Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 20 januari 2018

Nell Zink over Nicotine, VPRO Boeken, 14 januari 2018


Amerikaanse beschrijft de wereld op zijn kop

De derde roman van Nell Zink in achttien maanden - na haar debuut De rotskruiper en Misplaatst, die ze allebei in drie weken tijd schreef - heet Nicotine en wordt een verslavende roman genoemd over de werkloze Penny uit Columbia, die ooit op een vuilnisbelt gevonden is en tegen haar bijzondere familie rebelleert door gewoon normaal te zijn. Haar veertigjarige moeder is lid van een Zuid-Amerikaanse indianenstam, haar vader een joodse sjamaan. Na diens overlijden op 82-jarige leeftijd erft Penny zijn geboortehuis dat in staat van verval verkeert. Ze ontdekt dat het gekraakt is door een woongroep die het de naam Nicotine gegeven hebben en dat die vecht voor de rechten van rokers. De wereld op zijn kop dus als het ware. Jeroen van Kan voelt haar daarover aan de pols in een gesprek dat bol staat van de misverstanden, maar daarom nog niet onaardig is om naar te kijken.

Van Kan merkt op dat het boek, ondanks de aardige poging die hij daartoe doet, moeilijk samen te vatten is.
Zink antwoordt dat het om honderdvijf korte scènes gaat die als een stel estafettelopers het plot steeds doorgeven. De bedoeling daarvan is dat de lezer zelf ook voortgaat. Ze begon de roman als een vormexperiment dat zich kon meten met een televisieserie waarin de lezer veel visuele informatie krijgt. Ze wilde in ieder geval hetzelfde effect bereiken in een decor dat weinig afwisseling kent en waarin de conflicten tussen de personages centraal staat. Een schrijver moet volgens haar heel wat presteren om hetzelfde te bereiken. Haar oogmerk was om het medium televisie te ontmaskeren. 

Van Kan vraagt zich af of fictie op de eerste plaats bedoeld is om mensen te vermaken.
Zink zegt dat ze beïnvloed is door het anarchistische denken, dat wil dat men leest op basis van vrijwilligheid, hen graag een handreiking doen en hen geven wat ze graag willen hebben. Ze noemt clickbait op internet die hetzelfde doet, namelijk misleidende koppen gebruikt om de aandacht van de lezer vast te houden.

Van Kan vraagt haar naar de functie van katten in haar boek.
Zink kan zich niet herinneren dat er een kat voorkomt in Nicotine en als Van Kan volhoudt van wel, wil ze gaan staan en vraagt ze of de ware Nell Zink zich bekend wil maken. Daarna zegt ze dat ze een literair agent heeft die haar teksten nog eens leest.

Van Kan begint vervolgens over Penny, maar Zink is nog niet klaar met clickbait en vertelt over een leraar filosofie die stelde dat vermaak helpt om tegen de gangbare orde in te gaan. Dat is in Nicotine bijvoorbeeld het geval als de naakte dertienjarige Penny in een zweethut ligt terwijl er een eveneens naakte groep mannen met toortsen op haar af komt. Ze gebruikt dit voorbeeld om aan te geven dat je een gevoel van ongerustheid moet zaaien als je een boodschap wilt overbrengen. Tegelijk wil ze al te goedkope trucs, zoals in de winnaar van de Prix Concourt, The perfect nanny, liever uit de weg gaan. In die roman is in de eerste zin de baby dood en vecht een driejarige voor haar leven.

Van Kan zegt dat Penny niets over haar afkomst weet.
Zink zegt dat de lezer bepaalde verwachtingen heeft, maar dat het gewone leven anders in elkaar zit en dat daarin hele onverwachte dingen gebeuren. Dat laatste laat ze ook in haar boek plaatsvinden.

Van Kan zegt dat de lezer meer getroost wil worden dan het absurde ingevoerd.
Zink wil de lezer iets laten meemaken. Ze noemt seks als voorbeeld, dat in het gewone leven niet zo heel opwindend blijft, maar dat in een boek heel boeiend kan blijven.

Van Kan vindt het jammer dat de tijd te kort is om op de inhoud in te gaan.
Zink antwoordt dat het niet erg is als de lezer niet weet waar het boek over gaat. Dat is zelfs de bedoeling. Ze noemt een aantal onderwerpen die ter sprake komen zoals de Amerikaanse manier van sterven, het verzet tegen de gevestigde orde en de vraag of dat het waard is, leugens en bedrog en de grenzen van de vrijheid.

Hier leest Nell Zink voor uit haar boek in boekhandel Politics and Prose in Washington D.C.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten