Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 5 juli 2016

Sergio Herman Fucking Perfect (2015), documentaire van Willemiek Kluijfhout


Portret van een workaholic

Sergio Herman is de eigenaar van twee goed lopende restaurants in Zeeuws Vlaanderen, Oud Sluis en Pure C., waarvan de eerste drie Michelin sterren heeft. In de periode van de documentaire is hij bezig om Oud Sluis af te stoten en over te doen aan zijn broer Michel en zelf in Antwerpen een nieuw restaurant te openen. Ambitie kan Herman niet ontzegd worden, maar zijn vrouw vraagt zich af of het wel zo gezond is wat hij doet. Hij reageert zich in de keuken ieder geval behoorlijk af op zijn jonge personeelsleden.

Zelf heeft Herman in de keuken een belangrijke vinger in de pap. In het begin van de documentaire zien we hem bloempjes plukken en de blaadjes gebruiken in een voorgerecht, dat zoals alle gerechten een kunststukje genoemd mag worden. Hij zegt in de auto tegen Willemiek Kluijfhout dat hij jarenlang keihard gewerkt heeft en dat hij niet de gezelligste thuis was, niet voor zijn vrouw, noch voor zijn kinderen. Zijn vrouw beaamt dat Herman op zijn vrije dagen gesloopt is. Herman zelf zegt dat hij pas in de keuken van zijn restaurant weer tot leven komt. Hij wil graag gas terugnemen als het restaurant in Antwerpen draait. Of dat zover komt, komen we helaas niet aan de weet.

Herman heeft het vak geleerd van zijn vader die het restaurant in Oud Sluis had en die ook een harde werker was. Inmiddels lijdt hij aan een vorm van dementie, die rond zijn 57 ste begon. Herman wil een laatste keer in Oud Sluis een lagoustine gerecht maken dat van zijn vader is. Daartoe gaat hij naar het wad om zilte groenten te verzamelen. Hij vindt het jammer dat hij niets meer met zijn vader kan bespreken. Met een medewerker denkt hij na over de vormgeving van het laatste menu. Hij komt erop om duivenpootjes op het bord te stempelen, die van het midden weglopen. Na afloop van de bereiding van de maaltijd is hij kort tegen het personeel. Hij bedankt hen en weet verder weinig te zeggen.

Hij bekijkt de kerk in Antwerpen die tot restaurant wordt verbouwd en bespreekt de mogelijkheden. Hij denkt dat jongeren een andere eetcultuur hebben, waarbij plezier belangrijk is en dat hij het beste wat lagere stoelen kan nemen. Op een tegenwerping van een medewerker zegt hij dat men het in Pure C. in Cadzand eerst ook vreemd vond om eten met elkaar te moeten delen. Op de terugweg in de auto zegt hij tegen Kluijfhout dat hij maar een boertje is uit Zeeuws Vlaanderen en dat hij hoopt dat zijn ideeën in de stad aanslaan, maar dat zal geen probleem worden want volgens de manager zitten de boekingen al vol.

In Pure C. instrueert hij het personeel. Hij wil dat de ingrediënten worden afgewogen op receptuur in plaats van dat men zomaar wat doet, zoals het toevoegen van zout aan de puree. Tussen de verhuizing door laat hij nieuwe tattoos zetten die net als het leven met pijn en afzien gepaard gaan. Hij gaat ook langs bij zijn broer die in Oud Sluis een lunchrestaurant opent en kijkt meewarig toe hoe men in de keuken broodjes zalm maakt. Herman maakt vooral een eenzame indruk. Zijn vrouw noemt hem een ezel omdat hij niet luistert naar haar adviezen en klachten als hartritmestoornissen en stress in de wind slaat. Om de relatie goed te houden zegt ze maar niet te veel en dient ze hem een dosis voedingssupplementen toe.

Mooi is de muziek van Trentemoller waarmee Kluijfhout eindigt. Het is duidelijk dat een droom de nodige offers vraagt. Niet alleen van de dromer maar ook van zijn omgeving.

Hier de trailer, hier The dream van Trentemoller.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten