Twee verloren zielen vinden steun bij elkaar
Doortje Smithuijsen beschrijft in een recent artikel van in
de Volkskrant van 4 juli j. l. een jonge
Westerse backpackster die totaal hulpeloos in een treinstation in Tokio staat
en daarmee de titel van de film van Sofia Coppola verklaart. Hoewel ik de
backpackster niet gezien heb, werd ik wel geboeid door de twee hoofdpersonen
die zich ook verloren voelen in de wereldstad die zo anders is dan de Westerse
zoals New York, waarin een toerist ook al gemakkelijk kan verzuipen.
Coppola begint met een shot van een jonge vrouw die op
haar zij op bed ligt en haar billen toont door een doorzichtig slipje. Daarmee
zet ze de toon voor een drama, dat echter minder broeierig uitpakt als wordt
voorgesteld. De vrouw om wie het gaat is Charlotte, de echtgenote van de
drukbezette fotograaf John, voorbeeldig gespeeld door de jonge Scarlett
Johansson (1984). Ze verveelt zich dood in haar hotelkamer en zit vaak in de
vensterbank neer te kijken op de miljoenenstad. Ze wordt daarom aangetrokken
door de Amerikaanse filmacteur Bob Harris, die in Tokio is om een whisky
reclame op te nemen. Bill Murray speelt de rol zeer onderkoeld zoals we al in
de trailer kunnen zien en geeft daarmee fraai tegenspel aan de onervaren
Charlotte.
De gesprekken tussen Bill en Charlotte, een afgestudeerd
filosofe aan Yale, zijn interessanter dan de feesten waar ze samen naar toe
gaan, al zijn de karaoke sessies de moeite waard. Het is ontroerend dat Bill
Charlotte na een doorwaakte nacht in bed legt en haar instopt. Mooi is de scène
waarin ze tijdens een andere nacht waarin ze beiden weer eens niet kunnen
slapen, samen op bed liggen, naar de film
La dolce vita kijken en een vertrouwelijk gesprek voeren over het leven en
de huwelijkse staat in het bijzonder. We hebben dan al gezien dat Bob met zijn
vrouw Lydia in Amerika belt, waarbij de verstandhouding niet bijster goed is
omdat zijn vrouw het heel druk heeft met de kinderen. Charlotte vraagt zich af
of haar huwelijk nog John nog wel toekomst heeft, althans dat zou de kijker uit
haar woorden en gedrag kunnen opmaken, maar Bill spreekt haar vertrouwen in.
Hoe meer ervaring men in het leven heeft, des te gemakkelijker het is om
valkuilen te vermijden.
Zelf lijkt hij echter met al zijn ervaring steeds minder
overtuigd van het leven dat hij leidt. Als hij in bad zit en met zijn vrouw
praat zegt hij dat hij liever Japans eet dan pasta. Lydia legt hem geen
strobreed in de weg. Ze lijkt genoeg te hebben aan haar kinderen. Het afscheid
tussen Bill en Charlotte is niet zo gemakkelijk en gaat in fasen. Tijdens een
afspraak in een sushi tent gedragen ze zich allebei nogal stug, Een brandweeroefening
brengt hen weer bij elkaar en leidt tot een nachtkus in de lift omhoog. Vervolgens
ontstaan er de nodige communicatieproblemen, die ermee eindigen dat Charlotte
hem zijn colbert brengt die hij op haar kamer had achtergelaten. In de drukte
rond zijn vertrek vergeet hij dat aan te pakken, maar als hij in de auto zit
die op weg gaat naar de luchthaven ziet hij haar lopen in zijn jasje en sluiten
ze toch nog vrede.
Lost in translation
is naast de wat smartelijke inhoud lichtvoetig en vermakelijk. Er zijn grappen
over de taal van de Japanners die de r in een l veranderen en er zijn leuke scènes
waarin Bill en Charlotte zich verwonderen over de Japanse cultuur en zich met
de bewoners pogen te verstaan. Deze entourage werkt heel goed om de twee bij
elkaar te brengen, al is het zo lang het duurt.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten