Strijder voor sociale rechtvaardigheid legt het loodje
Tweeënzestig weken na zijn inauguratie begin 2007 als
gouverneur van de staat New York maakte Eliot Spitzer zijn aftreden bekend. Een
uitglijder als cliënt van een escortbureau maakte een einde aan een
veelbelovende carrière. Alex Gibney stelt in deze lange documentaire de vraag
of het een privézaak was of een publieke afrekening.
Voordat hij gouverneur werd, was Spitzer acht jaar lang een
gouverneur generaal en in deze functie bond hij de strijd aan met grote
corporaties die het met de publieke zaak niet zo hoog op hadden. Zijn vader
leerde hem al door het spelen van Monopolie de marktwetten kennen. The peoples attorney, zoals hij in een
reclamefilmpje genoemd werd, pakte gevestigde machten met harde hand aan,
geholpen door een team juristen, dat nabeurshandel van een beleggingsfonds in
samenwerking met de Bank of Amerika op het spoor kwam. Spitzer kreeg daardoor de
bijnaam The sheriff of Wall Street. Ook
stelde hij de exorbitante beloning van Hank Greenberg, CEO van AIG, aan de
kaak. Bestuursvoorzitter van de organisatie Ken Langton hield hem de hand boven
het hand. Vanwege de aanhoudende jacht op financiële onrechtmatigheden zaten dit
soort grote jongens achter Spitzer aan.
Als gouverneur zocht Spitzer zijn weg in het doolhof van het
State Capitol in Albany. Hij raakte verzeild in een politieke strijd met de
Republikeinse senator Bruno, die als voormalig bokser wist hoe hij een
tegenstander moest verslaan. Spitzer klaagde hem aan voor het privégebruik van
helicopters. Bruno vond dat Spitzer, die op het persoonlijke vlak vriendelijk
en bezorgd kon zijn, zich als een stoomwals gedroeg en zocht contact met
Greenberg. Ze huurden politiek adviseur Roger Stone in die als een terriër op mogelijke
misstappen van Spitzer dook.
Een New Yorkse kunstenaar die klanten werfde voor club
Emperors Club Vip zegt dat New Yorkers hongerige beesten zijn, of het naar geld
is, naar macht of naar seks. Een van de toonaangevende meisjes van de club was
Ashley Dupré die een muziekcarrière ambieerde, maar gestrikt werd om voor het gerenommeerde
escortbureau te gaan werken en een verhouding met Spitzer begon. In een
televisie interview probeerde ze zich vrij te pleiten. Een ander meisje stelt
dat ze geen prostituée was maar zichzelf slechts verhuurde voor enkele uren en in
ruil voor een goed gevulde bankrekening.
Spitzer meldde zich onder valse naam bij het escortbureau.
De betaling vormde voor hem een risico en dat werd hem tenslotte fataal. Men
ontdekte dat hij geld had overgemaakt naar het bureau en schakelde de FBI in
die uitgebreid onderzoek deed naar de praktijken van het internationale escortbureau.
Spitzer kwam in de boeken naar voren als cliënt nummer 9. Na bekendmaking van
zijn uitglijder werd op de beursvloer geproost. Hoewel zijn vrouw hem zijn
misstap vergaf, kon Spitzer door alle negatieve publiciteit in maart 2008 niet
anders dan aftreden.
In de documentaire vertelt Spitzer op een luie bank gezeten
over de zaak. Over zijn uitglijder kan hij niet veel kwijt. Hij wil zijn gedrag
niet goedpraten. Het zegt veel over het onbewuste deel van ons gedrag. De
Amerikaanse preutsheid en de felle strijd voor de goede zeden maken dat een
misstap snel gemaakt is. Het is zeer jammer dat deze bevlogen strijder voor
sociale rechtvaardigheid op deze manier het veld heeft moeten ruimen.
Alex Gibney tekende twee jaar later voor de documentaire Park Avenue, over de grote verschillen
tussen de ene en de andere kant van deze straat in New York. Hier
mijn verslag.
Hier
de trailer van Client # 9 – The rise and fall of Eliot Spitzer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten