Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 10 februari 2016

Pia de Jong over Charlotte, VPRO Boeken, 7 februari 2016


Rauw verhaal over de zorg voor een doodzieke dochter

Schrijfster Pia de Jong schreef met Charlotte een diep persoonlijk relaas over haar dochter die doodziek was bij de geboorte en geen kans zou hebben om te overleven. Als Wim Brands de feiten hierover aan de schrijfster heeft ontlokt, lijkt het onderwerp afdoende behandeld, maar Brands krijgt toch nog aardig de tijd vol met een boeiend gesprek.

Brands wil graag het verhaal horen achter de leukemie, die bij de geboorte van haar inmiddels vijftien jaar oude dochter werd vastgesteld.
De Jong zegt dat Charlotte geen jaar oud zou worden met de gevaarlijke vorm van leukemie die haar huid blauw kleurde als je die aanraakte. Een behandeling zou dodelijk geweest zijn. Haar man Robbert Dijkgraaf koos op wetenschappelijke gronden niet voor een behandeling en zij wilde het intuïtief niet.

Brands wil vervolgens weten waardoor ze het dan toch overleefde.
De Jong zegt dat ze doorgegroeid is tot het meisje dat op de achterflap van het boek prijkt en dat het een raadsel is dat de leukemie verdween maar dat het te maken moet hebben met het eigen immuunsysteem dat aan de gang ging om de tumoren te verslaan. Er is één ander geval bekend van een jongen zoals Charlotte die ook niet behandeld werd.

Brands begint erover wanneer De Jong het idee kreeg om er een boek over te schrijven.
Dat was in de Verenigde Staten toen ze daar met haar man en hun drie kinderen naar toe verhuisde. Ze had al zinnetjes in haar dagboek, maar de geografische afstand tot Nederland maakte, naast het feit dat Charlotte inmiddels de puberteit doorgemaakt had, dat ze zich aan het schrijven kon wijden.

Brands wil weten wat haar eerste herinnering was aan die moeilijke periode.
De Jong zegt dat het de ontroering was om zo dicht bij een ander te kunnen zijn. De ervaring om zo dicht bij de dood te zijn, maakte dat ze het leven heel intens ervaarde.
Het was heel intiem. Ze probeerde elke dag iets van het leven te maken. Ze leefde heel erg in het moment. Haar wanhoop bedwong ze door zich de taak te stellen zo goed mogelijk voor haar kind te zorgen.

Brands zegt dat ze zelfs op een begraafplaats liep om een plaatsje uit te zoeken.
Achteraf vond ze dit wel verdrietig, maar in die tijd wilde ze alvast alles regelen. Ze moest ook nog voor de andere kinderen zorgen. Later bedacht ze dat ze meer moest genieten van het samenzijn met haar dochter zolang die er nog was.

Brands zegt dat de buitenwereld verdween toen er een hork van een buurman binnenkwam, zich over Charlotte boog en zei dat het toch jammer was dat ze het niet zou overleven.
Dat maakte, zegt De Jong, dat ze behoedzamer werd ten opzichte van de buitenwereld, iets wat ze nog steeds wel heeft. Soms was het schrijven wel eens moeilijk en werd ze er somber van, maar het zei ook iets over wie ze was en hoe ze zo geworden is. Vooral de goede toon raken was van belang, want ze wilde niet dat het verhaal sentimenteel zou worden in plaats van rauw en mooi. Met deze non-fictie betrad ze een nieuw terrein waarbij ze dicht bij zichzelf bleef. Ze moest iets overwinnen om het af te maken. Het heeft nog steeds iets rauws. Ze is zich meer bewust geworden van haar kwetsbaarheid.

Brands vraagt of Charlotte het boek gelezen heeft.
Dit blijkt het geval. Charlotte begreep daardoor hun enigszins symbiotische relatie, waarin haar moeder haar vaak zingen tegemoet trad, beter.

Tenslotte vraagt Brands of er ook zaken waren die ze niet durfde te schrijven.
Dat bleek ook het geval en dat heeft te maken met bijgelovigheid en haar eerder genoemde voorzichtigheid.

Hier de site van Pia de Jong.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten