Over dromen die wel of geen werkelijkheid worden
Degenen die tien jaar geleden naar De avond van de Jonge
Danser keken - een competitie voor studenten aan verschillende dansvakopleidingen
- , kunnen inmiddels aan de weet komen hoe het hen na dat optreden vergaan is.
Regisseur Dirk Jan Roeleven bracht de zes dansers die in 2005 in Arnhem om de
titel streden bij elkaar in Amsterdam waar ze tijdens een etentje met elkaar
praten over hun ervaringen. Roeleven brengt tussendoor hun portretten in beeld,
waarbij ieder begint met een dans op een locatie in de buitenlucht, gevolgd
door beelden van tien jaar geleden en van nu. In ieder geval een hele
gestructureerde documentaire die iets vertelt over het levensgevoel van
veelbelovende jonge mensen.
Milou Nuyens (zie foto) uit Den Haag was met haar twintig jaar de
oudste kandidaat voor de titel en won die ook. Daarna werd ze in Warschau ook
nog eens uitgeroepen tot de beste jonge danser van Europa. Ze danste in het
buitenland, maar geniet ook van zingen achter de piano. Haar blijdschap is haar
motor. Inmiddels heeft ze een kindje. Na acht maanden begint ze weer met
dansen. Ze heeft het niet gemist, zegt ze. Choreograaf Allesandro Sousa Pereira
ziet dat ze gegroeid is. Nuyens praat over de ambitie die haar voorstuwt. Ze
vindt dat haar kracht voortkomt uit een balans tussen haar werk en haar
gezinsleven. Ze dankt haar ouders voor een warme jeugd en kan daar zelfs
emotioneel van worden.
Merlijn Vierhout uit Heemskerk was achttien toen hij
meedeed. Zijn interesse in dans werd gewekt door Michael Jackson en daarna opende
zich een hele wereld. Drie en half jaar geleden is hij vanwege een voetbreuk
gestopt met dansen en begonnen als beveiliger op Schiphol. Inmiddels werkt hij
in het Rijksmuseum en dat bevalt hem prima. Hij vertelt de anderen dat hij
moeite met zijn besluit om te stoppen heeft gehad en dat hij de kick van het
dansen nog steeds ook wel mist.
Jamy Schinkelshoek uit Voorburg was met haar zestien jaar de
jongste van het zestal. Haar carrière verliep voorspoedig. Via Frankrijk kwam
ze bij introdans in Arnhem terecht, dat moderne danst stoelt op een
balletbasis. In 2008 kreeg ze een aanmoedigingsprijs en was daar trots op. Ze
kijkt terug naar de opnames van 2005 en ziet een onzeker kind, dat er naar
verlangde om bij een groot gezelschap te gaan dansen. Die wens is uitgekomen.
Introdans ligt haar wel. Na het conservatorium heeft ze geleerd dat het ook wel
eens fout mag gegaan, zonder dat dit funeste gevolgen heeft. Dat geeft rust.
Vroeger danste ze voor de docenten en nu voor zichzelf. Ze heeft een relatie
met een jongeman die ook bij het gezelschap betrokken is en ze denkt dat ze een
kind neemt als ze uitgedanst is.
Inge Marije Lammertink uit Culemborg was achttien jaar toen
ze deelnam aan De avond van de jonge danser. Ze vervolgde haar carrière in
Israël. Ze werkte hard en was een perfectioniste. Na een jaar veranderde ze van
baan. Ze deed vertaalwerk en inmiddels werkt ze bij een boeiend bedrijf in Tel
Aviv. Van het dansen heeft ze een gezonde levensstijl overgehouden. Ze had
vroeger wel eens moeite met de discipline, maar is daar aan gewend geraakt. In
2005 stelde ze haar gezinsleden voor, waaronder een gehandicapt zusje, met wie
ze tegenwoordig skypt. Ze zegt in de groep dat ze door andere activiteiten meer
kanten van zichzelf heeft ontdekt en andere vragen stelt.
Myrthe van Opstel uit Venlo was zeventien in 2005 en komt
uit een dansfamilie. We zien beelden dat zij met haar broertje en zusjes de
meubels in de kamer aan de kant schuift om te gaan dansen. Ze heeft haar
ambitie waargemaakt om bij het Nederlands Danstheater te komen en ook haar
broertje en zusjes kwamen daar terecht. Op de vraag van Roeleven of ze haar
oudere zus gedrag om advies te geven kan inhouden antwoordt ze dat ze dat wel
aardig kan beperken, al blijft ze natuurlijk de voortrekker in de familie.
Bastiaan Stoop uit Amsterdam was achttien in 2005. Hij kreeg
net als Merlijn de smaak te pakken door een act van Michael Jackson en ambieerde
om de beste danser in de wereld te worden, iets wat zijn vader niet kon
begrijpen. Bastiaan wilde graag solist worden maar kreeg te maken met de ziekte
van zijn vader. Na diens dood nam hij de draad weer op. Hij danst op het
ogenblik bij het Nationale Ballet en integreert het rouwproces over zijn vader
in zijn dansactiviteiten. Hij vertelt dat zijn vader hem stimuleerde om door te
gaan met dansen. Vorig jaar liep hij een zware blessure op die hem deed
twijfelen over zijn ambitie, maar hij zette toch door en is gelukkig met de
uitvoering van De Notenkraker.
Hier
de intro op Het Uur van de Wolf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten