Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 11 oktober 2014

Dagboek van een postduif (2014), documentaire van Floris Jan van Luyn





Leven van ei tot bord

Postduif Toontje is de hoofdpersoon in de documentaire Dagboek van een postduif van Floris Jan van Luyn, ofwel Diary of a homing pigeon, zoals de Engelse titel luidt. We zien het leven van Toontje van wieg tot graf uitgebeeld. In dit geval is dat van ei tot bord. De documentaire opent met het bord waarop de gebraden Toontje in een restaurant in Peking wordt opgediend. Wat daarvoor in zijn leven gebeurde wordt door Toontje zelf verteld.

Hij geniet van de vluchten boven het Groningse land met zijn rechte vaarten en akkers en weet feilloos zijn weg terug te vinden naar zijn baas Leo Hermans uit Stadskanaal. Zijn taal is wat gezwollen. Hij is een kampioen uit een familie van doorzetters en vliegt het liefst tegen de wind in. Mogelijk een Groningse karaktertrek, want Van Luyn, een geboren Groninger, heeft de tekst zelf geschreven.

Fraai zijn de beelden van een wedstrijd die de postduiven houden. Die wordt in beeld gebracht vanaf het moment van vertrek vanuit huis naar de plaats waar de duiven geringd en ingeladen worden om in een vrachtwagen vervoerd te worden die hen zoveel honderden kilometers verder loslaat. De duivenmelker staat al in zijn tuin te wachten tot de eerste duif terug is.

Toontje is een ster. Hij mag op de foto. Maar dat is niet voor het mooie. Hermans wil Toontje graag verkopen in China. We zien Hermans terwijl hij onderhandelt over de prijs met Chinese handelaren. Toontje is in de war. Hij komt in een enorm hok van waaruit hij veel oefenrondjes moet vliegen en heeft zijn baas nooit meer gezien.

Lie Ji is zijn nieuwe baas maar die heeft weinig aandacht voor Toontje, want de Nederlandse postduif valt niet op te midden van zijn vele soortgenoten. Toontje heeft na verloop van tijd zijn eigen gedachten over de baas en zijn vrouw die niet werken maar in een sportwagen rijden en veel geld uitgeven. Tijdens een wedstrijd weet Toontje zich niet te onderscheiden. Zijn baas verkoopt hem aan een restaurant waar we weer het beeld zien uit het begin van Toontje op een bord.  

Van Luyn studeerde geschiedenis en Chinese cultuur. Vandaar ook zijn interesse om documentaires te maken op het snijvlak van Chinese en Nederlandse cultuur. De onverboden stad (2008) De regenmakers (2010) en De leegte en het woord (2011) gingen aan
Dagboek van een postduif vooraf.

In het programma Regisseur aan de keukentafel vertelt Van Luyn gesprek aan Chris Kijne over de documentaire. Hij is journalist maar vindt het interessanter een fictieve draai aan de feiten te geven. Hij kwam op zijn idee na het lezen van Een duif en een jongen (2006) van de Israëlische schrijver Meir Shalev. Zelf kent hij het gevoel van heimwee van Toontje goed. Het duurde een tijdje voordat ze iemand te pakken hadden met de juiste stem. Dat luisterde nauw. De stem van de Vlaamse acteur Johan Leysen was wat laag maar de toon klopte, al vond ik die juist wat nors om daarin gevoelens van heimwee te ontdekken.

Van Luyn vertelde over de drie verschillende hoogteniveaus waarop ze gefilmd hebben, met drones, helicopters en met trappen. Gokken is in China verboden maar inzetten op duivenwedstrijden is door de mazen van de wet geglipt en wordt dus veel beoefend met gevolg dat het vliegkwaliteit van de postduiven ook groter is dan in Nederland. De volgende documentaire speelt in Ethiopië en gaat weer over het vinden van een eigen plek.

Hier de trailer op Vimeo.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten