Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 19 augustus 2014

Filmrecensie: Norwegian wood (2010), Tran Anh Hung



Vrolijke popsongs overstemd door droefgeestige violen

De roman Norwegian Wood heeft het bedwelmend karakter dat Murakami in veel van zijn romans weet op te roepen. De bijzondere liefdesverhouding tussen Toru Watanabe en Naoko gaat niet over rozen. Naoko moet zelfs opgenomen worden in een herstellingsoord. Toru bezoekt haar daar. In het boek zijn die bezoeken omgeven met een mysterieuze sfeer. Weet de Vietnamees Tran Anh Hung, ondere andere de maker van Cyclo, die ook in zijn film te krijgen?

Norwegian Wood begint in 1967 met een contact tussen Toru Watanabe en Kizuki op de universiteit. Naoko kent Kizuki al van kind af aan en heeft een sterke vriendschapsband met hem. Al gauw echter maakt Kizuki een eind aan zijn leven door zich in een auto te vergassen, hetgeen in de film heel plastisch getoond wordt.

Toru vlucht naar Tokio om de nare bijsmaak kwijt te raken. Hij studeert, leest veel en werkt in een platenzaak. Hij gaat uit met een studiegenoot Nagasawa die graag vrouwen versiert, maar komt dan toch weer Naoko tegen. Hun beginnende relatie speelt tegen de achtergrond van de studentenopstanden die in navolging van Europa ook in Japan plaatsvonden. Over Kizuki spreken ze niet. Als ze voor het eerst met elkaar vrijen vraagt Toru aan Naoko of ze het eerder al eens met Kizuki gedaan heeft, maar dat heeft ze tot zijn verbazing niet en ze wil ook niet zeggen waarom niet.

Veel kans daar meer over aan de weet te komen is er niet, want Naoko is opeens verhuisd. Pas later krijgt Toru een brief waarin ze zegt dat ze in een rustoord in de buurt van Kobe is opgenomen. In diezelfde tijd later krijgt Toru kennis met studiegenote Midori, die hem min of meer aan het lijntje houdt. Haar moeder is overleden en haar vader is afwezig, maar ze vindt dat niet erg. Terloops vertelt ze hem in het ouderlijk huis dat ze al een vriendje heeft.

Als Toru een brief krijgt dat Naoko hem wil zien, gaat hij meteen op weg. Bij de ingang van de kliniek wordt hij opgehaald door Reiko, een muziekdocente en een patiënte die samen met Naoko woont en werkt en van hogerhand een oogje op Naoko moet houden als Toru met haar praat. Naoko vertelt hem iets over haar pijn. Ze valt flauw als Reiko het nummer Norwegian Wood van The Beatles speelt en vertelt later dat ze niet met Kizuki kon vrijen omdat ze frigide was en dat ze hem daarom oraal bevredigde, iets wat ze in het hoge gras ook met Toru doet.

Als Midori tegen Toru vertelt dat ze met haar vriendje heeft gebroken wat met hem wil, verkeert Toru in twijfel. Met Naoko gaat het psychisch niet goed en hij heeft haar beloofd dat hij haar niet in de steek zal laten. Het zijn nogal de dilemma’s die bij een kalverliefde horen en die uiteindelijk ook een nogal mager onderwerp voor de film vormen. Temeer omdat er vanwege de black hara weinig gecommuniceerd wordt en iedereen zijn motieven het liefst voor zichzelf houdt, zoals in het bijzonder voor Midori geldt. 

De bedwelming die Murakami in zijn boek zo mooi weet op te roepen, komt niet helemaal tot zijn recht in de film. Het melodrama ligt er in dikke plakken over uit gesmeerd waardoor het verhaal nogal uitgesponnen en sentimenteel wordt. Vrolijke popsongs worden steeds meer overstemd door droefgeestige violen. Toru weet op het eind niet meer waar hij eigenlijk is. Midori wil het liefst dat men niet ouder wordt dan een jaar of twintig. Het zou goed zijn als Japanners wat beter met elkaar leerden praten, dacht ik na afloop.

Hier de trailer

Geen opmerkingen:

Een reactie posten