Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 8 maart 2017

Fier van hus… allinne (2012), documentaire van Pieter Verhoeff


Kracht van een actrice in moeilijke omstandigheden

De intrekking van de subsidie aan Suver Nuver veroorzaakte een crisis in het leven van actrice Dette Glashouwer (1960). Ze vertelt dat ze een jaar lang over het water zat te kijken en dat alle angsten voorbij kwamen. Ze kwam daarna op Oerol in contact met Roger, een Amerikaanse theaterproducent die haar uitnodigde om een aantal shows in de Verenigde Staten te komen geven, waarbij ze zelfs bij Elton John zou kunnen logeren. Dette, die een droom zag uitkomen, maakte een solo voorstelling, testte die met try-outs in Nederland en werd op haar reis gefilmd door Pieter Verhoeff met wie ze tussendoor praat over haar persoonlijk verleden.  

De Engelstalige show Yes! To live and to love heeft een sterk persoonlijke inslag, want het gaat over haar opgroeien in een streng christelijk gezin uit Hindelopen. Haar vader werd sterk geïnspireerd door Johannes de Heer, een van de voormannen van de Maranatha beweging met een sterk charismatisch karakter. Haar moeder nam lijdzaam deel aan het leven omdat ze haar beloning later wel zou krijgen. Dette zingt, zichzelf begeleidend op een orgeltje, in de show uit volle borst dat ze liever een Barbie was geweest dan een kind dat gebukt ging onder de zwaarte van de christelijke sekte en haar orthopedische schoenen.

In Philadelphia schrikt Dette van het oude theatertje waarin ze moet optreden. Ze probeert contact te krijgen met Roger maar dat lukt niet en daarom maakt ze er maar het beste van. Samen met het publiek in de kleine ruimte zingt ze een lied van Johannes de Heer getiteld Golden showers of blessing (zie foto), net zoals ze dat vroeger eindeloos thuis deed. Ook verkleedt ze zich als paarse aap, die symbool staat voor de angst, voortkomend uit het idee dat ze moest kiezen tussen de hel nu of de hel later. Ze bezweert die met het nummer over de Barbie met lange blonde haren die plastic en fantastic is en zegt dat ze op hetzelfde punt uitkomt als haar vader maar dan in niet christelijke zin.

Inmiddels baalt ze van de gebrekkige organisatie van haar tournee. Verhoeff laat als doorschemeren dat het wellicht een verslag wordt van een mislukte tour, maar anderzijds is Dette blij om naar New York te gaan. Ze maakt promotie voor haar show door op een kar in het verkeer alvast een lied op haar orgeltje te spelen. Ze vertelt over haar eerste liefde voor haar moeder die onbereikbaar was en daarom nog meer verlangen opriep. De breuk met haar geloof was heftig. Ze kon daarover niet meer praten met haar moeder omdat die begon te dementeren.

Dette is tevreden over de voorstelling in New York en heeft inmiddels contact met een vrouwelijke boeddhistische dominee in Boston die graag wil dat ze in haar kerk optreedt. Die kerk valt tegen. Dette staat in een kamer die uit de verbouwing tevoorschijn is gekomen en voelt zich daar niet zo erg op haar gemak. Ook niet omdat ze niet weet hoeveel personen daar straks zullen verschijnen. Verhoeff wijst op haar krakkemikkige orgeltje dat symbool kan staan voor de tour, maar Dette zegt dat het ontbreken van de juiste voorwaarden haar juist koppiger maakt om door te gaan.

Na Boston volgt tenslotte nog een optreden in de universiteit van Washington op uitnodiging van een professor die onder de indruk is haar spel en zang, waaronder het fragment Kommt ihr Töchter, helft mir klagen uit de Mattheus Passion in bruidsjurk. Dette zegt later tegen Verhoeff dat ze de reislustigheid van haar vader heeft en de angsten daaromheen van haar moeder. Na hun dood is ook het driemanschap met Suver Nuver ten gronde gegaan waardoor ze op zichzelf werd teruggeworpen en ze een krachtmeting met haar talent moest aangaan.

De reis die in zakelijk opzicht een mislukking was, bracht haar tot een groot ja tegen het leven, dat ze ook uitzingt met haar publiek. Vervolgens bracht de acceptatie meer geluk op haar levenspad, zo laat Verhoeff zien met beelden van de Parade, waarin Dette voor uitverkochte zalen over geld en pensioenen praat. 

Hier meer informatie op de site van Slieker film, hier de aria Kommt ihr Töchter, helft mir klagen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten