Telkens weer (2017), documentaire van Silvia Bromet

Ambassadrice voor mensen die het moeilijk hebben

Silvia Bromet maakte eerder documentaires met haar vader Frans, zoals Welkom thuis (2015), die ging over een familievete die zich na de Tweede Wereldoorlog afspeelde tussen Ben en Annie, respectievelijk de vader van Frans en de vrouw van diens broer. Inmiddels heeft ze op 46 jarige leeftijd haar eigen product afgeleverd met een portret van zangeres en filmster Willeke Alberti (1945), van wie ze, zoals de aankondiging me vertelde, een grote fan is. De documentaire is eerder een compilatie van muziekbeelden, gekoppeld aan biografische feiten, dan een diepgravend onderzoek naar de mens achter de zangeres. Omdat ik altijd al moeite had met het zoetige genre van Willeke Alberti, keek en luisterde ik met gemengde gevoelens naar Telkens weer, naar een bekend lied - met de regel Telkens weer haal ik me in mijn hoofd dat ik de hemel krijg die me werd beloofd - waarin Alberti de onverwoestbare hoop op een beter leven uitspreekt.

In de documentaire zien we veel archiefbeelden van optreden van Willeke, ook samen met haar vader Willy, die ze volgens haar broer Tonny overvleugelde in de tijd dat het nummer Zonder een woord uitkwam. In 1963 veroverde ze al de harten van het Nederlandse publiek met het nummer Spiegelbeeld. Ze zien daarin een keurig meisje van achttien jaar met een net zo keurige stem die in de interviews een bedeesde indruk maakt, een vaderskind nog dat nog niet echt op eigen benen staat.

 Bromet was vooral gefascineerd door Alberti omdat ze ondanks de vele persoonlijke tegenslagen in haar leven toch altijd op de been bleef. Dit zien we terug in optredens in zaaltjes met lichamelijk gehandicapten en ouderen en ook in een optreden met haar zoon Johnny in de Ziggo Dome of met Gordon in het Concertgebouw. Alberti is nog steeds het lieve meisje dat in de wereld gekomen is om mensen te verbinden, hen te troosten en een hart onder de riem te steken. Haar welwillendheid komt ook ten uitdrukking in dierbare herinneringen die ze koestert terwijl ze met haar persoonlijk assistente haar zolder opruimt en daar tussen haar vele schoenen en laarzen nog oude sloffen van haar vader vindt die ze meteen naar beneden meeneemt. Haar moeder komt eenmalig in beeld als Alberti tijdens een herdenkingsconcert rond haar vader haar moeder noemt als zijn grote liefde en steunpilaar.

Zelf had ze het zoals gezegd niet gemakkelijk in haar persoonlijk leven. Ze trouwde drie keer maar scheidde net zo vaak. In 1974 van basgitarist Joop Oonk, met wie ze het negen jaar volhield. In die tijd kreeg ze haar dochter Daniëlle die te zien is in een oude opname waarin haar moeder het verlegen meisje toezingt. In 1980 strandde het huwelijk met John de Mol na vier jaar maar daaruit kwam wel Johnny voor, met wie ze in de Ziggo Dome Niemand laat zijn eigen kind alleen zong. In het publiek zat ook Kai Lerby, zoon van de Deense voetballer Soren Lerby die in 1983 met Alberti trouwde en dertien jaar met haar verbonden was. In een interview spreekt ze over haar monogame instelling die helaas niet door haar partners gedeeld werd. Op de dag van de breuk met Lerby gaf ze een concert in dat ze de sterkste uit haar carrière noemde omdat erby in de zaal zat en het buigen was of barsten. Ongetwijfeld heeft het zingen haar zoveel kracht gegeven dat ze daardoor in staat was om tegenslagen weer te boven te komen. Ze is daardoor een van de beste ambassadrices om mensen die het moeilijk hebben, van nieuwe hoop te vervullen. 

Hier de vertolking van Telkens weer door Willeke Alberti, hier mijn bespreking van Welkom thuis, hier een interview met Silvia Bromet over haar film in Het Parool, waarin ze vertelt over de onenigheid die ze na afloop met de zangeres kreeg.