Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 7 juli 2016

Jonge dansers, 10 jaar later (2016), documentaire van Dirk Jan Roeleven


Over dromen die wel of geen werkelijkheid worden

Degenen die tien jaar geleden naar De avond van de Jonge Danser keken - een competitie voor studenten aan verschillende dansvakopleidingen - , kunnen inmiddels aan de weet komen hoe het hen na dat optreden vergaan is. Regisseur Dirk Jan Roeleven bracht de zes dansers die in 2005 in Arnhem om de titel streden bij elkaar in Amsterdam waar ze tijdens een etentje met elkaar praten over hun ervaringen. Roeleven brengt tussendoor hun portretten in beeld, waarbij ieder begint met een dans op een locatie in de buitenlucht, gevolgd door beelden van tien jaar geleden en van nu. In ieder geval een hele gestructureerde documentaire die iets vertelt over het levensgevoel van veelbelovende jonge mensen.

Milou Nuyens (zie foto) uit Den Haag was met haar twintig jaar de oudste kandidaat voor de titel en won die ook. Daarna werd ze in Warschau ook nog eens uitgeroepen tot de beste jonge danser van Europa. Ze danste in het buitenland, maar geniet ook van zingen achter de piano. Haar blijdschap is haar motor. Inmiddels heeft ze een kindje. Na acht maanden begint ze weer met dansen. Ze heeft het niet gemist, zegt ze. Choreograaf Allesandro Sousa Pereira ziet dat ze gegroeid is. Nuyens praat over de ambitie die haar voorstuwt. Ze vindt dat haar kracht voortkomt uit een balans tussen haar werk en haar gezinsleven. Ze dankt haar ouders voor een warme jeugd en kan daar zelfs emotioneel van worden.

Merlijn Vierhout uit Heemskerk was achttien toen hij meedeed. Zijn interesse in dans werd gewekt door Michael Jackson en daarna opende zich een hele wereld. Drie en half jaar geleden is hij vanwege een voetbreuk gestopt met dansen en begonnen als beveiliger op Schiphol. Inmiddels werkt hij in het Rijksmuseum en dat bevalt hem prima. Hij vertelt de anderen dat hij moeite met zijn besluit om te stoppen heeft gehad en dat hij de kick van het dansen nog steeds ook wel mist.

Jamy Schinkelshoek uit Voorburg was met haar zestien jaar de jongste van het zestal. Haar carrière verliep voorspoedig. Via Frankrijk kwam ze bij introdans in Arnhem terecht, dat moderne danst stoelt op een balletbasis. In 2008 kreeg ze een aanmoedigingsprijs en was daar trots op. Ze kijkt terug naar de opnames van 2005 en ziet een onzeker kind, dat er naar verlangde om bij een groot gezelschap te gaan dansen. Die wens is uitgekomen. Introdans ligt haar wel. Na het conservatorium heeft ze geleerd dat het ook wel eens fout mag gegaan, zonder dat dit funeste gevolgen heeft. Dat geeft rust. Vroeger danste ze voor de docenten en nu voor zichzelf. Ze heeft een relatie met een jongeman die ook bij het gezelschap betrokken is en ze denkt dat ze een kind neemt als ze uitgedanst is.

Inge Marije Lammertink uit Culemborg was achttien jaar toen ze deelnam aan De avond van de jonge danser. Ze vervolgde haar carrière in Israël. Ze werkte hard en was een perfectioniste. Na een jaar veranderde ze van baan. Ze deed vertaalwerk en inmiddels werkt ze bij een boeiend bedrijf in Tel Aviv. Van het dansen heeft ze een gezonde levensstijl overgehouden. Ze had vroeger wel eens moeite met de discipline, maar is daar aan gewend geraakt. In 2005 stelde ze haar gezinsleden voor, waaronder een gehandicapt zusje, met wie ze tegenwoordig skypt. Ze zegt in de groep dat ze door andere activiteiten meer kanten van zichzelf heeft ontdekt en andere vragen stelt.

Myrthe van Opstel uit Venlo was zeventien in 2005 en komt uit een dansfamilie. We zien beelden dat zij met haar broertje en zusjes de meubels in de kamer aan de kant schuift om te gaan dansen. Ze heeft haar ambitie waargemaakt om bij het Nederlands Danstheater te komen en ook haar broertje en zusjes kwamen daar terecht. Op de vraag van Roeleven of ze haar oudere zus gedrag om advies te geven kan inhouden antwoordt ze dat ze dat wel aardig kan beperken, al blijft ze natuurlijk de voortrekker in de familie.

Bastiaan Stoop uit Amsterdam was achttien in 2005. Hij kreeg net als Merlijn de smaak te pakken door een act van Michael Jackson en ambieerde om de beste danser in de wereld te worden, iets wat zijn vader niet kon begrijpen. Bastiaan wilde graag solist worden maar kreeg te maken met de ziekte van zijn vader. Na diens dood nam hij de draad weer op. Hij danst op het ogenblik bij het Nationale Ballet en integreert het rouwproces over zijn vader in zijn dansactiviteiten. Hij vertelt dat zijn vader hem stimuleerde om door te gaan met dansen. Vorig jaar liep hij een zware blessure op die hem deed twijfelen over zijn ambitie, maar hij zette toch door en is gelukkig met de uitvoering van De Notenkraker.      

Hier de intro op Het Uur van de Wolf.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten