Er zijn vele manieren
om de volksaard in beeld te brengen. Zeer verdienstelijk is de manier waarop
Michael Apted een aantal Britse landgenoten om de zeven jaar portretteert.
Morgan Matthews heeft de burgers in Groot Brittannië gevraagd op zaterdag 12
november 2011 video filmpjes te maken en die naar hem op te sturen. Dat is de dag na
Remembrance Day ofwel Poppy’s Day, waarop de gevallenen uit de oorlog herdacht
worden. Het project is een navolging van Life in a day uit 2010. Uit 750
uur film en 11526 inzendingen maakte hij een compilatie van beelden uit het
hele land.
Het leven uit een dag
begint om twaalf uur in de nacht met een jongeman die zegt dat hij midden in
Barbican staat maar de film snelt al gauw naar een ziekenhuisbed waar een
oudere man op sterven ligt. Ik kan niet verstaan wat hij mompelt, maar wellicht
gaat het om de trouwerij van zijn dochter waar hij later in de documentaire tot
zijn grote vreugde toch bij aanwezig is.
Een man danst in zijn
huis, een buschauffeur loopt door zijn schone bus heen. Wat is er zoal te tonen
van het Britse leven anno 2011? De fragmenten volgen elkaar in snel tempo op.
Matthews volgt de dag die begint met opstaan, wassen, ontbijten. Een bakker
stopt de broodjes in de oven, een baby krijst, een man mediteert en wordt
beslopen door zijn jonge dochters die hem om de hals vallen, de melkman zet de
melkflessen voor de deur, een boer melkt zijn koeien en zegt dat het niet alleen
maar melkproducenten zijn, maar dat ze deel uitmaken van de familie.
De familie maakt een belangrijk deel uit van het Britse levensgevoel. Onder het kopje
relaties neemt de liefdesverhouding een belangrijke plaats in. Die leidt tot vreugde over de geboorte van een nakomeling en een knus gezinsleven. Maar
ook komt er een gescheiden moeder in beeld, een andere verdrietige vrouw die
skypt met haar man in Philadelphia en een homoseksueel die graag door het
landschap cruist en geniet van de intieme contacten in de vrije natuur. ‘It’s
difficult being a teenager,’ schreeuwt een jongere daarentegen uit.
De vrolijke popmuziek
schept een band tussen de fragmenten. We horen Abba met Take a chance on me
en maar ook ijle folk tijdens opnamen van een autorit door Schotland. ‘Welcome
to Scotland,’ roept iemand. Een vrouw trekt met haar ski's op de rug de
bergen in en ontdekt dat er nog maar weinig sneeuw ligt, waarop
ze toch een eindje naar beneden glijdt. Het lijkt er soms op dat deelnemers hun bijdrage
geënsceneerd hebben, maar grappig was het wel.
Behalve de gewone
dagelijkse ordening op deze mooie novemberdag waarop de tea en de jacht niet ontbreken, zien we een tentenkamp van de Occupybeweging in
Nottingham. Ook volgen we een keurig gekapte blonde man in een pak met rode
stropdas die bij zijn moeder op bezoek gaat. Hij heeft haar vijf jaar niet
gezien en weet niet eens of ze nog leeft, maar dat blijkt wel het geval. Met
tevredenheid vertrekt hij weer.
De associatieve
opeenvolging kent veel vaart. Soms heeft Matthews de beelden thematisch
gerangschikt. Bijvoorbeeld in het thema beweging waarin we een paraglider zien
en een skateboarder of over het onderwerp geloof met naast een blik op de Anglicaanse
kerk en de hindoe traditie een grote vent die anderen wil bekeren tot de
islam.
Wat nou typisch
Brits is, is steeds moeilijker te beantwoorden in onze globaliserende wereld.
Wellicht het footpath waarop een groep die zichzelf onherkenbaar heeft gemaakt
voortloopt tegen de zin van een landeigenaar, een race gehouden met varkens of een man
die de afwas doet van een fish and chips maaltijd In ieder geval de beelden uit
het Wembley stadion waarin Engeland tegen Spanje speelt, een wedstrijd die
vooraf gegaan wordt door God save the queen en die door velen in en
buiten het stadion wordt gevolgd. Grappig is dat iemand zei dat hij zich
veilig voelde in Engeland, omdat het een eiland is waar niet zomaar anderen
kunnen binnenvallen. Ongetwijfeld blijft dat geografische feit een belangrijk
verschil met het continent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten