Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 13 oktober 2013

De echte jongens film (2013), documentaire van Katinka de Maar



Boys will be boys. They have no choice.

Katinka de Maar maakte een documentaire over haar zoon Melle, die inmiddels achttien jaar is en een rustige indruk maakt, maar in zijn jeugd erg druk en ondernemend was, heel anders in ieder geval dan zijn oudere zus. Zijn moeder vraagt zich achteraf af of ze wist wat goed voor hem was en wil met de documentaire de discussie over de aanpak van jongens aanzwengelen.

Zijn jongens moeilijker geworden of is onze tolerantie voor hun gedrag minder geworden? Zo luidt de vraag die als een scherp zwaard boven de documentaire hangt. De Maar laat jongens aan het woord over hun gedrag en hoort over dyslectie, concentratieproblemen en een moeilijk te onderdrukken drang om door te praten als de leraar zegt dat men stil moet zijn.  

Er zijn nog oude filmfragmenten waarop te zien is hoe Melle zich vroeger gedroeg. Zijn vader spreekt hem aan op zijn grote mond tegen de juf, maar Melle lijkt dat niet te begrijpen. Volgens zijn moeder was hij veel minder communicatief dan zijn zus. Anders dan zich te uiten in taal, wilde hij spelen. We zien hem als vijfjarige voetballen met oudere jongens: met een rode kop, bloedfanatiek en boos als hij gestoord wordt. Bij de kleuters werd hij geobserveerd en in groep 3 naar het speciaal onderwijs verwezen. Eerst luidde de diagnose een pervasieve ontwikkelingsstoornis dan wel adhd, maar met elf jaar werd het add onder de hypervariant en dyslectie.

De Maar zegt dat dyslectie een negatieve invloed heeft op de Cito scores en daarmee de verdere schoolloopbaan negatief bepaalt. Medicatie was nooit een succes. Rust kreeg Melle door met andere jongens te gamen. Ook met shorttracken kon hij zich uitleven.
Zijn moeder was gemotiveerder voor zijn toekomst dan hijzelf. Zelf spijbelde hij veel.
Onder leiding van een coach werkte hij er fysiek aan om zijn uitbarstingen onder controle te krijgen. Zijn moeder was blij dat Melle zijn eindexamen haalde en zijn schooltas aan de vlaggenstok kon hangen (zie foto). Ze was verbaasd dat hij in het leger wilde, maar ze begrijpt dat wel. Zijn coach geeft hem een aansteker cadeau.

De Maar zocht in de vakliteratuur. Dertien procent van de leerlingen gaat naar het speciaal onderwijs. Volgens de Radboud Universiteit is dat meer dan in de ons omringende landen. Het medicijngebruik is de laatste jaren snel gestegen.

Zij kijkt ook in de klas naar middelen om leerlingen met verschillende stemmen, een stoplichtsysteem en dobbelstenen wordt geprobeerd de in goede banen te leiden. Op de pabo hoort ze dat er weinig waardering is bij jongens voor het beroep van onderwijzer. Meester Bart geeft al bijna veertig jaar les in het speciaal onderwijs en weet waar hij het over heeft. Het is belangrijk grenzen aan te geven maar niet alles te verbieden. Boys will be boys.  

De Maar heeft ook een andere jongen gefilmd. Hij heet Bram en het was door de chaotische montage wel eens verwarrend om te weten of ze haar zoon Melle of Bram bedoelde. De laatste zat in de derde van de Havo en wilde architect worden, maar was niet zeker van zichzelf en uiteindelijk was dat toch te hoog gegrepen. Een directeur van een andere school wilde hem een nieuwe kans gunnen, maar dan moest Bram Retalin slikken en daar had hij geen zin in. Uiteindelijk koos hij voor de mavo. Hij vindt het niet erg om een trapje lager onder zijn niveau te zitten.

Hier een interview met de maakster op Humo, waarin ze de uitspraak aanhaalt dat de ideale jongen een meisje is. Hier de trailer van de documentaire die begint met baby Melle in de handen van zijn moeder.

1 opmerking:

  1. Vandaag een artikel van Vera Mulder in De Correspondent waarin ze, onder de kop Hoe is het om iemand me adhd te diagnosticeren, spreekt met drie deskundigen over het nogal lastige probleem van adhd. Een afdelingshoofd in de psychiatrie is huiverig om jonge kinderen medicatie voor te schrijven, een huisarts geeft Ritalin (en liever nog Concerta) aan kinderen bij wie ze adhd vermoedt, omdat die anders lang moeten wachten op psychologische hulp, een kinderpsycholoog tenslotte stelt dat adhd vaker voorkomt door de hoge eisen die aan kinderen gesteld worden en meent dat door snelle herkenning ook snel een behandeling kan volgen, zodat men niet lang onder de gevolgen ervan gebukt gaat.

    BeantwoordenVerwijderen