Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 21 februari 2013

Diana Vreeland - The eye has to travel (2012), documentaire van Lisa Immordino Vreeland




Over een eigenzinnige modekoningin

Diana Vreeland (1903-1989) komt meteen over als een groot spook en dat schijnt ze voor haar medewerkers aan de modebladen Harper’s Bazaar en Vogue ook wel geweest te zijn. Ze zit in het begin van de documentaire in een protserige woonkamer, door haar een tuin in de hel genoemd, en spreekt daar met schrijver George Plimpton over haar memoires. Het is vijf jaar voor haar dood. Ze zou zo kunnen zijn weggelopen uit Alice in Wonderland. Ze wil het liever niet teveel over haar familie hebben, dat is niet zo interessant. Voor haar misschien niet, maar wel voor George en de kijker, die zich afvragen hoe zo’n spook een grande dame in de twintigste eeuw op het gebied van de mode werd.

Voor Diana is het duidelijk. Ze werd geboren in Parijs in de tijd van de belle epoche. Daarbij had ze welgestelde ouders die de kinderen meenamen naar Londen waar George V werd ingehuldigd of naar de Rocky Mountains waar ze te paard zat. In het ouderlijk huis kwamen balletdansers als Nijinski en Diaghilev over de vloer. Van belang zal ook wel geweest zijn dat Diana in vergelijking met haar zusje een lelijk eendje was. Moeder en dochter mochten elkaar niet, zegt een zoon van Diana. Vader voedde hen op Britse wijze op, dus zonder emoties.

Op tienjarige leeftijd ging het gezin vanwege het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog naar New York. School deed Diana niet veel. Ze stapte over op een Russische school. Daar deed ze veel aan ballet. Ze beleefde de Roaring Twenties, hield van Josephine Baker en wilde populair worden. Ongetwijfeld heeft de afkeuring van haar knappe moeder haar enorm veel energie gegeven.

Ze trouwde in 1924 met bankier Reed Vreeland en ging vijf jaar later met hem en hun twee zoons Frecky en Tim in Londen wonen. Het was vlak voor de economische crisis. Diana hield van de mode van Coco Chanel, die volgens haar de geest van de moderne vrouw begreep. Ze poseerde zelf, opende een lingeriezaak en werd gevraagd om columniste te worden in het modeblad Harper’s Bazaar. Waarna ze als een komeet steeg, niet tot plezier van haar zoons die uniek moesten zijn en haar medewerkers - vanaf de zestiger jaren bij Vogue, - die door haar gecommandeerd werden. Overleg was er niet. Diana stuurde wel een memo.

Visie had ze. En durf. Ze promootte de bikini, de minirok en de spijkerbroek. Ze ontdekte Lauren Bacall en maakte vorstinnen van haar modellen. Met Twiggy kwam de persoonlijkheid van het model op. De filmsterren Barbara Streisand en Cher werden modellen. Ze verkeerde op gelijke voet met Jack Nicholson en kleedde Jackie Kennedy tijdens de inauguratie van haar man tot president. Ze cultiveerde haar eigen gezicht, maakte een kunstwerk van zichzelf onder het motto dat schoonheid altijd het resultaat is van kunstigheid. Het oog diende geprikkeld te worden. Ook in haar modebladen. Met excentrieke beelden van modellen als Penelope Tree in verre landen.

Ze kon ook overdrijven. Ze zei dat ze ooit Lindbergh in Londen zag overvliegen, maar die zat helemaal niet op de route. Fantasie was voor haar net zo belangrijk als de feiten, antwoordde ze op een vraag daarover van haar zoon. Ze kwam na de dood van haar man en haar ontslag bij Vogue in een impasse maar richtte zich in 1971 weer op als consulent van het Costume Institute, een onderdeel van het Metropolitan Museum of Art in New York.

In de documentaire zijn fragmenten van eerdere interviews met haar te zien waaronder die door de jonge David Frost. Ook zien we fragmenten uit de films Infamous en Factory girl, beide uit 2006, over Diana. Het begeleidende nummer She’s a rainbow is van de Rolling Stones. Hier een interview met de maakster, Lisa, ver familielid van Diana, hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten