Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 2 januari 2014

Deirdre Enthoven over Bewogen besluiten, VPRO-Boeken, 29 december 2013



Intuïtie vaak beslissend bij oordelen die moeilijk te maken zijn

Psychologe Deirdre Enthoven maakte naar aanleiding van het drama rond Ruben en Julian, zoons van gescheiden ouders die eerder dit jaar vermist werden en uiteindelijk door de vader vermoord bleken, het boek Bewogen besluiten waarin ze praat met professionals over de dilemma’s die ze tegenkomen als ze besluiten moeten nemen. Ze sprak niet alleen met mensen in de jeugdzorg, maar ook met anderen die in hun werk geconfronteerd worden met moeilijke beslissingen, zoals rechters en artsen.

Wim Brands begint bij de laatste beroepsgroep, die vaak moeilijkheden ondervindt bij euthanasie.
Enthoven noemt het meest typerende geval dat ze tegenkwam, een vrouw die na een zelfmoordpoging waarna zij gereanimeerd werd, naar haar huisarts stapte voor pillen omdat zij zelf over haar leven wilde beschikken. De huisarts stond voor een moeilijke beslissing omdat de vrouw anders voor de trein zou springen. Hij gaf haar de medicijnen op voorwaarde dat de vrouw hem zou vragen de euthanasie te begeleiden als het zo ver was. De vrouw liet twintig jaar niets van zich horen. Het geval hield de arts bezig. Had hij het juiste gedaan? Tot de vrouw naar hem toe kwam om hem te bedanken voor zijn hulp, die haar paradoxaal genoeg haar leven had teruggegeven.  
Enthoven denkt dat zij zelf die beslissing niet had durven nemen. De huisarts was ook nog eens strafbaar. Het is moedig, zegt ze, dat men toch een knoop doorhakt.

Brands brengt de publieke verontwaardiging ter sprake die vaak optreedt in dit gevallen, waar het mis gaat.
Dat was ook de reden, zegt Enthoven, om dit boek te schrijven. In het geval van de TBS-er die proefverlof kreeg maar zich meteen weer aan een kind vergreep was de verontwaardiging niet van de lucht. Als men meer informatie zou hebben, zou men echter niet zo hard oordelen.
Een beslissing is overigens niet altijd moeilijk te nemen. Soms ontstaan ook dilemma’s op een andere plaats dan waar men die zou verwachten. Legerchef Berlijn vond het niet moeilijk een dorp in Afghanistan te laten bombarderen op grond van informatie over de penibele toestand van Nederlandse militairen in dat dorp. Hij lag dan ook niet wakker van de burgerslachtoffers die daarbij vielen.

Brands vraagt naar de moraal. Is die er nog wel in dit soort gevallen waar een protocol de beslissing voorkauwt?
Enthoven zegt dat die onzichtbaar aanwezig is, als onderliggend motief. Berlijn moest het besluit namelijk wel aan zijn eigen geweten kunnen verkopen.

Brands toont een filmfragment met reacties op de hechtenis van een Amsterdamse moeder die haar dochtertje vermoordde, dat het syndroom van Down had. Buurtgenoten waren boos dat de moeder in de cel gezet werd.
De officier van justitie kon echter niet anders, zegt Enthoven. Op grond van de informatie waarover hij beschikte, maar die hij, omdat de zaak onder de rechter was, niet naar buiten kon brengen, moest hij de vrouw wel laten oppakken. Hij vroeg zich wel af hoe hij toch kon communiceren dat de dochter op een vreselijke manier aan haar eind gekomen was.

Brands roemt de wijze waarop Enthoven het raderwerk heeft blootgelegd, waaraan professionals onderworpen zijn. Hij vraagt door over de rol van intuïtie in dit soort gevallen.
Volgens Enthoven is intuïtie vaak doorslaggevend, als andere bronnen geen uitsluitsel geven.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten