Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 13 november 2016

Blank lands (2016), documentaire van Silvana Costa


Prachtige portretten van Chinezen uit onbekende gebieden

De documentaire Blank lands van de Italiaanse filmmaakster Silvana Costa gaat over fotograaf Zhuang Xueben uit Shanghai die uit nieuwsgierigheid in de jaren dertig van de vorige eeuw naar het westen van China trok om daar te fotograferen in wat op de kaart nog witte gebieden waren. Tien jaar later kwam hij terug met een schat aan informatie in de vorm van dagboeken en foto’s, die echter tijdens de Culturele Revolutie onder de mat geveegd werden maar tegenwoordig weer in alle pracht naar boven komen. De documentaire werd in het Nederlands uitgezonden onder de titel Op zoek naar een onbekend China.

Costa spreekt met Wenjun, de zoon van Zhuang en met anderen die zijn nalatenschap beheren, waaronder fotograaf Fu Yu en fotohistorica Li Mei. De laatste zag in de jaren tachtig de foto’s van Xueben op het bureau van haar man die voor een fototijdschrift werkte. Ze was meteen zeer onder de indruk van zijn goede observatievermogen en zijn antropologische blik. China was in die tijd een open maatschappij en kende invloeden vanuit Europa, waarin sprake was van de opkomst van de moderne impressionistische fotografie. Fu Yu zegt dat Xueben door het ontwikkelen van zijn foto’s een eigen stijl ontwikkelde. Tussen de interviews door zien we beelden gemaakt in het voetspoor van Xueben naar Golog.

Een dagboekfragment over de reis van Chengdu naar Golog spreekt van een gebied waar volgens de overlevering veel geroofd werd. Xueben trekt door de bergen die zesduizend meter hoog zijn langs paden waar hij af en toe een spoor van mensen aantreft. In Golog treft hij opmerkelijk aardige nomaden die in tenten langs de rivieren leven en yaks hadden. In de sneeuw en de kou viel het niet mee daar te overleven. De mensen waren bezorgd toen Xueben twee paarden misten waardoor ze hun tocht niet konden vervolgen. Het was onwaarschijnlijk dat ze gestolen waren, eerder waren de dieren van het pad afgedwaald.

Wenjun ontmoette zijn vader pas toen hij tien jaar oud was. Dat was na de tweede oorlog met Japan, die van 1937 tot 1945 duurde. Li Mei zegt dat tijdens de Culturele Revolutie in de jaren zestig veel werk is verdwenen en dat dit pijn doet. Xueben schreef nog een brief aan minister president Zhou Enlai (1898-1976) waarin hij vroeg waarom hij in 1965 uit staatsdienst ontslagen was. Hij vermeldde daarin dat hij altijd zijn land gediend had en dat hij inmiddels in de problemen gekomen was. Wenjun zocht zijn vader op in een werkkamp, maar veel resultaat had de brief niet. Fu Yu zegt dat de kunst van de jaren dertig inmiddels herleeft en zeer wordt gewaardeerd door jonge fotografen.

Costa spreekt nog een oude vrouw die in het dagboek wordt genoemd. Ze was de jonge dochter van een man in wiens huis Xueben verbleef en met wie hij veel reizen maakte, tot India aan toe. Xueben schreef in zijn dagboek over de dochter die heel verlegen was en met wie hij niet kon praten omdat ze geen Manderijn sprak, maar wel mooi op een traditioneel muziekinstrument speelde. Deze dochter wijst zichzelf op een foto van Xueben aan.

Hier werk van Xueben op Flicr.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten