Filmrecensie: Inside Llewyn Davis (2013), Joel en Ethan Coen

Desperate folkzanger moegebeukt door het leven

Het leven van een folkzanger vormt een boeiend onderwerp voor een film. Niet in de laatste plaats door de hartverscheurende, weemoedige nummers die er ongetwijfeld in te horen zijn. Inside Llewyn Davis is wat dat betreft een aardige vertegenwoordiger van het genre. De muziek is mooi en de slonzige vertolker ervan doet in de verte denken aan een mengeling tussen Bob Dylan en Leonard Cohen. Om de film levensecht te maken zien en horen we de nodige pop- en folkzangers die hun medewerking eraan hebben verleend. Zelfs de krullenbol van Bob Dylan zien we op de rug. Het zou de start zijn van een carrière die lijnrecht tegenover die van Llewyn Davis staat.

Inside Llewyn Davis begint met een knokpartij na een optreden van Davis in The Gaslight Café in Greenwich Village, New York 1961, de beginperiode van de popmuziek. Davis wordt in een achteraf straatje in elkaar geslagen door een onbekende man omdat hij de vorige avond kritiek had op het optreden van een vrouw. Achteraf blijkt het fragment te passen aan het eind van de film. We moeten eerst aan de weet komen hoe Davis aan lager wal is geraakt.

Een belangrijke factor in zijn neergang is ongetwijfeld de dood van Mike Timlin, een vriend met wie hij samen folkmuziek maakte. Daarnaast speelt ook de zwangerschap mee van het zangeresje Jean dat samen met haar huidige vriend Jim ook vaak optreedt in The Gaslight Café. Llewyn, die geen stuiver te makken heeft, moet als mogelijke vader aan geld komen om de abortus te betalen, terwijl hij al dermate armlastig is dat hij in huizen van vrienden de nacht doorbrengt.

Als hij het appartement van een professor met wie Llewyn bevriend is, wil verlaten ontsnapt diens kat. Het beest dat steeds de vrijheid zoekt blijkt een voortrekkersrol te spelen in de film. Llewyn doet alle mogelijke moeite het beest op te sporen. Als hij het die eerste keer gevangen heeft, blijkt de voordeur van de professor in het slot gevallen. Llewyn neemt het beestje mee naar Jim en Jean (Carey Mulligan), met wie hij bevriend is. De laatste is nijdig over zijn komst omdat ze hem ervan verdenkt dat hij haar zwanger heeft gemaakt. Tot overmaat van ramp ontsnapt de kat daar ook weer. Onderwijl doet Davis mee met een muzikaal trio om de abortus van Jean te kunnen betalen.

Het verhaal krijgt meer body als Llewyn met bestuurder Johnny van de beatgeneratie en een oude vermoeide jazzmusicus in een oude auto naar Chicago reist om daar zijn geluk te beproeven. De producer van de platenmaatschappij is in het geheel niet geïnteresseerd in de plaat Inside Llewyn Davis, die Davis hem aanbiedt, maar hij wil hem zelf horen. Llewyn brengt enkele nummers ten gehore maar overtuigt niet en krijgt het advies om samen met anderen te gaan zingen. Teleurgesteld gaat hij terug naar New York. Aldaar wordt hij na een optreden in The Gaslight Café in het donker in elkaar geslagen omdat hij een avond eerder kritiek had op een zangeres.

Wellicht zegt de kritiek van Llewyn op de vrouw veel over hemzelf. Over zijn eigen frustratie om niet meer aandacht te krijgen. Om niet verder te komen dan zijn eigen vader die vroeger Ierse folksongs ten gehore bracht en inmiddels in een verzorgingstehuis zit opgeborgen. Om afgetroefd te worden door Bob Dylan. Het is het liedje van het leven. Om doorleefd over de ellende van het leven te kunnen zingen moet de vertolker ervan de nodige tegenslagen en klappen geïncasseerd hebben. Maar teveel klappen zijn ook weer niet goed, lijken de gebroeders Coen te willen zeggen.

Hier de trailer, hier een uitgebreid artikel van Richard Williams in The Guardian van 10 januari j.l. waarin hij ingaat op de relatie tussen Dave Van Ronk en Bob Dylan, die aan de basis van de film ligt.