Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 17 juli 2016

Filmrecensie: Lost in translation (2003), Sofia Coppola


Twee verloren zielen vinden steun bij elkaar


Doortje Smithuijsen beschrijft in een recent artikel van in de Volkskrant van 4 juli j. l.  een jonge Westerse backpackster die totaal hulpeloos in een treinstation in Tokio staat en daarmee de titel van de film van Sofia Coppola verklaart. Hoewel ik de backpackster niet gezien heb, werd ik wel geboeid door de twee hoofdpersonen die zich ook verloren voelen in de wereldstad die zo anders is dan de Westerse zoals New York, waarin een toerist ook al gemakkelijk kan verzuipen.
Coppola begint met een shot van een jonge vrouw die op haar zij op bed ligt en haar billen toont door een doorzichtig slipje. Daarmee zet ze de toon voor een drama, dat echter minder broeierig uitpakt als wordt voorgesteld. De vrouw om wie het gaat is Charlotte, de echtgenote van de drukbezette fotograaf John, voorbeeldig gespeeld door de jonge Scarlett Johansson (1984). Ze verveelt zich dood in haar hotelkamer en zit vaak in de vensterbank neer te kijken op de miljoenenstad. Ze wordt daarom aangetrokken door de Amerikaanse filmacteur Bob Harris, die in Tokio is om een whisky reclame op te nemen. Bill Murray speelt de rol zeer onderkoeld zoals we al in de trailer kunnen zien en geeft daarmee fraai tegenspel aan de onervaren Charlotte.

De gesprekken tussen Bill en Charlotte, een afgestudeerd filosofe aan Yale, zijn interessanter dan de feesten waar ze samen naar toe gaan, al zijn de karaoke sessies de moeite waard. Het is ontroerend dat Bill Charlotte na een doorwaakte nacht in bed legt en haar instopt. Mooi is de scène waarin ze tijdens een andere nacht waarin ze beiden weer eens niet kunnen slapen, samen op bed liggen, naar de film La dolce vita kijken en een vertrouwelijk gesprek voeren over het leven en de huwelijkse staat in het bijzonder. We hebben dan al gezien dat Bob met zijn vrouw Lydia in Amerika belt, waarbij de verstandhouding niet bijster goed is omdat zijn vrouw het heel druk heeft met de kinderen. Charlotte vraagt zich af of haar huwelijk nog John nog wel toekomst heeft, althans dat zou de kijker uit haar woorden en gedrag kunnen opmaken, maar Bill spreekt haar vertrouwen in. Hoe meer ervaring men in het leven heeft, des te gemakkelijker het is om valkuilen te vermijden.

Zelf lijkt hij echter met al zijn ervaring steeds minder overtuigd van het leven dat hij leidt. Als hij in bad zit en met zijn vrouw praat zegt hij dat hij liever Japans eet dan pasta. Lydia legt hem geen strobreed in de weg. Ze lijkt genoeg te hebben aan haar kinderen. Het afscheid tussen Bill en Charlotte is niet zo gemakkelijk en gaat in fasen. Tijdens een afspraak in een sushi tent gedragen ze zich allebei nogal stug, Een brandweeroefening brengt hen weer bij elkaar en leidt tot een nachtkus in de lift omhoog. Vervolgens ontstaan er de nodige communicatieproblemen, die ermee eindigen dat Charlotte hem zijn colbert brengt die hij op haar kamer had achtergelaten. In de drukte rond zijn vertrek vergeet hij dat aan te pakken, maar als hij in de auto zit die op weg gaat naar de luchthaven ziet hij haar lopen in zijn jasje en sluiten ze toch nog vrede.

Lost in translation is naast de wat smartelijke inhoud lichtvoetig en vermakelijk. Er zijn grappen over de taal van de Japanners die de r in een l veranderen en er zijn leuke scènes waarin Bill en Charlotte zich verwonderen over de Japanse cultuur en zich met de bewoners pogen te verstaan. Deze entourage werkt heel goed om de twee bij elkaar te brengen, al is het zo lang het duurt.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten