Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 12 november 2017

Filmrecensie: A cause, a cause d’une femme (1963), Michel Deville


Verliefde jongeman spant zijn vriendinnen voor zijn karretje

De film Eaux profondes (1981) maakte me nieuwsgierig naar eerder werk van Michel Deville. De voorganger A cause, a cause d’une femme ofwel Because, because of a woman uit 1963, gebaseerd op een dichtregel van Verlaine, is weliswaar vermakelijk maar haalt het niet bij de intensiteit van Eaux profondes omdat het verhaal over wel erg veel schijven loopt. Opvallend was de gelijkenis van de openingsbeelden waarin we een knappe dansende vrouw zien terwijl ze wordt gadegeslagen door een man.

Zoals de titel al verraadt draait het in A cause, a cause d’une femme om de aandacht van een man voor een knappe blonde vrouw, die meteen in het begin van de film al in beeld komt terwijl ze op een feestje in een landhuis danst met een oudere man (zie foto). Pas veel later horen we dat ze Cécilia heet, dat ze uit Schotland komt en het liefje van een jonge Duitse platenbaas is. Hoofdpersoon Remi (Jacques Charrier) is in ieder geval totaal van haar in de ban en zet zijn andere vriendinnen in om dichterbij haar te komen.

Het valt niet mee om direct haar te benaderen omdat hij voortvluchtig is na verdenking van de moord op Oliver door verdrinking in een meer in een bos. Oliver was de nieuwe vriend van zijn ex Chloë die nog steeds wel van Remi houdt. Na het feest op het landhuis gaat Remi weg van Agathe omdat hij Lisette, een andere vlam, beloofd heeft bij haar te ontbijten. Als hij weer in de auto zit wordt hij door Chloé gewaarschuwd dat de politie naar hem op zoek is. Samen met Agathe, de dochter van de landheer, met wie Remi door de ramen naar de oogverblindende schoonheid tuurde, doet Lisette een geslaagde poging om hem uit handen van de politie te houden.

Remi vlucht naar weer een andere vlam, Nathalie, die niet meteen voor hem valt waardoor Remi een flauwte voorwent waardoor ze hem toch maar opvangt. Tussendoor maakt hij echter een afspraak met Lisette die de verdekt opgestelde agenten ontwijkt en op een ijsbaan door Remi verder geïnstrueerd wordt. Zelf stapt hij in bed bij Agathe, niet vanuit amoureuze overwegingen maar om meer te weten te komen over Cécilia. Lisette neemt haar toevlucht tot een hotel waar, zoals Remi te weten gekomen is, Cécilia en haar vriend, de jonge platenbaas Johann Muller verblijven. Hij zegt tegen Lisette dat Muller best wel eens de moordenaar zou kunnen zijn. De brutale Lisette weet het zo te regelen dat ze onder een schuilnaam een kamer naast die van Muller krijgt.  

Om een lang verhaal kort te maken: Remi dringt steeds dieper door tot Cécilia maar helaas voor hem is zij toch niet de vrouw die zijn dromen kan waarmaken. Ze is heel naïef en brengt de tijd door met het uit haar hoofd leren van woordenboeken en mwr borduurwerk. Bij haar vergeleken tekent de hartstocht van de andere geliefden zich scherp af. Mooi is de scène waarin Remi met de preutse Cécilia op de hotelkamer van Muller is die voor zijn werk een dag weg is, terwijl in de andere kamer Lisette bewaakt wordt door een viertal agenten die zitten te kaarten. Ze hopen dat Remi daar opduikt, terwijl hij vanaf het balkon al lang gezien heeft hoe de zaken ervoor staan. Inmiddels moet een door Agathe opgenomen gesprek tussen haar en Chloé de politie ervan overtuigen wie Olivier in het bosmeer heeft verdronken.

Hier mijn bespreking van Eaux profondes.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten