Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 7 januari 2013

Theaterrecensie: Theo Maassen, Met alle respect, tv-registratie, 29 december 2012


Grof en gevoelig zoals vanouds.

Theo Maassen begint in het Koninklijke Carré nogal druk en gehaast over Willem Friso die niet meer zou bijkomen van een grap die hij dus niet maakt. Hij gaat verder met het verzoek om de mobiele telefoons uitzetten zodat men niet, zoals eerder gebeurde, gaat opzoeken of de feiten die hij noemt wel kloppen. Zijn drukte wordt geaccentueerd door de losse camera. die ook nog eens sterk op Maassen inzoomt. Het duurt enige tijd tot de rust en het Toon Hermans-achtige zelfvertrouwen in Maassen zijn teruggekeerd.

Duidelijk is dat in de pauze, die, tot hilariteit van het publiek, alleen voor hemzelf geldt. Maassen zet zich aan een schoolbankje, het enige attribuut op het toneel dat verder bestaat uit een abstract scherm op de achtergrond in wisselende kleuren. Hij eet een banaan en begint over zijn gezinnetje, dat een zware last in zijn leven is, vooral op een dag als deze, waarop zijn vriendin werkt en hij de zorg voor hun dochtertje heeft. Oppassen noemt hij het, maar dat vindt zijn vriendin geen goede term. Voor hem zelf is het een taakstraf.

Voor de pauze heeft hij al bekend dat een gezin dusdanig zwaar is dat hij het optreden als een avondje uit beleeft. Maassen zit in een moeilijke periode. Zijn leeftijd, vijfenveertig, voelt meer als een schoenmaat. Alles in inmiddels definitief in zijn leven. Na de moeilijke periode 14 – 18 is de tijd tussen 40 en 45 een tweede rampperiode. Hij maakt niets meer mee. Hij kijkt naar voetbal in plaats van het zelf te doen en porno in plaats van zelf op seksueel gebied actief te zijn. Het brengt hem erop dat we primaten zijn, maar dan zonder botje in onze penis. Hij geeft wel een advies om het in bed leuker te maken.

Naast alle grove taal, waar het publiek soms hoorbaar moeite mee heeft, probeert Maassen te zeggen waar het op staat. Hij verwoordt de tijdgeest, waarin Nederland is verslonsd, ge-Volendam-iseerd en politici de bevolking alleen nog nachtmerriescenario’s voorhouden in plaats van een duidelijk en hoopvol verhaal te vertellen. Hij richt zijn boog op de PVV. De partij is in Limburg het grootst hoewel men daar toch moet weten hoe het is om de landstaal niet te spreken.

Er is niks, stelt hij vast. Apple heeft ons verleid tot speeltjes die geen enkele inhoud hebben. Een kwart van de wereldbevolking heeft honger. Laatst hebben ze de miljardste in Burkino Fasso bij gebrek aan voedsel, maar in het zonnetje gezet. De stapel kinderen die op 9/11 in Afrika stierf is hoger dan de Twin Towers op elkaar gestapeld. We kunnen erg goed tegen onrecht. Alles is verkeerd om: niet de spaarzame Fair Trade producten moeten aandacht krijgen, maar al die andere producten die gemaakt zijn over de ruggen van werknemers in arme landen.

Na zijn pauze begint hij weer over zijn gezinnetje, over de moeilijkheid om een maillot aan te krijgen bij zijn dochter en zijn waardering in dat verband voor pedofielen. Kinderporno is trouwens niets voor kinderen, zo heeft hij vastgesteld. Verder gaat hij weer door op de maatschappelijke crisis, die niet door de politiek opgelost kan worden. Hij zou de oplossing wel weten en is bereid daarvoor het badmintonnen op de maandagavond op te geven. Hij zou veel omdraaien. Autogordels en brommerhelmen verbieden, waardoor men vanzelf voorzichtiger gaat rijden. Daarnaast zou hij veel groepen het land uitsturen, te beginnen met de koninklijke familie. Ook de mooie Maxima, die gevallen is voor de status van Willem Alexander die anders gewoon een filiaalhouder van Jamin was geweest. Naast alle PVV-ers kunnen ook alle godsdienstige groepen vertrekken, waaronder de joden vanwege de besnijdenis en de hindoes vanwege hun hindoeïsme.   

Het draait er natuurlijk opuit dat Maassen zich realiseert dat uiteindelijk alleen zijn eigen gezinnetje deugt en dat dat de oplossing niet kan zijn. Het zou goed zijn te erkennen dat we gewoon niet weten hoe het moet en - in een Toon Hermans-achtige afsluiting - dat we ons weer verwonderen over ons bestaan. Grof en gevoelig, een show van Maassen zoals vanouds.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten