Moedige verslagen voor een onwetende
wereld
De documentaire E-Team
van Katy Chevigny en Ross Kauffman is een persoonlijk portret van vier leden
van de Human Right Watch (HRW) die de meest erge oorlogsmisdaden tegen burgers
onderzoekt. De documentaire is opgedragen aan journalist James Fowley die in
2014 het leven liet na onthoofding door Islamitische Staat.
E-Team staat voor
Emergencies Team en begint met de Noor Ole Solvang en de Russische Anna Neistat
die in 2013 naar Syrië gaan om daar een massaslachting door clusterbommen te
onderzoeken. Als ze daar zijn en mensen daarover ondervragen, vliegt er juist
weer een vliegtuig over die de gemoederen sterk in beroering brengt.
Het tweetal volgde twee jaar eerder in hun woonplaats Parijs
beelden van demonstraties tegen Assad die tot marteling en dood konden leiden.
Daarop troffen ze voorbereidingen om undercover naar Syrië te gaan en de
toestand met eigen ogen waar te nemen, getuigen van misdaden te interviewen en
bewijzen te verzamelen.
Fred Abrahams, de oprichter van het team, die eerder de val
van Milosevic bespoedigde en met Anna skypt over de toestand daar, gaat in 2011
zelf met Peter Bouckaert naar Libië, omdat er geruchten zijn over een massa
slachting onder gevangenen van Khadhafi in Tripoli. Peter, die in de buurt van
Genève op een boerderij opgroeide en woont, is blij dat hij iets kan doen tegen
het onrecht in de wereld. Na het einde van de burgeroorlog onderzocht het tweetal
ook misdaden die begaan werden door de rebellen.
Anna houdt juist in Moskou een persconferentie over de bomaanslagen
op de Syrische bevolking, omdat de Russen op de hand van Assad zijn. Het
verwijt van een journalist dat ze deel uitmaakt van een samenzwering legt ze
naast zich neer. Zelf groeide ze op in de tijd van de perestrojka en probeerde
haar klasgenoten over te halen uit de Jonge Pioniers te stappen, hetgeen haar
bijna op verwijdering van school kwam te staan. Ze bezoekt haar ouders die zeggen
dat zij gestopt zijn met roken, terwijl Anna de ene sigaret na de andere
aansteekt. Ze belt meteen met het hoofdkantoor van de HRW in New York over de
ontwikkelingen.
In 2012 zijn Anna en Ole opnieuw in Syrië om een
bombardement in Aleppo te onderzoeken. Ze zitten in een schuilkelder en voelen
zich niet erg veilig. Hun tolk, die Engels leerde door Shakespeare te lezen,
vertelt dat zijn vrouw zwanger is en Ole kan hem de hand schudden omdat Anne
ook zwanger is. Als ze horen dat er bommen zijn gevallen op Azaz spoeden ze
zich daarheen en doen verslag van de verwoestingen. Terug in Parijs praten ze
over hun gevoelens met de twaalfjarige zoon van Anna. Volgens Anna kan de
jongen die graag gamet, zich geen voorstelling maken van de dood.
In het hoofdkantoor in New York bespreekt men samen met Anna
en Ole de oproep om een no fly zone in te stellen. De leidinggevende vrouw
betwijfelt of men hieraan gevolg zal geven. In ieder geval bindt Poetin wel in
als de HRW met sterke aanwijzingen komt over een aanval met gifgas door Assad.
Het is inmiddels alweer drie jaar geleden dat de
documentaire het eerst werd vertoond en nog steeds is de oorlog in Syrië niet
voorbij. Het risicovolle werk van leden van de HRW blijft daarmee van
levensbelang voor mensen in Syrië en elders in de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten