Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 9 september 2011

Theaterrecensie: Na het einde, Toneelschuurproductie, regie Joost van Hezik, 7 september 2011


Twee jonge mensen tot elkaar veroordeeld.

Stelt u voor, dat Iran toch in het geheim kernwapens heeft ontwikkeld en Europa daarmee bedreigt. De reactie in de Europese Unie is lauw. Er is al zo lang gerapporteerd over de nucleaire kracht van Iran, dat het publiek murw is. Men gaat gewoon door met het eigen leven, men rookt, drinkt en praat over onbenulligheden. Mark (Fabian Jansen) wijst Louise (Hannah Hoekstra) daar in het begin van de voorstelling Na het einde op. Hij heeft haar uit het café op zijn schouders meegenomen naar de atoomvrije schuilkelder onder zijn huis. Mark vertelt haar over de ravage boven de grond. Hij herkende godverdomme zijn stad niet meer, zegt hij, tegen haar die ook tegen de grond was gegaan.

Louise zit op het eenpersoons bed en kijkt wat verward om zich heen. Ook Mark weet zich niet zo goed raad. Hij begint wat te lachen en steekt Louise aan. Een lach uit onwennigheid. De twee zijn complementair aan elkaar. Mark is dik en ouder, Louise dun en jong. Mark heeft een laag zelfbeeld, Louise blaakt van het zelfvertrouwen, Mark is de pispaal, Louise de gevierde meid. Mark wil Louise, maar zij wil hem niet. Mark wil het liefst dat ze naast hem kruipt in het eenpersoons bed, maar Louise houdt afstand en zit met een deken over haar schouders geslagen in de kou op tafel.

De emoties tussen de twee golven heen en weer. Mark lag in de vriendenkring minder goed dan Francis. Hij kon het niet uitstaan dat Louise Francis altijd meer aandacht gaf. Hij refereert aan een keer dat Louise van iedereen haar eerste indruk gaf maar dat ze bij hem, Mark dus, alleen wat moest lachen. Dat zit Mark heel hoog. Ook dat zijn huis met schuilkelder door de vriendenkring als lachwekkend werd afgedaan.

De twee zijn in de kleine ruimte tot elkaar veroordeeld. Louise denkt eerst nog dat ze de volgende dag gewoon naar haar werk kan. De transistorradio brengt niet veel meer voort dan ruis. Mark laat Louise de voorraad blikvoer zien, die hij op peil heeft gehouden. Verschillende soorten bonen waar ze voorlopig mee vooruit kunnen. Hij toont zich daarmee de man die, anders dan de anderen die boven de grond kreperen, weet wat hem te doen staat, maar Louise toont weinig waardering. Ze voelt zich te verheven. Ze staan op elkaars tenen en verontschuldigen zich, maar gaan vervolgens weer op elkaars tenen staan.

De gesprekken tussen Louise en Mark, die met alle aarzelingen, twijfels en foute grappen van Mark de onzekerheid goed weergeven, worden afgewisseld met een hilarisch spelletje Dungeons & Dragons. Ze moeten toch iets doen om de tijd door te komen, vindt Mark. Met een microfoon imiteert hij een quizmaster. De hautaine Louise heeft geen zin in een spel uit de jaren tachtig, ze had liever Pictionary gespeeld. Mark straft haar door de kast af te sluiten met een ketting. Regelmatig neemt hij zelf een paar happen uit een blik. Als Louise toch weer toestemt om te spelen, ergert Mark zich eraan dat ze de poppetjes niet juist benoemt. Ze is geen elf maar een dwarf, zegt hij. Het zijn net twee kibbelende kinderen.  

De confrontaties worden heftiger en bereiken tenslotte een climax. Mark vertelt Louise dat hij haar borst aanraakte op het moment dat hij haar naar binnen tilde. Louise slaat daardoor op tilt, maar toont zich bezorgd als ze een wond op zijn onderrug ontdekt. Mark vertelt over het verschil tussen een goede en een slechte samenleving, maar Louise is niet geïnteresseerd in zijn beschouwingen en evenmin in zijn ideeën over haar. Ze maakt zelf wel uit wie ze is. Mark zegt dat ze het maar gemakkelijk heeft. Zij hoeft zich geen zorgen te maken over haar sociale contacten.

Het stuk werd geschreven door Dennis Kelly (Londen, 1970) en voor het eerst opgevoerd in 2005 in het Battersea Arts Centre. Het sobere decor met een zwarte wand die de spelers insluit geeft hun isolement mooi weer. Het rauwe en emotionele spel met een erotische ondertoon kent een zeer verrassend einde. Op de klanken van Wish you were here - of was het Dark side of the moon?- verlaat het publiek nog in de greep van het stuk de zaal. Wat wil een theaterliefhebber nog meer. Hannah Hoekstra studeerde in 2010 af aan de Toneelschool en belooft wat voor de toekomst. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten