Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 21 januari 2013

Familie te huur (2012), documentaire van Kaspar Astrup Schröder



Een bijzondere klusjesman met een vreemd gezin

De 44-jarige Ryuichi Ichinokawa is getrouwd en heeft twee kinderen, maar leidt een geheim leven. Hij heeft in een voorstad van Tokio een bedrijfje dat Ik wil je opvrolijken heet en dat mensen verhuurt. Zijn vrouw weet daar niets vanaf.

Een eerste voorbeeld van zijn bedrijfsactiviteiten gaat over een vrouw die een man nodig heeft om haar ex-man en zijn nieuwe vrouw te spreken over de voogdij van de kinderen. Ze wil het beheer van de bankrekening van haar ex-man omdat haar nieuwe, gehuurde, man veel minder verdient dan haar ex-man. Een tweede voorbeeld handelt over een jonge vrouw die een vader zoekt die haar vriend toestemming geeft om met haar samen te wonen. De jonge vrouw wil eerst wel eens zien wat voor vlees ze in de kuip heeft voor ze in het huwelijk treedt. De gezichten van de werkelijke personen zijn met blokjes onherkenbaar gemaakt.

Ryuichi speelt zijn rol in beide gevallen bekwaam. De vrouw krijgt zonder enig probleem toegang tot de financiën van haar ex-man en in een restaurant zit Ryuichi naast zijn zogenaamde dochter als haar vriend aanschuift. Hij doet eerst wat onwillig, want je schat geef je niet zomaar weg, maar dan gaat hij algauw accoord en met tevredenheid begeeft hij zich naar de uitgang. Dit werk ziet Ryuichi niet als een baan, maar als hulpverlening. Inkomsten krijgt hij ook uit zijn baan als bezorger.

Thuis knuffelt hij zijn hondje, het pekineesje Chappi en raadpleegt zijn computer. Zijn vrouw vraagt nooit naar zijn werkzaamheden. Dat heeft ze opgegeven, vertelt ze tegen de documentairemaker, waar haar man bij zit. Ze stelt zich ermee tevreden dat hij het geld binnen brengt. Ryuichi droomt van een vakantie in Hawaii. Hij heeft alle reisfolders doorgenomen, maar zijn financiële toestand is penibel. Ook omdat zij, op verzoek van zijn vrouw, verhuisd zijn naar een duurder huis.   

Het is een vreemd huishouden. Ryuichi slaapt op een foeton in de slaapkamer van zijn tienjarige zoon terwijl de zoon naast zijn moeder in het echtelijk bed ligt. Ryuichi ergert zich eraan dat vaderdag, anders dan moederdag, niet wordt gevierd. Hij zou al blij zijn met een paar sokken. Hij zou ook graag meer genegenheid tonen jegens zijn vrouw, maar toen hij eens in een winkelcentrum zijn arm om haar heensloeg werd hij uitgelachen door haar vriendinnen.

Inmiddels regisseert hij een bruiloft van de kant van de bruid. Hij gaat met de trein naar de bruiloft in Sendai met meer dan dertig stand-ins, zogenaamde vriendinnen van de bruid en familieleden. De meiden zingen samen een lied, sommige familieleden stellen zich, ondanks de naamkaartjes op tafel, verkeerd voor maar daar neemt niemand vreemd genoeg aanstoot aan.

Ryuichi gaat gebukt onder de financiële lasten. Het zou helpen als hij zijn vrouw zou inlichten over zijn activiteiten en zijn geringe inkomsten. Als hij als bezorger ontslag krijgt wordt de toestand nog nijpender. Hij denkt aan zelfmoord. Dan treedt de levensverzekering in werking.

Samen met zijn vrouw bezoekt hij een gymnastiekwedstrijd waaraan zijn zoon deelneemt. Hij filmt de verrichtingen op de lange mat. Op de terugweg in de auto vraagt de documentairemaker naar hun ambitie in het leven. Die blijkt afwezig. De vrouw denkt dat ze uit elkaar gaan als de kinderen groot zijn. Ryuichi vindt dat onzin.    

Grappig zijn de televisiebeelden die tijdens het zwijgzame avondeten worden vertoond. De ene keer wordt daarop door iemand gezegd dat het belangrijk is de eigen mening te geven, de andere keer dat het gezin belangrijk is, maar dat jezelf blootgeven tot een nederlaag kan leiden.

Omdat Ryuichi geen kant meer op kan, begint hij tegen zijn vrouw over zijn werkzaamheden. Hij vreest dat ze boos wordt en laat haar zijn site zien. Ook vertelt hij over zijn geldzorgen. Als de vrouw naar de keuken is, zegt hij tegen de documentairemaakster dat het vanavond tijdens het eten ruzie wordt. Maar hij blijft in het leven geloven.

Tijdens de aftiteling lezen we dat dit soort bedrijfjes een bloeiende bedrijfstak vormt in Japan. Maar wel vol risico’s lijkt me. Met onaangename consequenties voor degene die personen inhuurt. Daar valt misschien nog eens een documentaire over te maken. Van de kant van de bedrogenen.

Hier een gesprek met de Deense documentairemaker van Rent a family, zoals de documentaire in het Engels heet, over de geheimhouding in Japan na de ramp in Fukushima.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten