Een blad aan de boom
Joshua Milton Blahyi voerde een schrikbewind tijdens de
veertien jaar durende burgeroorlog in Liberia. Die begon in 1989, toen Charles Taylor
de president niet erkende. Als men hoorde dat de Naakte Generaal, zoals Blahyi
genoemd werd, met zijn naakte kindsoldaten in aantocht was, sloeg de paniek
toe. In 1996 werd de hoofdstad Morovia door de rebellen omsingeld en was de
toestand voor de bevolking ongewis.
De naakte generaal trok zonder kleren ten strijde om sneller
te zijn en spiritueler. Hij doodde liever met het kapmes dan met een pistool om
het bloed aan de goden te kunnen offeren. Volgens Blahyi waren kinderen betere
vechters omdat ze niet aan de toekomst dachten. Hij indoctrineerde hen met
actiefilms waarbij de helden steeds weer in andere films optraden, zodat de
kinderen dachten dat zij ook in een film figureerden.
David Johnson, alias Senegalese, zijn vroegere lijfwacht,
zit in een rolstoel en heeft spijt dat hij zich ooit als elfjarige jongen
aansloot bij Blahyi. Hij deed het vanwege zijn veiligheid, zegt hij. Bisschop
Kunkun ging in 1996 naar Blahyi toe om samen met hem te bidden. Toen hij weg
was vroeg Blahyi zijn lijfwacht waarom hij de bisschop had doorgelaten. Toen
Senegalese zei dat hij niemand had gezien, schoot Blahyi hem in zijn benen en
sloot hem een week op in de badkamer, waarna zijn benen in het ziekenhuis
geamputeerd moesten worden.
Als een blad aan een boom draaide de rebellenleider in 1996
op het hoogtepunt van zijn macht om. Als rondreizend predikant vroeg hij
vergeving voor de toenmalige rebellen en prikte hij de illusie van macht en
succes door. Hij wilde graag dat zijn vroegere soldaten, die door de gemeenschap
verstoten worden en aan de drugs zijn, hem volgen. Hij ging naar Senegalese om
vergeving te vragen, die hij ook kreeg. Zijn vrouw Josie ontmoette hem een
kerkgroep en was eerst bang voor hem, maar vond hem later energiek en grappig.
Pas na haar huwelijk realiseerde ze zich met wie ze getrouwd was.
Drie maanden later helpt Blahyi zijn vroegere strijders met
huisvesting in een drugsvrije en godsdienstige omgeving. Een voorstander van
een strafhof voor oorlogsmisdrijven zegt dat het goedmaken van misdaden een
positieve zaak is, maar dat de generaal wel moet boeten.
Blahyi wordt net als een tiental andere verdachten, voor de
TRC geroepen, de commissie voor waarheid en verzoening. Hij zegt dat de
waarheid hem zal vrijpleiten. Zijn volgelingen willen hem niet kwijt. Hij geeft
toe dat onder zijn leiding 20.000 mensen gedood zijn en betuigt zijn spijt. De
raadsman van de ex-strijders vindt het moeilijk in de bekering van Blahyi te
geloven. Zijn gepredik kan geen vervanging zijn voor rechtspraak, zegt hij.
Een jaar later is Blahyi naar Ghana gevlucht, omdat hij na
zijn amnestie in juli 2009 werd bedreigd. Josie bleef achter met de kinderen en
had de pest erin, net als zijn ex strijders die zich verraden voelden. In een
vluchtelingenkamp in Ghana ontmoette hij Dekhanso, wiens familie uitgeroeid is
door zijn soldaten. De jongeman slaapt en eet slecht. Blahyi zegt dat hij als
een vader voor hem zou willen zijn en biedt zijn excuses aan, die aanvaard
worden, net zoals de dochter van de vrouw Lovetta doet, die door de soldaten op
éénjarige leeftijd aan één oog blind geslagen is. Het meisje huilt omdat Blahyi
haar om vergeving vraagt.
Selangese is inmiddels aan tbc overleden. Blahyi voelt zich
schuldig en bezoekt de weduwe, de dochter en het graf van Selangese. Hij ziet
in dat hij in Ghana wegliep voor zijn verantwoordelijkheid, komt weer thuis bij
zijn gezin en trekt rond om zijn spijt te betuigen. Hij ontmoet Sartee, een
vroegere strijder die door zijn inspanning als beveiliger werkt en herenigt
zich met andere ex strijders, maar het verleden hangt nog om hem heen.
En dat is maar goed ook zou ik denken. Volgens mij had de
TRC hem moeten berechten.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten