Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 1 september 2012

Paris 1919, un traité pour la paix (2006), Paul Cowan


Europa opnieuw verdeeld met de vrede van Versailles.

Op 11 november worden de laatste schoten gelost. De Eerste Wereldoorlog eist zes miljoen gewonden en tien miljoen doden. Noord-Frankrijk is verwoest. Veel soldaten kunnen niet geïdentificeerd worden. In Parijs komt men samen om de Europese grenzen opnieuw vast te stellen. De Verenigde Staten, Engeland, Frankrijk, Italië en Japan vormen de hoofdmacht. Woodrow Wilson, de charismatische president van de VS (links op de foto), wenst de oprichting van een Volkenbond.

In deze documentaire film van Paul Cowan, gebaseerd op het geschiedenisboek Paris 1919 - Six months that changed the world van Oxford-professor Margaret MacMillan, worden archiefbeelden afgewisseld met filmbeelden. De personages spreken zelf niet. Dat gebeurt door de commentaarstem onder de film. Veel tekst is ontleend aan het dagboek van Harold Nicholson, lid van de Britse delegatie. De VS won de oorlog, maar moet nu de vrede zien te winnen. Na de grote parade in Parijs treedt de kou in. Het sneeuwt. Kleine delegaties zitten in onverwarmde kantoren. De Duitsers zijn afwezig. Hun soldaten worden in eigen land toegejuicht. Een miljoen zijn gedood, eenzelfde aantal is gewond geraakt. Er heerst hongersnood.

Wilson overlegt met zijn assistent Edward House en daarna bidt de overtuigde Presbyteraan. In het Trianon Palais, het Ministerie van Buitenlandse Zaken begint de conferentie met tweehonderd afgevaardigden uit 37 landen. De hoge raad bestaat uit de VS, Engeland, Frankrijk, Italië en Japan. De harde Franse premier Clemenceau (op de foto in het midden) zit de vergadering voor, in het Engels, om Wilson ter wille te zijn. De Engelse premier Lloyd George (rechts op de foto), ook een hardliner, wil geld zien van Duitsland. De Italiaanse premier Orlando wil een haven aan de Adriatische Zee en de Japanner Mikano grondgebied van China. De zionist Weizmann wil een thuisland voor de joden in Palestina. De conferentie is de laatste kans om grondgebied te verwerven.  

Cartografen krijgen opdrachten uit de vergadering en herschikken de wereld. Het is een mekka voor jonge idealisten. Wilson vindt de tijd van koloniën voorbij. De Britse minister van financiën Keynes wil niet dat Duitsland teveel moet terugbetalen. De meningsverschillen in de hoge raad zijn groot. Clemenceau wil het Saargebied en krijgt de controle daarover voor vijftien jaar. De VS pompt geld in Europa. De Europeanen geloven niet dat de VS bijspringt als Duitsland en Rusland een pact vormen en een nieuwe oorlog beginnen. Peace is a risk, zegt Wilson. Hij vaart lichamelijk verzwakt terug naar huis.

Clemenceau wordt kort daarop neergeschoten door een Franse anarchist. Nadat Japan zich heeft teruggetrokken, overleggen de overgebleven vier landen. House is bereid tot compromissen, maar wordt door Wilson teruggefloten. Wilson bevindt zich in een isolement. De Duitse delegatie onder leiding van Von Brockdorff Rantzau wordt uitgenodigd om te komen praten. Vanuit de trein overzien ze met schrik het Noord-Franse slagveld. Ze willen België terugbetalen, maar vinden ook dat de schuld aan twee kanten ligt. In de kelder van hun hotel maken ze zich op voor hun verdediging. Ze moeten nog weken wachten tot ze ontboden worden. Clemenceau, met een kogel in zijn schouder, wil ze laten bloeden.

De voorwaarden zijn voor de Duitsers nog hardvochtiger dan gedacht. Von Brockdorff Rantzau wijt dit aan de haatdragende Clemenceau. Ze krijgen drie weken om te reageren. Inmiddels is het lente. De conferentie is al drie maanden bezig. Het is onrustig in de wereld. Hongarije bezwijkt voor het communisme. Er zijn betogingen in Duitsland. Mussolini is in opkomst. Orlando vertrekt. De drie overgebleven landen zijn niet bereid tot concessies. Clemenceau dreigt met een inval in Berlijn.

In de vijfde maand blijkt een onrechtvaardige vrede onbereikbaar. Ook Nicholson heeft liever een slecht verdrag dan nog langer te wachten. Italië hoopt dat Duitsland niet tekent. Von Brockdorff Rantzau staat onder druk. De geallieerden maken ruzie. De tijd staat niet stil: het communisme komt op, er zijn revoluties, honger, onrust in de VS. Lloyd George komt erachter dat een verzwakt Duitsland een gevaar kan worden, maar Wilson wil het verdrag niet meer wijzigen. Keynes neemt ontslag. De regering Orlando valt. De Duitsers laten hun vloot twee dagen voor de ondertekening zinken. De geallieerden krijgen geen van allen hun zin: Engeland is niet meer oppermachtig op zee, Frankrijk waant zich niet veilig, in de VS wordt de Volkenbond afgewezen, er waait alweer een oorlogswind, maar de Grote Oorlog is voorbij. Nicholson spreekt van de ontoereikendheid van de menselijke intelligentie en zet daarmee aan het denken.

Hier een preview.

  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten