Halfjaarbericht Allerhande maar vooral literatuur 2018

 Samen uit het moeras

Aan alles komt een eind. Het einde van het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw nadert en daarmee ook mijn blog. Ik startte dat in 2010 naar aanleiding van een uitspraak van Antony Hegarty, dat deze jaren van groot belang achtte voor de toekomst van de wereld. Met aandacht keek ik naar de maatschappelijke ontwikkelingen om zijn uitspraak te testen. Hoewel ik eerder van plan was nog een jaar door te gaan, vind  ik het op dit moment wel genoeg. In het zicht van de haven strijk ik de zeilen. Ik heb idee dat ik mijn punt wel gemaakt heb en dat de rest vooral herhaling zou zijn.

De wereld maakt moeilijke tijden door en dat zal in een jaar tijd niet veranderen. Hufters met grote monden hebben steeds meer lak aan de democratische spelregels en doen alsof de wereld van hen is. Veel tegenspel krijgen ze niet. Burgers wachten gelaten af en hopen op betere tijden. De restauratieve tendens is sterker dan gedacht. Het moeras waarin we ons bevinden lijkt zich voorlopig nog  ver uit te strekken. Stukken vaste grond onder onze voeten worden weggeschopt door dwazen die als een kip zonder kop ook wat menen te moeten roepen en de wanorde alleen maar vergroten. Wellicht dat alle onrust tot bezinning leidt over de vraag wat we hier met zijn allen aan het doen zijn. Dat zou misschien nog iets zijn. In het andere geval ziet de toekomst er somber uit.

Oorzaak van de huidige ellende is de overheersende invloed van het kapitalisme dat iedereen in toenemende mate in zijn greep heeft. De neo-liberale tijdgeest, ingezet door Thatcher en Reagan, wil maar niet wijken. We hebben allemaal onze bijdrage geleverd aan de toestand zoals die nu is en ondervinden inmiddels de gevolgen. Iedereen heeft boter op het hoofd, maar vooral bestuurders dienen zich de toestand aan te rekenen. Zeker degenen die zichzelf verrijkt hebben met gemeenschapsgeld.

Kunst reikt ons een spiegel aan en zet ons, net als het werk van kritische journalisten, aan het denken. In de afgelopen jaren heb ik getracht literatuur te beoordelen aan de hand van authenticiteit, voor mij het criterium van goede literatuur, al is er ook nog de vorm die de inhoud op smaak brengt. Zonder een aansprekende stijl is het immers moeilijk genieten. Dit geldt ook voor andere kunstvormen zoals het theater. Pas als het ethische en het esthetische aspect in elkaar grijpen, kan er een vonk ontstaan, die iets kan laten ontbranden in het bewustzijn van de lezer.

In de indrukwekkende documentaire I am not your negro (2016) portretteert Raoul Peck de zwarte activist en schrijver James Baldwin, die zich verzette tegen het racisme in de Verenigde Staten, een verschijnsel dat de laatste jaren weer toeneemt en misschien nooit weg is geweest. Baldwin beklaagt zich over de morele apathie van de witte elite ten opzichte van de zwarte medemens. Zijn klacht kan vandaag de dag ook worden toegepast op het gebrek aan verantwoordelijkheid ten opzichte van de aarde. Onze nakomelingen zullen het ons niet in dank afnemen, dat we kortstondige genoegens laten prevaleren boven de instandhouding van ons leefmilieu.

Al is de toekomst verontrustend, in hogere mate zelfs dan in 2010 toen ik met dit blog begon, toch valt niet uit te sluiten dat er plotseling een andere mentaliteit kan ontstaan en een sfeer van samenwerking en verbondenheid. Elke keer als ik een zwangere vrouw zie, stel ik vast dat de hoop nog niet verloren is. De onrust kan, geholpen door goede informatie en een betrokken activisten, een besef teweegbrengen dat het anders kan Samen kunnen we elkaar uit het moeras trekken. Ik heb gezegd.

Hier mijn verslag van I am not your negro.

Filmrecensie: Truman (2015), Cesc Gay

Weinig opzienbarend maar sympathiek portret over een mannenvriendschap

De Spaanse regisseur Cesc Gay (Barcelona, 1967), wiens naam voluit Francesc Gay i Puig luidt, maakte met Truman een film over de van oorsprong Argentijnse acteur Julián (links op de poster) die in Madrid woont en vanwege longkanker op zijn laatste benen loopt. Hij krijgt bezoek van een oude jeugdvriend Tomás die inmiddels in Canada woont. De twee gaan vier dagen lang door allerlei heuvels en dalen, zoals dat past bij een afscheid van goede vrienden.

Gay begint met Tomás die afscheid van zijn gezin neemt en de reis naar Madrid maakt. Hij staat opeens voor de deur bij Julián die nergens vanaf weet maar zijn oude vriend warm in de armen sluit. De twee hebben een eerlijke verhouding met elkaar en durven elkaar te waarheid te zeggen, hetgeen meteen al de nodige spanning veroorzaakt. Vooral Julián vindt het niet gemakkelijk om anderen de waarheid te zeggen , al is hij daarover wel duidelijk als anderen hem in een restaurant straal voorbij lopen. Alleen zijn nicht Paula is op de hoogte van de terminale toestand waarin hij verkeert. Julián maakt het haar niet gemakkelijker door te kiezen voor een zelfgekozen levenseinde maar uiteindelijk legt zij zich daarbij neer.

Een belangrijk onderwerp is de toekomst van Truman, de oude hond van Julián, die als een kind voor hem is naast zijn zoon Nicolás die in Amsterdam studeert. Julián wil hem graag onderbrengen bij andere hondenliefhebbers en komt in contact met een lesbisch Russisch stel met een zoon die graag een hond wil. Ze dringen er tijdens het kennismakinggesprek zelfs op aan om de hond een dag bij hen te laten en willen die dag zelfs nog een keer verlengen, maar helaas blijken zij toch niet de geschikte pleegouders.

Een uitstapje maakt de film met het bezoek van de twee vrienden aan Nicolás in Amsterdam. Hoewel Tómas zijn vriend bezweert dat hij eerlijk tegen zijn zoon moet zijn over zijn ziekte, vindt Julián het te moeilijk om het daar over te hebben. Na een lunch met zijn drukbezette zoon en zijn Franse vriendin nemen ze afscheid van elkaar waarbij Nicolás zijn vader een extra knuffel geeft. Eenmaal terug in Madrid hoort Julián dat zijn ex zijn zoon al op de hoogte gesteld had van zijn toestand, hetgeen natuurlijk schaamte opwekt. Tomás raadt hem aan zijn zoon te bellen, maar weet aan de andere kant dat hij in ieder geval spoedig voor een tegenbezoek naar Madrid komt.  

Dan zijn de vier dagen alweer voorbij en moet Tomás terug naar Canada. Julián heeft echter nog een verrassing voor hem als ze op de luchthaven afscheid nemen. Hoewel de film weinig opzienbarend is, is het wel een sympathiek portret van de vriendschap tussen twee oudere mannen.  

Javier Cámara en Ricardo Darín spelen de onafscheidelijke vrienden Tómas en Julián met veel overtuiging. Cámara speelde eerder de rol van Pepe in Lucia y sexo (2001), die van Benigno Martin in Hable con ella (2002), Paca in La mala education (2004) en Ricardo in Los girasoles ciegos (2008). Darín was eerder te zien als Esposito in El secreto de sus ojos (2009)

Hier de Nederlandse trailer die begint met de mooie gitaarklanken, waarmee de film omlijst is, hier mijn bespreking van El secreto de sus ojos.

Filmrecensie: Up in the air (2009), Jason Reitman

Vrijgevochten crisismanager wordt op relationeel gebied getest

Een jaar voordat hij de mooie hoofdrol Jack speelde in The American van Anton Corbijn, droeg George Clooney Up in the air, gebaseerd op de gelijknamige roman van Walter Kirn en een film, die ook in figuurlijke zin veel van een vliegtuigfilm weg heeft. Net als Jack is Ryan Bingham een nogal eenzame man, maar hij heeft zijn leven geheel in dienst gesteld in het ontslaan van mensen, hetgeen op zich al een behoorlijk asociaal is. Als crisismanager reist hij de wereld rond en is persoonlijk vooral geïnteresseerd in het verzamelen van zoveel mogelijk airmiles, in 2018 een onverantwoorde daad ten opzichte van de opwarming van de aarde.

In het begin van de film zien we de vele negatieve reacties op de zakelijke manier waarop Bingham personeelsleden te verstaan geeft dat ze niet meer nodig zijn in hun bedrijf. Hij verpakt dat als een nieuwe uitdaging en raadt hen aan niet te lang te treuren maar meteen het vizier op de toekomst te richten. Daarnaast geeft hij ook lezingen waarin hij het belang van een lichte rugzak benadrukt.

In Dallas ontmoet hij Alex Goran, een vrouw die ook vaak in de lucht zit. De twee brengen de nacht met elkaar door en kijken meteen op hun laptops wanneer ze elkaar weer kunnen treffen. Daarnaast krijgt Bingham van zijn zus Kara de opdracht om in Las Vegas een foto te maken van bekende plaats met daarop de afbeelding van haar dochter Julie en haar vriend Jim, die spoedig met elkaar in het huwelijk zullen treden, geen geld hebben voor een huwelijksreis en met denkbeeldige foto’s hun huwelijk opsieren.

In Omaha, waar het hoofkantoor van het bedrijf staat waar Bingham voor werkt, krijgt hij van zijn baas Craig te horen dat hun manier van werken te duur en is dat dit in de toekomst door middel van videogesprekken zal gaan. De jonge medewerkster Natalie Keener legt uit hoe een en ander in zijn werk gaat. Bingham vreest dat zijn vrije leven op het spel komt te staan, heeft veel kritiek op de presentatie van Natalie en krijgt van Craig gedaan dat Natalie met hem meegaat om te zien hoe hij zijn werk doet.

Wat volgt zijn nogal flauwe scènes waarin de tegenstelling tussen de efficiënte Bingham en de onhandige Natalie uitgekauwd wordt. Als de laatste Alex ontmoet vraagt ze Bingham of hij geen behoefte heeft aan een diepgaander relatie. Zelf is ze er hevig van overstuur als haar vriendje het uitgemaakt heeft, met een sms nog wel, waarmee zij als voorstander van digitale vooruitgang als het ware een koekje van eigen deeg krijgt.   

Als Craig vindt dat de twee genoeg gedeeld hebben, gaat Natalie terug naar Omaha, terwijl Bingham nog een foto moet nemen in Las Vegas en daarna met Alex door gaat naar de bruiloft van zijn nichtje Julie met Jim. Zijn zus Kara heeft het nodige te stellen op relatiegebied en zit in een proefscheiding en de hulp van Bingham is nodig om de verhouding tussen Julie en Jim vlot te trekken, al wordt de angst van Jim om zich te binden wel wat erg clichématig opgevoerd.

De ervaringen maken echter dat Bingham bij zichzelf te rade gaat en een diepgaander relatie met Alex wil. Hij komt daarin echter bedrogen uit en voelt zich daarover zo teleurgesteld dat zelfs het behalen van de mijlpaal van een miljoen airmiles geen betekenis meer heeft. Hij stuurt de helft van de airmiles naar Julie en Jim zodat die tenminste nog een huwelijksreis kunnen maken. Dat de digitale vernieuwing toch niet het gewenste resultaat heeft, is een doekje voor het bloeden voor Bingham. Terwijl Natalie heel wat socialer werk is gaan doen, kan hij in ieder geval weer de lucht in.

Tijdens de aftiteling horen we het lied Up in the air, geschreven door een jongeman die regisseur Jason vraagt of hij daarin misschien nog interesse heeft. 

Hier de trailer, hier mijn bespreking van The American.

Filmrecensie: Under the skin (2013), Jonathan Glazer

Mannenlokster uit de ruimte probeert menselijk te worden

Under the skin moet niet verward worden met de gelijknamige film van de Britse regisseuse Carine Adler uit 1997. Daarin gaat het over de manier waarop twee zussen, Rose en Iris omgaan met de dood van hun moeder. De eveneens Britse regisseur Jonathan Glazer (Londen, 1965) verbeeldde met zijn film een intrigerend bezoek van een buitenaards wezen aan onze planeet.

De film opent met futuristische beelden van een tocht vanuit de ruimte waarin het wezen ook meteen de Engelse taal leert. Vervolgens zien we haar in een bestelwagen over de Schotse wegen naderbij komen. Het wezen heeft hulp van een motorrijder die een vrouwelijk slachtoffer ophaalt en in achterin de wagen tilt, waarop het wezen haar meeneemt naar haar nogal duistere verblijfplaats en zich in de kleren van de jonge vrouw hult. Terwijl ze de jonge vrouw nog eens bekijkt ontdekt ze een vliegje op haar onderlichaam en staart daar vol verwondering naar.

Glazer legt in de film niets uit maar laat de beelden voor zichzelf spreken. De toeschouwer dient zelf actief mee te werken om de beelden te interpreteren, hetgeen niet zo gemakkelijk is. Het is bijvoorbeeld de vraag waarom het wezen in haar auto mannen wil oppikken. Wordt ze daartoe gestuurd en wat gebeurt er precies met de mannen die ze verleidt?

Voordat we daar een tipje van de sluier van opvangen zien we dat het wezen, gespeeld door Scarlett Johansson, zich in een bontjas steekt en haar lippen met lipstick extra aanzet. Ze rijdt door Glasgow en doet het voorkomen dat ze de weg kwijt is. Ze nodigt de mannen die haar de weg wijzen, uit een stukje met haar mee te rijden en brengt ze in haar duistere woning, waar ze heel verleidelijk de mannen voorgaat die echter in hun opwinding niet zien dat ze langzamerhand in een donkere vloeistof ten onder gaan.

Als ze twee mannen als vliegen in haar web heeft gevangen zien we dat deze verschrompelen en door het riool weggespoeld worden, maar de betekenis daarvan wordt niet duidelijk. Een van de meest aangrijpende scènes speelt zich af aan de kust waarin een Tsjechische kampeerder een docent redt die te ver in zee gegaan was omdat hij zijn vrouw of kind wilde redden. Op het moment dat de Tsjech hem levend aan de vloedlijn heeft gekregen gaat de docent opnieuw terug.

Er treedt een wending op als het wezen een man met een mismaakt gezicht een lift aanbiedt. De nog tamelijk jonge man is een paria die nog nooit een vrouw gehad heeft en zich met enige aarzeling laat verleiden. Ook hij komt in de zwarte olie terecht maar weet daaruit op een of andere manier, die mij ontgaan is, te ontsnappen. De motorrijder brengt hem echter met veel geweld terug.  

In dezelfde tijd ontsnapt het wezen zelf ook hetgeen tot een gevoelsmatig contact leidt met een aardige man. De eerste seksuele ervaring maakt haar aan het schrikken en ze bekijkt zichzelf met een schemerlamp. Daarop vlucht ze het bos in waar ze een vrachtwagenchauffeur tegen komt die eerst nog aardig tegen haar is, maar wat later zijn zinnen op haar gezet heeft., Hij overweldigt haar, maar schrikt van de zwarte huid die onder haar blanke huid zichtbaar wordt.

  

Under the skin is een bewerking van het gelijknamige boek van Michel Faber

Hier de trailer.

Filmrecensie: Reality (2012), Matteo Garrone

Visverkoper levert zich uit aan illusies

Zo schokkend als Gomorra (2008) van de Italiaanse regisseur Matteo Garrone (Rome, 1968) begint zijn volgende film Reality niet. Integendeel, we worden verrast door een kleurig beeld van een koets met daarin een bruidspaar dat naar een luxueuze uitgaansgelegenheid gaat om daar hun huwelijk in te wijden. Op het feest is ook Luciano aanwezig die zoals vaker op partijen een oud vrouwtje speelt. Hij hoort echter dat dit niet gepast is en gaat vervolgens als uitbundige Napolitaanse volksvrouw.

In die hoedanigheid ontmoet hij Enzo die beroemd geworden is door zijn deelname aan de realityserie Big Brother ofwel Le grande fratello in het Italiaans. Luciano, die in het gewone leven vis verkoopt en daarnaast robots verhuurt voor zijn vrouw Maria, voelt zich wel aangetrokken tot deelname aan het programma en als zijn drie kinderen daarop aandringen trekt hij Enzo aan zijn jasje om te zeggen dat hij auditie wil doen.

Hij wordt inderdaad uitgenodigd om daartoe naar Rome te komen en is daar volgens eigen zeggen de held van de dag, maar eenmaal terug in Napels heeft hij het idee dat hij in de gaten gehouden wordt, onder andere door twee vrouwen uit Rome die vis bij hem komen kopen. Hij polst zijn maat Michele daarover en is nijdig als hij een dag later een bedelaar afscheept terwijl hij ziet dat verderop een controleur daarover een aantekening maakt.

De familie is verdeeld over de deelname van Luciano aan het programma en Maria vreest dat de verhuur van de robots daarmee verklikt wordt, maar Luciano ziet dollartekens en houdt vol. Hij besluit zelfs zijn viskraam te verkopen om een betere indruk te maken. Om zijn goede bedoelingen nog meer kracht bij te zetten, deelt hij hun huisraad uit aan arme mensen, maar dat wordt Maria toch te gortig en met haar kinderen vertrekt ze uit het huis. Luciano die niets hoort van de organisatie zakt daarop weg in een depressie.

De familie wil graag dat Maria zich weer met Luciano verzoent en dat gebeurt ook, maar dat neemt niet weg dat Maria zich toch veel zorgen maakt. Michele schakelt daarop een priester in die een bevlogen preek houdt over het verschil tussen schijn en werkelijkheid. Dat lijkt te helpen, maar tijdens een processie blijkt Luciano toch opeens verdwenen.

Fraai is een scène waarin Luciano samen met zijn maat Michele in de kerk gaat kijken of een vrouw die haar robot niet wil teruggeven in de dienst aanwezig is. Dat klopt het geval. Ze schuiven aan in de kerkbank en proberen haar te overtuigen mee te gaan naar haar huis om haar onschuld te bewijzen. Ook fraai is de rol van Enzo die zich als een gearriveerde acteur beschouwt, nergens tijd voor heeft maar iedereen wel op het hart drukt om toch vooral de eigen dromen waar te maken en daarna met een helikopter naar een volgende festiviteit vliegt.

Net zoals we in het begin van de film op Napels inzoomden, zoomt Garrone op het eind weer uit. Het is daarmee alsof we in een sprookje verkeerd hebben en weer terug zijn tot de orde van de dag. Reality geeft daarmee op kunstige manier aan hoe de mens zichzelf een loer draait daar mee te gaan met illusies.

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Gomorra

Filmrecensie: Tyrannosaur (2011), Paddy Considine

Sterk portret van het leven in een troosteloze Engelse buitenwijk

De debuutfilm van de Engelse acteur Paddy Considine (1974) mag er wezen. Het verhaal over de eenzame en driftige Joseph, die in een buitenwijk van Leeds woont. Na het overlijden van zijn vrouw, die hij vanwege haar zwaarte de bijnaam tyrannosaur gaf, is hii in de versukkeling geraakt. Considine geeft de positie  van vijftigers die aan de verkeerde kant van de streep zijn beland, goed weer. Het beeld van de werkloze Joseph die steun zoekt bij de gehuwde, maar eveneens eenzame Hannah (Olivia Colman), eigenaresse van een kringloopwinkel, is zeer overtuigend, vooral door het geweldige acteerwerk van Peter Mullan als Joseph en het scenario van Considine zelf.

Het karakter van Joseph is meteen duidelijk als we beelden van hem zien terwijl hij een honkbalknuppel tegen zijn hoofd tikt, afgewisseld met een scheldkanonnade tegen personen die in de kroeg zitten waar hij net uit vandaan gelopen is. Hij is zo nijdig dat hij zelfs zijn hond een rotschop geeft waaraan die overlijdt. Hij bedreigt een ambtenaar van de sociale dienst en belooft dat hij, nadat hij zijn geld gekregen heeft, niet terug zal komen, maar gooit daarna wel de ruit in. Hij heeft een hekel aan Pakistaanse jongens die in de kroeg biljarten en daarbij grove taal gebruiken en grijpt een van hen bij de keel waardoor er later weer wraak op hem wordt genomen.

Dan is als hij al een keer bij Hannah in haar kringloopwinkel langs is geweest. Bij haar ervaart hij enige troost in zijn moeilijke bestaan, al moet hij van haar christendom weinig hebben. Na het incident met de paki’s klopt hij opnieuw bij haar aan met de drogreden dat hij van zijn fiets gevallen is. In plaats haar liefde te accepteren breekt hij de gemoedelijke Hannah af door commentaar op haar middleclass afkomst en het feit dat ze kinderloos is. Hannah voelt zich zwaar gekrenkt door de opmerkingen van Joseph en reageert dat weer af op haar man James die zin heeft in seks.

Na een bezoek aan zijn terminaal zieke vriend Jack, betuigt Joseph tegen Hannah zijn spijt. Zij gaat met hem naar het café wat weer tot wantrouwen van James leidt. Joseph sloopt het schuurtje waar zijn hond altijd sliep omdat zijn vrouw die niet binnen wilde hebben en krijgt commentaar van zijn sympathieke overbuurjongetje Sam dat hoort dat de hond overreden. Minder sympathie krijgt hij van Bod, de vriend van Sam’s moeder, die een gevaarlijke bulldog heeft en bezwaar maakt tegen het lawaai dat Joseph met zijn moker produceert.

In deze laatste scène is de spanning, net als elders in de film, duidelijk voelbaar. Joseph geeft de bulldog nog net geen mokerslag maar veel scheelt het niet, want Joseph weet van zichzelf dat hij geen gutmensch is. Hij gaat na de dood van Jack opnieuw naar Hannah voor een begrafenispak. Hij ziet dat ze een blauw oog heeft, zogenaamd veroorzaakt door een val van de trap, en ontmoet daar ook de man van Hannah die meteen zijn wantrouwen bevestigd ziet. De verhouding tussen Hannah en James komt in een zware crisis, waarbij het voor de hand ligt dat Joseph diens plaats inneemt. Harmonieus verloopt dat echter niet. In een brief aan Hannah vat Joseph de gebeurtenissen van het laatste jaar samen, waarna hij in een net pak op bezoek gaat in de gevangenis, hetgeen tot een fraaie ontknoping leidt die wordt voorgezet in het prachtig lied We were wasted van The leisure society.  

Hier de Nederlandse trailer, hier een link naar We were wasted.

Filmrecensie: Joy (2010), Mijke de Jong

Achttienjarige wanhopig op zoek naar haar moeder

Filmregisseur Mijke de Jong is bekend van de registraties als Broos (1997), Brozer (2014) en Fiftyfifty (2015), maar ook van haar trilogie over zoekende meisjes, waarvan Joy de afsluiting is. Daartussendoor maakte ze ook nog de film Tussenstand (2007), waarin gescheiden ouders te kampen hebben met hun onaanspreekbare zoon Isaac.

Joy kent veel vaart en begint met een aangrijpende scène waarin de moeder haar kind in een boodschappentas legt, met haar de deur uitgaat en haar ten vondeling legt. Een gebeurtenis die meteen verklaart waarom de achttienjarige Joy zo met zichzelf overhoop ligt.

Dat is meteen al zichtbaar in de keuken waar ze haar werk doet. Ze heeft nauwelijks oog voor haar bezigheden en verricht ze op een automatische manier. Datzelfde geldt voor het vrijen met haar Servische vriendje Moumou. Ongeduld leidt haar weg. Dat blijkt ook als ze naar het bureau gaat dat haar helpt om haar moeder te vinden. Ze dwingt het eerste adres af dat men van haar moeder kent en neemt regelmatig een kijkje bij en in het nieuwbouwhuis, maar durft een confrontatie met Sanne en haar dochter Imme niet aan. De angst om opnieuw in de steek gelaten te worden is te groot. Ze vertelt er wel over tegen haar zwangere hartsvriendin Denise, die nog in de instelling verblijft waaruit zij is weggestuurd en, zoals we zien, ook niet meer welkom is.

Toch is Joy wel van goede wil. Dat blijkt uit het feit dat ze met Denise, die niet zo’n hele goede verhouding heeft met John, de vader van haar kind, meegaat naar zwangerschapsgymnastiek. Ze is ook benieuwd naar de relatie die de ouders van Moumou met elkaar hebben.

Spannend zijn de fragmenten waarin Joy Sanne en haar dochter in de stad volgt. De kijker vraagt zich af wanneer zij naar voren zal stappen om zich bekend te maken. Ze voelt al nattigheid als ze in het huis van Sanne op het antwoordapparaat hoort dat ze niet dezelfde naam als zijzelf hebben, maar Denise probeert haar gerust te stellen. Als ze naar de bibliotheek gaat, waar Sanne werkt, om zich in te schrijven als lid, is ze overstuur dat Sanne geen lichtje opgaat bij haar naam en geboortedatum.

Na een oproep van het bureau om langs te komen omdat haar moeder haar wel een keer wil ontmoeten, wordt ze geconfronteerd met de werkelijkheid en is ze de wanhoop nabij, maar de geboorte van het kind van Denise en de aandacht die ze krijgt van de hechte Servische familie van Moumou houden haar op de been.  

Samira Maas speelt de moeilijke hoofdrol met verve. Haar roep om liefde gaat gepaard met de angst om zich te binden, hetgeen in de loop van de tijd zal moeten slijten. Scenariste Helena van der Meulen schreef onder andere de scenario’s van Hemel en Zurich van en Bluebird (2004), het eerste deel van de trilogie over waarvan Joy de afsluiting is.

Hier de trailer, die begint met het babygehuil van Joy, hier mijn bespreking van Tussenstand.