

Ze vertelt Jug over een vriendin die de problemen heeft die zijzelf heeft, waarop Jug haar een parabel voorlegt over een man die ging bergklimmen maar veel te hard van stapel liep en door een sneeuwluipaard werd opgegeten. De strekking hiervan is dat men in het leven bij problemen ook een gemakkelijke oplossing kan kiezen. Kaira is zo ingenomen met de benadering van Jug dat ze eerlijk vertelt hoe het met haar zelf gesteld is. Ze vraagt zich af of het verkeerd is dat ze in de liefde experimenteert en Jug geeft haar volkomen gelijk. Hij vertelt dat men, bij de keuze van een nieuwe stoel, ook eerst een stel exemplaren uitprobeert en geeft haar de opdracht met haar ouders te praten. De volgende keer is de sessie op het strand (zie poster). Jug doet een spelletje kabaddi met de golven, hetgeen symbool staat voor het achterlaten van goede herinneringen, ook voor zijn eigen zoon die bij zijn moeder woont.

Kaira raakt in de ban van zanger Rumi en vertelt Jug over haar jongere broer Kiddo die in Londen studeert en ook naar huis komt. Het vormt de aanleiding voor een smartelijk verhaal waarin ze als kind door haar ouders verlaten werd, terwijl Kiddo lekker bij hen kon blijven. De angst om in de steek gelaten te worden dient ze volgens Jug los te laten om een volwassen relatie te kunnen hebben. Hoewel dat met Rumi niet lukt, treedt er wel een verzoening op met de ouders. Het liefst wil Kaira een relatie met Jug maar die steekt daar een stokje voor. Kaira maakt een film over de geschiedenis van Goa die veel lof krijgt en komt en passant een nieuwe vriend tegen.  

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten