Het lijmen van de breuk geeft energie
In De nood aan dansen
portretteren de Latasters op de hun bekende wijze met veel fraaie beelden
zonder commentaar de 38-jarige danser en choreograaf Sibi Larbi Cherkaoui, die
tegen veel weerstand in zichzelf in de danswereld gevonden heeft. Te midden van
beelden van repetities en uitvoeringen in België, Frankrijk, Spanje en Zweden
vertelt Sibi over zijn afkomst en de moeite die het hem kostte om zijn eigen
weg te vinden.
Tijdens zijn opwarmingsoefeningen vertelt hij dat hij
vroeger een stil kind was, dat vooral luisterde, een eigenschap die hem als
choreograaf goed van pas komt. Hij absorbeert eerst de opgedane ervaring
voordat hij met een antwoord komt. Hij vindt het jammer dat zijn vader stierf
toen hij op zijn negentiende zijn eerste voorstelling gaf. De islamitische
Marokkaanse man uit Tanger die in zijn eentje naar België kwam, heeft hem nooit
als kunstenaar kunnen zien. Eerder had zijn veeleisende vader weinig op met de
kunst, hij vond dat maar decadent. Hij waarschuwde tegen homoseksualiteit en
had liever dat zijn zoon vast werk vond en een gezin stichtte. Sibi kon zich
moeilijk ontworstelen aan de druk die op hem werd uitgeoefend. Hij wilde graag
aan de verwachtingen van zijn vader voldoen, maar was daartoe niet bij machte. Na
diens dood zag zijn katholieke Vlaamse
moeder dat dansen hem goed deed en dat deed haar deugd. Dat heeft
ongetwijfeld te maken met de esthetische wereld waarin ze in Antwerpen
opgroeide.
Terwijl hij in Göteborg werkt aan de wonderlijk mooie
creatie Noetic, waarin men werkt met
flexibele bogen of ringen, zegt Sibi dat hij zich nooit aan de regels hield
maar juist het kader wilde openbreken en de grenzen opzocht waarin hij wilde
werken. Hij vertelt de spelers tijdens een oefening met de handen, door Sibi
vloeibare handen genoemd, dat ze moeten geloven in wat ze uitbeelden. Het
zoeken naar verbinding speelt een essentiële rol in zijn werk. Door zijn
gemende afkomst is hij anders dan anderen, maar dat maakt zijn werk niet
slechter. Als er vroeger op televisie gedanst werd, wilde hij de bewegingen
nadoen en tijdens de middelbare school oefende hij met klasgenoten de dansjes
in van Michael Jackson en Madonna. Soms kon hij vanwege de montage niet zien
hoe dat precies ging, maakte er zelf wat van en vond dat dan beter dan wat er
op televisie getoond werd.
In Spanje speelt hij de voorstelling Dumas met Maria die hem kracht en moed geeft. Hij zegt dat hij de
coaching bij het dansen wel eens mist en zij vult dat gat.
Tijdens de voorbereiding van Play in Saint Etienne zegt Sibi dat in dans gedachten worden
uitgedrukt die op een fysieke manier bloeien. Hij laat dit zien in een fascinerend
krachtige dans met een vrouw terwijl een andere vrouw hen zingend begeleidt.
Over zijn eigen danswerk zegt hij dat zijn stabiliteit fragiel is en dat hij
daarom het dansen liever over laat aan iemand die beter is.
Voor de creatie Shellshock,
die in Brussel wordt opgevoerd, baseert Sibi zich op boeken en foto’s waarin
dit vreselijke fenomeen uit de Eerste Wereldoorlog uit de doeken wordt gedaan.
Fraai zijn de manipulaties met een brancard en met geweren.
Aan het eind komt Sibi nog terug op zijn vader, die een
grote invloed had op zijn leven. De man was er vlak voor zijn dood trots op dat
zijn zoon een prijs won tijdens een danswedstrijd. Sibi was daar vervolgens
boos over. Toen zijn vader in het ziekenhuis lag, weigerde hij om hem te
bezoeken, bang als hij was voor de macht die de man op zijn leven uitoefende,
maar tegelijk gaf dat een raar gevoel en achteraf voelde dat slecht. De breuk
moet anderzijds energie geven om die te
lijmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten