Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 15 februari 2013

Filmrecensie: Cria Cuervos (1976), Carlos Saura


Onvergetelijk document over de verhouding tussen ouderen en kinderen

Het is alweer bijna veertig jaar geleden dat Cria Cuervos voor het eerst vertoond werd, maar nog steeds spat de schoonheid eraf van, niet in de laatste plaats door de serieuze blikken van de kinderen Irene, Maite en vooral de achtjarige hoofdpersoon Ana (Ana Torrent). Zij zijn de dochters van Anselmo, een Spaans legerofficier in de tijd van Franco en Maria, een getalenteerd maar niet praktiserend pianiste. Maria is aan het begin van de film al overleden, maar maakt af en toe als goede fee haar opwachting.

De eigenzinnige Ana loopt in het donker in het ouderlijk huis loopt om de zaken te regelen. Ze ziet in het begin van de film dat Amelia, de vrouw van een vriend van haar vader, uit zijn slaapkamer komt. Niet veel later blijkt ook de vader dood. Ana doet de afwas. Haar moeder stuurt haar naar bed.

Een van de mooie kanten aan de film is dit soort flashbacks naadloos in het verhaal zijn geweven. Na de eerste scène stuurt Maria haar naar bed. Als de huishoudster Rosa de volgende ochtend het haar kamt van Ana, komt Maria weer in beeld (zie foto) en bijt Ana liefdevol in de nek.

Fraai is het tegenwicht dat de hekserige Paulina biedt, de zus van Maria, die de opvoeding samen met Rosa ter hand neemt. Ze is streng, maar ook weer toegeeflijk. Als de meisjes zich hebben verkleed en opgemaakt en de vroegere verhouding tussen hun ouders naspelen, blijft ze rustig bij binnenkomst in de kamer. Rosa staat dichter bij de meisjes. Ze vertelt Ana, die haar emoties afreageert op haar pop, hoe ze die na het drinken moet vasthouden en laat zelfs haar grote borsten zien.

De dood is altijd nabij. Ana heeft er het nodige mee uit te staan. Ze heeft de echtelijke ruzies van dichtbij meegemaakt, heeft haar moeder horen zeggen dat ze dood wilde, vraagt haar oma of ze dood wil, haar cavia gaat dood, ze wenst haar tante dood en wil zelf ook dood. Het is bijna zichtbaar wat er in dat kleine kopje van Ana allemaal rondgaat.

Het onderwerp is tijdloos: de verhouding tussen kinderen en volwassenen, waarbij kinderen niet de onschuldige onwetende partij zijn maar met hun gevoelige antennes prima begrijpen wat zich in hun huiselijke omgeving afspeelt. 

De oudere Ana spreekt de kijker toe, de eerste keer over een pot met wit poeder dat ze van haar moeder moest weggooien, maar dat ze altijd bewaard heeft en waarvan ze vermoed dat zeer dodelijk rattengif is, dat haar de macht geeft in te grijpen zoals het haar goeddunkt. Soms spreekt de oudere Ana de kijker ook toe in een voice-over. Een mooie dubbelrol van Geraldine Chaplin, die ook de moeder speelt.

Fraai zijn de beelden, van de grote gele kippenpoten in de koelkast, de oude foto´s aan de muur, de stille oma in haar rolstoel, het verbond tussen de meisjes, hun plooirokjes en coltruitjes, maar daarenboven de weemoedige sfeer, die met pianoklanken wordt opgeroepen en die met het vrolijke lied Porque tu vas verzacht en tegelijk opgeheven wordt.

Cria cuervos onttrekt zich uiteindelijk aan een beschrijving. Het geheel is meer dan een verhaal. Het zijn de blikken, de kleding, de beelden die samen voor een onvergetelijk menselijk document zorgen.

Hier de trailer. 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten