Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 16 november 2013

Recensie: De prachtige onverschilligheid (2012), Sarah Hall



Dieptepeilingen van de vrouwelijke geest

Het is altijd leuk om weer een nieuwe Britse schrijver te ontdekken al publiceerde zij voor deze verhalenbundel al vier romans. Sarah Hall is een groot talent is in een land bezaaid met talenten als Ali Smith, Jenny Diski en Rachel Cusk.

Hall werd geboren in 1973 of 1974 - daar is Wikipedia zeker nog niet uit - en debuteerde in 2002. Op de achterflap van De prachtige onverschilligheid staat dat ze zinnelijk proza schrijft en met die term wordt precies uitgedrukt wat Hall doet.

In de zeven verhalen beschrijft ze met veel intensiteit het rijke gevoelsleven van vrouwen, geconfronteerd met gevaren, moeilijke liefdes en het ruige leven in Noord Engeland, maar net zo goed dat in Londen of Finland. De hoofdpersonen kunnen moeilijk met hun emoties overweg. Ze willen seks en liefde. Ze zijn bang en moedig. Ze hebben levensangst en gaan hun eigen weg. Ze zijn uit het leven gegrepen, net als de gebruinde lange meisjes, die in het openingsverhaal in het café bedienen, de delicate balans tussen slet en schoonheidskoningin proberen te behouden.

Dat verhaal heet Slagersgeur en gaat over een familie van ruziezoekers, travellers genoemd, in Noord Engeland. Het wordt verteld door Kathleen die bevriend is met Manda, de stoere dochter van de familie. Ze gaat vaak bij hen op bezoek en ziet eens op de terugweg een zwaar gewond, verwaarloosd paard bij een boer. Samen met Aaron, de broer van Manda gaat ze erop af, maar die stuurt haar weg, waarna wraak volgt op de boer.

In het titelverhaal De prachtige onverschilligheid wacht een vrouw, een schijfster na haar lezing in haar hotelkamer op haar minnaar, een medicus in een ziekenhuis, die laat is. Haar vriendinnen keuren de relatie af, maar zij is pathologisch eenzaam en hij wil haar opvreten.

Verder is er een prachtig je-verhaal over een vrouw die uit een moeizame relatie met een boer naar een oude schoolvriendin in Londen vlucht die in de uitgeverswereld zit. De vrouw zit tussen de dode bijen in haar tuin. ‘Je denkt aan hem, vraagt je af wat hij nu doet. Of hij het wel redt. Of het goed met hem gaat. Of het hem spijt. Of hij weet dat dat bankroete, licht ontvlambare hart van jou misschien nog steeds van hem is en dat je even zinloos in dit nieuwe leven ronddraait als een afgevallen tractorband.’

Er is een intrigerend verhaal over de seksueel onbevredigde Hannah die door een vriendin naar een Bureau wordt gestuurd, waar men vrouwen aan hun gerief laat komen, maar het mooiste verhaal vond ik Vuotjärvi, waarin een stel in een houten zomerhuis in Finland vakantie heeft en de man na sauna een eilandje in het meer probeert tracht te bereiken en de vrouw hem bezorgd achterna gaat met roeiboot, maar helaas vergeet de afsluiter mee te nemen waardoor boot water maakt.

De taal is groots en origineel, zoals de lucht die verkreukelt of een vriendschap die eerst een beetje scheef is als een boom. De details zijn betekenisvol, zoals over die vriendin die aan Hannah Het Bureau adviseert. ‘Ze zat met haar hand om de porseleinen beker en haar duim streelde het donkere lippenstiftvlekje op de rand.’ Ze schrijft zonder aanhalingstekens waardoor ze vaart geeft aan de inhoud van de door Wim Scherpenisse vertaalde verhalen.

Het is alleen jammer dat de vrouwen soms erg op elkaar lijken waardoor het voor de lezer moeilijk is hen in de verschillende verhalen uit elkaar te halen. Maar dat nadeel valt in het niet bij de dieptepeilingen van de vrouwelijke geest die Sarah Hall uitvoert.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten