Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 13 maart 2017

Carolina Trujillo over Vrije Radicalen, VPRO Boeken, 12 maart 2017


Verlangen naar moederland zichtbaarder dan ooit in nieuwe roman

De vorige maand uitgekomen, vierde roman Vrije Radicalen van Carolina Trujillo (1970) gaat over Jaime Castro, die op zijn achttiende van Montevideo naar Nederland kwam, een geslaagd Nederlandse verslaggever werd, maar een steeds bangere man werd. Hij voelt zich het tegendeel van zijn moedige jeugdvriend Gaston en roept diens hulp in als het leven te moeilijk wordt. Carolina Lo Gablo stelt haar naamgenote een aantal goede vragen over het boek en de achtergrond daarvan.

Lo Galbo begint over het heimwee dat Castro naar zijn vaderland heeft.
Trujillo vertelt dat zij er ook meer last van krijgt. Castro heeft dat in haar losgemaakt. In haar werk benoemt ze de naam van haar moederland Uruguay meer dan vroeger. Castro is niet een echte vluchteling als haar moeder die het haar en haar zus naar Nederland kwam. Hij kwam bij zijn grootmoeder wonen en in de loop van de tijd gaat het steeds slechter met hem. Hij krijgt last van neurosen en fobieën die Trujillo op internet moest opzoeken, want zo diep is men in haar kennissenkring niet gezonken. Ze wil de inhoud niet verklappen maar ze zegt dat lezer aan het eind van het boek begrijpt hoe dat allemaal zo gekomen is.

Lo Galbo zegt dat Vrije Radicalen ingaat op de gekmakende conflicten die door een migratieachtergrond geactiveerd worden.
Trujillo beaamt dat het verwarrend is om in de ene of de andere taal te communiceren. Ze hoort de dialogen in haar hoofd in het Spaans en zet die over in het Nederlands. Ze vindt het niet gezond om twee culturen in zichzelf te verenigen en wordt er zelf niet evenwichtiger van. Het is gemakkelijker om van het paadje af te raken als men al in twee werelden leeft. De veelheid van stemmen en talen leidt soms tot conflicten, bijvoorbeeld als Nederlanders zeggen dat ze boos kijkt, terwijl zijzelf een goed gesprek voert.

Lo Galbo zegt dat haar personages veel agressie in zich hebben.
Trujillo antwoordt dat ze haar personages het liefst modelleert naar bekenden omdat ze dan levensechter zijn en minder van bordkarton. Ze heeft vaak haar moeder en zus als model gebruikt, aangevuld met verzonnen elementen. Ze laat ze dan ook van alles doen dat ze in het echt niet zouden doen. Trujillo geeft als voorbeeld een nieuw verhaal over een persoon die op haar zus lijkt maar dan met grote voeten. Haar moeder en zus weten altijd feilloos wat echt is en wat verzonnen is. Haar vader zal zich herkennen als haar werk in het Spaans vertaald is. Haar oma is ook een deel van haar zelf, zoals ook Jaime in Vrije Radicalen een deel van haarzelf is.

Lo Galbo begint over de kinderen in de roman die zo beschaafd zijn.
Trujillo zegt dat kinderen beïnvloed worden door wat in een land gebeurt. In Nederland denkt men dat men alles kan bereiken als men maar zijn best doet, in Uruguay is dat een stuk minder. Daar heeft men veel meer te maken met geweld en met de willekeur van de regering.

Lo Galbo zegt dat de ouders van Trujillo beiden in de periode 1973-1985 in het volksverzet van de Tupamaros tegen het leger zaten en dat ze te maken kregen met een leven dat anders verliep dan ze gedacht hadden.
Trujillo zegt dat het lot bepaalde dat ze in Nederland terecht kwam en dat haar familie elders in Europa woont.  

Hier een recensie van de lees-schrijf en praatgrage freelance journaliste Dieuwertje Mertens met daaronder een link naar een leesfragment op Athenaeum Boekhandel. Hier de site van Carolina Trujillo.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten