Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 14 maart 2017

Filmrecensie: Het gangstermeisje (1966), Franz Weisz


Jonge Kitty Courbois in speelfilmdebuut Frans Weisz

De speelfilm Het gangstermeisje (1966) was het speelfilmdebuut van Frans Weisz gemaakt naar de gelijknamige roman van Remco Campert die een jaar eerder verscheen. De film heeft niets van een misdaadfilm als de titel doet vermoeden, maar gaat over de zoektocht van de schrijver, Wessel Franken in de film, naar een manier om zijn boek te verfilmen. Volgens regisseur Jascha moet het een detective worden, maar Wessel breekt zich er het hoofd over hoe hij dat voor elkaar moet krijgen en raakt daarin steeds meer verstrikt.

Het gangstermeisje opent met een ontmoeting tussen de schrijver en zijn geliefde in Amsterdam. Het paar is dik tevreden over de roman die net bij de Bezige Bij uitgekomen en veel reclame krijgt. Wessel wacht op een telefoontje van regisseur Jascha over de verfilming van het boek. Als dat telefoontje eindelijk komt, wil Jascha er een ander soort film van maken dan Wessel voor ogen staat. Hij dient zijn personages meer naar buiten te brengen, zegt Jascha, maar dat gaat niet zo gemakkelijk. Hij laat zijn vrouw Leonie in de steek, die boos is dat zij de rol van het gangstermeisje niet mag spelen en vertrekt naar Zuid Frankrijk om nieuwe inspiratie op te doen bij zijn vrienden Danny en Max. Hij stuurt af en toe teksten naar Jascha in Rome, waar de film wordt opgenomen en gaat daar tenslotte ook naar toe om te laten horen dat hij geen speelbal van de filmindustrie is. Daar hoort hij daar ook dat Leonie niet op hem zit te wachten, waarmee de persoonlijke crisis compleet is en een nieuw leven wellicht dichtbij.

De film die in zwart wit is opgenomen, toont mooie oude beelden van Amsterdam in de jaren zestig toen de politie daar nog rondreed in witte Kevers en men nog vloog vanaf het oude Schiphol. Nog mooier zijn de fantasiebeelden die Wessel voor zich ziet als mogelijke scènes in de film als hij rondloopt in Menton, ook om te ontkomen aan de ruzies tussen de oudere Danny en de jongere Max die beiden hun nood tegen hem klagen. Een vrouw met een witte cape op een terras staat model voor het gangstermeisje, de nood van de detective komt tot uitdrukking in beelden van de bange Max in een hotelkamer. De sfeer is los als in de toenmalige films van de Nouvelle Vague, die de kijker geen droom wilden voorzetten, maar een kijkje wilden geven in het maakproces van een film.

Werkelijkheid en fictie lopen door elkaar heen. Beelden uit de film en gedachten daarover van Wessel worden afgewisseld met peinzende blikken van de schrijver.
Nadeel is dat soms niet meer duidelijk is waar de beelden naar verwijzen. Dat heeft te maken met gebrekkigheden in de eerste film van Weisz die hij later te boven kwam, zie bijvoorbeeld zijn drieluik over een joods gezin dat kampt met de naweeën van de Tweede Wereldoorlog met de titels Leedvermaak (1989), Qui vive (2001) en Happy end (2009).

‘Zij werd voor de keuze gesteld tussen liefde en geweld. Wie de keuze doet kiest altijd pijn en bloed,’ zingt Liesbeth List over het gangstermeisje, dat gespeeld werd door de jonge Kitty Courbois (zie foto), die afgelopen zaterdag op 79 jarige leeftijd in Amsterdam overleed. Ze speelde haar rol van gangstermeisje tot veel genoegen van Weisz die in die tijd verliefd op haar was. De rollen van de Italiaanse acteurs zijn in het Nederlands ingesproken.

Hier de trailer met zang van Liesbeth List, hier mijn bespreking van Happy end met daarin links naar mijn besprekingen van Leedvermaak en Qui vive.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten