Briljante voorstelling over de gekte rond ons koopgedrag
Na de programma’s Seksbom
over de seksualisering van jonge meisjes in en Het moet wel leuk blijven over kritiek op de weinig sociale maatschappij
staat in Shop till you drop de
commercialisering van het leven en in het bijzonder ons koopgedrag centraal.
Regisseuse Ingrid Kuijpers staat erom bekend dat ze de onderwerpen met een
lichte toets uitdiept en die is dit keer wel erg goed getroffen. In plaats van
een belerend vingertje toont ze de mens in de winkel vanuit het perspectief van
klant maar vooral verkoper in zijn volle glorie.
De opening laat al zien dat er weinig mis kan gaan met de
voorstelling. De twee verkopers zijn bezig alles in het warenhuis gereed te brengen
voor de nieuwe dag. De onberispelijke chef plaatst samen met de meer frivole
medewerker het Senseo pronkstuk, drapeert voorwerpen daaromheen en sprayt nog
eens de drie kleedhokjes. De eerste klanten bieden zich aan, snuffelen wat,
maar gaan weer hun weegs tot een begerige roodharige vrouw met een prachtige
chaotische mimiek daartoe aangezet door de verleidende zang van de medewerker
een sierkussen koopt met daarop een wervende tekst. Haar aankoop wordt door de chef
gescand, door de medewerker slordig ingepakt in een zwarte tas en tenslotte afgerekend
bij de chef achter het loket. Deze procedure herhaalt zich vele malen met andere
klanten die een klok, kleding of schoenen komen kopen, waarna de kooplust
ontspoort tijdens een kortingsactie. Iedereen graait iets van zijn gading bijeen,
terwijl de verkopers hun best doen om nog enige controle over de aangeboden
waar te houden en, als de rust hersteld is, weer aankomen met het
Senseoapparaat.
Kajetan Uranitsch is als medewerker geknipt voor zijn werk
en vormt een mooie tegenstelling tot de vormelijke chef, knap gespeeld door
Titus Boonstra. Ook de gespannen jonge vrouw (Katelijne Beukema) met haar
levensgrote beer en de uitzinnige sexy vrouw (Annebel Overbeeke) in haar trouwjurk
vormen een fraai koppel, terwijl de wat saaie man (Syoma Ekhart) op zijn
kleurige schoenen een onverwacht acrobatische kant heeft. De roodharige vrouw
(Monique Kuijpers) is hilarisch, vooral als ze het gekochte kussen wil ruilen
en daarbij de regie van de heren verkopers overneemt.
Zoals inmiddels vast te stellen is, belicht Golden Palace
meerdere kanten van het onderwerp in verschillende scènes, waarbij mimiek en
motoriek leidend zijn voor de handeling. Dit keer worden de scènes ook nog op
een organische manier aan elkaar verbonden zodat er een prachtig geheel
ontstaat dat tot in de details uitgewerkt is en de aandacht tot het laatste
moment vasthoudt. De absurde kant komt aan bod tijdens de sale en wordt opgerekt in een scène waarin de chef aan het eind van
zijn latijn is, de zaak op een andere manier naar zijn hand zet en daarmee toch
weer het overwicht terugvindt, terwijl de medewerker in staat voor de
menselijke kant, getuige zijn vertolking van het nummer Fix you van Coldplay. Met zo’n briljante, levendige voorstelling is
een moraal ook helemaal niet nodig. Ongetwijfeld blijft het gedrag van de spelers
ons bij, de volgende keer dat we een winkel betreden, trekken we daar lering
uit en weten we de waarde van al die luxe te relativeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten