Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 10 juni 2013

De balletmeesters (2012), documentaire van Sonia Herman Dolz



Kijkje achter de schermen van het klassieke ballet

Rachel Beaujean en Guillaume Graffin zijn beiden balletmeesters geworden na hun staat van dienst als dansers in het klassieke ballet. Ze worden gefilmd tijdens de repetities voor de voorstelling Giselle (1841). Ze proberen de klassieke traditie door te geven aan een jongere generatie. In de documentaire is ook ruime aandacht voor delen van de uiteindelijke uitvoering.

‘Dance is a contribution. You cannot predict the signs of its evolution.’ Na dit motto van George Balanchine (1904-1983) ziet we de tanige en gepassioneerde Larissa Letiznine die met tranen in de ogen op de grond zit en zegt dat ze pijn aan haar voeten heeft. Guillaume Graffin zit met zijn handen over elkaar op een stoel. Larissa verbijt de pijn. Later zegt Graffin dat ballet geen natuurlijke uitdrukkingswijze voor het lichaam is en slopend voor de dansers.
Een danser is een atleet en een kunstenaar ineen en dat is moeilijk te combineren. Wat betreft de begeleiding moet hij soms de danser pushen, een ander moet hij ruimte geven. Het gaat erom dat de danser vertrouwen in zichzelf krijgt. Iemand die aan de andere kant denkt dat hij het goed doet moet inzicht krijgen dat het nog beter kan.

Guillaume Graffin komt uit New York en werd elf jaar geleden balletmeester. Hij was toen 36 jaar en had ervaring met vele oudere balletmeesters als Rudolf Nurijev. Hij mist het dansen maar geniet er ook van om anderen te begeleiden. Het ballet is een oude vertelvorm, zegt hij, en ontwikkelt zich steeds. Men danst anders dan twintig, laat staan dan tweehonderd jaar geleden. Er zijn verschillende versies van klassieke choreografieën. Een rol gaat in het lijf zitten. Dat herinnert zich de uitvoering. Hij zegt tegen Artur Shesterikov die de rol van Albrecht in Giselle speelt dat hij zijn gevoel meer naar buiten moet brengen. Dat geldt ook voor Larissa, die hem aan het eind van een repetitie een kus geeft. Later horen we dat de twee levenspartners zijn en dag en nacht samen. Graffin zegt dat ze het goed hebben met elkaar omdat ze dezelfde achtergrond delen. De ochtend na de uitvoering van Giselle oefent hij met Larissa haar hoofdrol in Het zwanenmeer (1877).

Terwijl Graffin de solo dansers begeleidt, neemt Rachel Beaujean de groep in het wit geklede overleden maagden voor haar rekening, die zich als wuivende rietstengels over het toneel verplaatsen. De groep op de achtergrond vormt de basis, waarop de solodansers hun lijfelijke verhaal kunnen vertellen. Rachel doet voor in welke hoek de armen moeten zijn tijdens de beweging (zie foto). Het gaat in de repetities meer om het overbrengen van gevoel dan de beweging. Rachel danste in de gouden tijd van het klassieke ballet met choreografen als Hans van Manen, Rudi van Dantzig en Toer van Schaik. Ze moest door een knieblessure haar danscarrière staken en bestudeerde het repetitieproces. Ze beaamt dat er verschillende opvattingen over de juiste uitvoering bestaan. Iedereen heeft zijn stokpaardjes. Het romantische ballet gaat over verheven idealen. De man stelde de vrouw op een voetstuk. In Giselle verliest de vrouw zich in de liefde. Als ze hoort dat haar geliefde met een ander gaat sterft ze aan een gebroken hart.

Dit kijkje achter de schermen van het klassieke ballet laat zien hoe mooi dat ook kan zijn. Kortom: een inspirerende documentaire.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten