Over de rust van een Vlaamse jongeman.
Een sterven meemaken went nooit, ook niet als het op televisie is en zeker niet als het iemand betreft die nog maar net zijn jeugd achter zich heeft. Het is alweer bijna een jaar geleden dat Bart Verbeeck op
23-jarige leeftijd overleed. Hij leed vanaf zijn zestiende aan botkanker en
verkeerde het laatste jaar in een terminaal stadium.
Phara de Aguirre had hem al in mei 2010 leren kennen voor
het programma Zeven dagen jong. Bart zegt daarin dat hij in het jaar
waarin hij als terminaal werd bestempeld nog zeer actief was. Naast het
opzetten van een fonds voor de hulp aan botkankerpatiënten, maakte hij ook een
reis met zijn ouders en zijn broer Joris naar de Verenigde Staten. Hij vindt
het jammer dat hij nooit zelf een kind heeft gehad, maar hij is inmiddels klaar
om te sterven. Hij kiest voor palliatieve sedatie en niet voor euthanasie omdat
hij niet zelf het moment van sterven wil bepalen. Hij is niet bang voor de dood
want hij heeft nooit iets verkeerds gedaan.
Phara filmt in december 2010 de laatste dagen van zijn
leven.
maandag
6 december
Bart zit met zijn ouders, broer en huisarts rond de
keukentafel om de gang van zaken te bespreken. Hij heeft stekende rugpijn. De
arts zegt dat hij de komende dagen de symptomen moet aanpakken en dan later in
de week bekijken hoe het gaat.
Zijn moeder huilt, zijn vader begrijpt niet waarom het zijn
zoon moet overkomen en hoopt nog op een wonder. Zijn ouders zijn beiden
gehoorgestoord en kunnen alleen liplezen.
woensdag
8 december
Bart voelt zich iets beter door de morfine maar ook
onaardser. Morgen komt de arts. Hij weet al wat hij gaat zeggen.
Joris valt het moeilijk te bedenken dat hij Bart na morgen
niet meer zal zien. Hij weet niet wat hij op het eind tegen hem gaat zeggen.
Het liefst iets spontaans. Het is goed dat Bart straks niet meer hoeft af te
zien.
Zijn ouders kijken naar foto’s in het familiealbum.
Zijn vader is blij dat Bart niet in het ziekenhuis sterft,
maar thuis hoewel hij het ook niet leuk vindt om straks alle herinneringen aan
zijn sterven te hebben.
Ze eten in stilte het middagmaal met spinazie. Bart zit
tegenover zijn moeder.
Met Joris bekijkt Bart de vele reacties op Facebook
Hij zegt volmondig ja tegen de dokter. Hij voelt dat hij
hard achteruit gaat.
Hij zegt dat hij nog redelijk veel bezoek heeft gehad. Hij
neemt afscheid van zijn grootouders.
Ze mogen me komen halen, zegt hij, terwijl de huisarts en de
thuisverpleger voorbereidingen treffen. De laatste geeft hem eerst een prikje
in zijn buik en dient hem vervolgens een slaapmiddel toe dat via een infuus zal
worden vernieuwd.
Tijdens het nummer Durme kerido ijiko van de
cd La roza enflorese, sekretos de mi alma, kantes djudes – Espanyoles en dat vertaald wordt als: ‘Slaap lief kind zonder angst en pijn, sluit
je lieve ogen, slaap zacht,’ valt Bart in slaap (zie foto). Drie dagen later overlijdt hij
op 12 december 2010. Op de site bartsweg.be
is te lezen welke initiatieven er zijn.
Bart laat nog een boodschap na: hij wenst iedereen een
positiever en gelukkiger leven. Geniet van je cola en je hamburger, want elke
dag kan de laatste zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten