Op zoek naar een zoon.
Elke ouder kent wel de angst om een kind kwijt te raken. Het
moet een kwelling zijn om te horen dat het vermist wordt. Dat overkwam Paulus
en Loes, de ouders van Maarten Visser uit Rotterdam. Toen de politie op 21
december 1985 aan de deur kwam, wist Paulus genoeg. Al vijfentwintig jaar
missen ze hun achttienjarige zoon, die op 12 december 1985 in Chili verdween.
Elk jaar gaan ze terug om zijn verdwijning te herdenken op de flanken van de
vulkaan die hij beklom en om nieuwe aanknopingspunten te vinden, aangereikt
door helderzienden. Zus Fifi ging afgelopen jaar met hen mee en filmde de
zoektocht.
Thuis werpen ze nog een blik in het fotoalbum. De laatste
foto’s tonen het vertrek met de boot naar Brazilië en zijn lift naar Buenos
Aires. Daarna blijven de bladzijden leeg. In Chili, zo vernemen we later,
maakte Maarten nog veel foto’s van de natuur, maar die zijn nooit aangekomen.
De politie heeft de rolletjes uit de camera gehaald en de beelden gewist. Het
was de tijd van Pinochet, de dictator, die andersdenkenden boven zee uit een
vliegtuig liet gooien.
In de documentaire worden de beelden van de zoektocht in
Chili afgewisseld met ingesproken brieffragmenten van Maarten. Op 26 juni 1985
schrijft hij dat hij geen heimwee heeft en over zijn leven nadenkt. Hij is vol
vertrouwen, vooral in zichzelf. Op 28 november maakt hij zich druk over het
corrupte politieke systeem. Een dag later wordt hij door een liftgever afgezet.
Hij is alleen en moedeloos.
De ouders worden geïnterviewd in een televisiestudio en door
de krant. Het is aandoenlijk dat ze met hun beperkte Spaans zo goed mogelijk
hun verhaal vertellen. Ze hebben nieuwe posters meegebracht waarop foto’s van
Maarten staan. Ze vervangen oude posters en hangen de nieuwe op. Carlos was de
laatste persoon die Maarten zag. De ouders hebben een slecht gevoel over zijn
rol in het drama. Met een tolk gaan de ouders bij hem op bezoek. Hij denkt dat
Maarten tijdens de beklimming van de vulkaan. onder de sneeuw is gekomen. De
tolk zegt dat in dezelfde tijd een echtpaar in die buurt verdween. Ze
suggereert dat Maarten wellicht iets heeft gezien en is meegenomen door de
militaire politie. Deze mogelijkheid is nieuw voor de ouders. Ze hebben een
onderhoud met Mathusen van de Colonia Dignidad, een ultrarechtse sekte die
banden had met het militaire regime en gevangenen vasthield. Mathusen weet van
niets. Loes vindt hem een akelige man. De sfeer daar is kil. Een toenmalige
Duitse bewaker is mededeelzamer maar kan hen ook niet helpen. De priester
Adriaan beroept zich op het biechtgeheim. Het is opvallend dat Loes zich de
mond laat snoeren. De ouders blijven heel beleefd.
Loes heeft gehoord dat de vulkaan een lichaam altijd
teruggeeft, al is het na twintig jaar.
Ze bezoeken een bouwplaats langs de weg waar men menselijke
botten heeft gevonden. De ouders gaan vervolgens naar de politie, die de botten
heeft meegenomen. Loes vertelt de agent dat Maarten een vulling in een kies
links onder had. Ze geven bloed en laten hun vingerafdrukken achter. Later in
de aftiteling lezen we dat de botten al honderd jaar oud waren.
Ze leggen bloemen bij het kruis dat Paulus op een flank van
de vulkaan heeft geplant (zie foto).
Paulus denkt dat Maarten niet meer in leven is maar Loes
geeft de moed nog niet op. Echte rouw is daardoor voor haar nog niet mogelijk.
Ze wil er niet aan denken dat hij verongelukt is. Dat zou een zware slag voor
haar zijn, zegt Paulus. Hijzelf heeft twee levens, een stilstaand en een ander
die doorgaat. Loes denkt al aan het volgend jaar. Ze voelt zich verplicht aan Maarten
zijn verdwijning uit te zoeken.
Hier
de documentaire op YouTube
Geen opmerkingen:
Een reactie posten