Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 23 maart 2014

Phnom Penh Lullaby (2011), documentaire van Pawel Kloc



Touwtrekken om een Cambodjaanse kleuter

De Poolse filmmaker Pawel Kloc maakte een schrijnende documentaire over de Israëlier Ilan die al acht jaar in Phnom Penh woont, op straat in de hoerenbuurt tarotkaarten legt en een moeilijke verhouding heeft met Saran, een vroegere prostitué. Zijn vader is twintig jaar geleden overleden en zijn moeder was daarover zo overstuur dat het gezin uit elkaar viel en iedereen zijn eigen weg ging. Zelf ging hij het land uit vanwege werkloosheid en het oorlogsgeweld.

De wanhoop druipt vaak van het gezicht van Ilan, die zich, behalve financieel ook emotioneel in een nogal uitzichtloze situatie bevindt. Hij kan Saran niet loslaten, maar hij kan ook niet zonder haar. Hij schrijft af en toe in zijn dagboek om zijn worsteling vast te leggen. Zijn zelfvertrouwen en zijn vertrouwen in anderen is niet groot. Hij fulmineert tegen mannen die een kind maken bij een Cambodjaanse vrouw en daarna weer vertrekken en zegt daarmee iets over zijn eigen geweten.  

In het begin zien we Ilan en Saran samen met hun dochtertje Jasmine die nog maar een baby is. Ilan trekt tarotkaarten en zegt tegen Saran dat ze over een jaar zullen gaan trouwen en naar een ander land zullen gaan. Hij heeft sterk de behoefte aan een ander perspectief, zo lijkt het, al lijkt dat niet in zicht. Hij vertelt dat hij al zes maanden niet in zijn dagboek geschreven heeft omdat hij op straat aangevallen werd en omdat Saran vaak agressief was door alcoholgebruik. De schaars geklede, knappe hoertjes die hij in 51th Street langs ziet lopen maken hem blij, net als zijn dochtertje. Hij zou het liefst een gelijkwaardige relatie hebben met Saran en wil dat zij beiden in gelijke mate financieel bijdragen in de relatie.

Saran verwijt hem echter dat hij niet met haar wil trouwen en alleen voor de seks bij hem blijft. Ze heeft ook andere opvattingen over de taak van de man. Haar vorige vriend Johnny dronk en gokte weliswaar maar onderhield wel haar ouders en dat kan ze van Ilan niet zeggen. Ze veracht hem bij tijd en wijle.

Het verhaal spitst zich toe op de opvang van de knappe en levendige kleuter Marie (zie foto), een eerder kind van Saran. Ilan vertrouwt de vrouw die haar onder haar hoede heeft niet. Hij denkt dat ze het meisje zal gaan verkopen. Ze halen het meisje op en reizen naar een broer van Saran op het platteland in Kratie die haar zal opnemen. Tijdens de lange reis met een bus, een boot en een auto horen we over drie andere kinderen van Saran. Twee van hen worden opgevoed door haar ouders. De broer komt Marie niet ophalen, waarna ze haar weer meenemen naar huis. Ze krijgen een heftige ruzie omdat Saran Marie niet kwijt wil en Ilan geen geld heeft om voor twee kinderen te zorgen en wil dat ze wordt opgenomen in een pleeggezin. Tenslotte trekt Ilan aan het langste eind.

De toestand van Ilan en Saran is echter uitzichtloos. Een visum voor Israël zit er niet in. Hij vertelt tegen een jonge toeriste uit Europa die geïnteresseerd is in zijn achtergrond, dat zijn grootouders vlak voor de inval van Hitler uit Polen gevlucht zijn. Het leven in Cambodja is meer een fractie beter dan dat in Israël waar hij nog steeds heimwee naar heeft.

Phnom Penh Lullaby vertelt tussen de beelden over de verhouding door veel over de losse moraal die in de hoofdstad van Cambodja geldt. Kinderprostitutie komt vaak voor. Jonge hoertjes vervullen graag de wensen van mannelijke toeristen, ook hele jonge kinderen blijven niet buiten schot. De macht van het geld is sterker dan bekommernis om menswaardigheid. Kinderen zijn een prooi voor verwrongen mannelijke lust. De angst van Ilan voor het lot van Marie, die vaak zit of ligt ze naast hem als hij kaarten legt, is daarom niet onrealistisch. De kijker houdt zijn hart vast voor de toekomst van dit mooie meisje. Een kalmerend slaapliedje zal vast niet veel helpen. 

Hier de trailer van deze eerste lange documentaire film van Pawel Kloc.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten