Filmrecensie: Marguerite de la nuit (1955), Claude Autant-Lara

Bewerking van de Faust in de jaren twintig in Parijs

Marguerite de la nuit van Claude Autant-Lara is gebaseerd op de legende van Faust die zijn ziel aan de duivel verkoopt. De film is voor de gelegenheid gesitueerd in de roaring twenties in Parijs. In die tijd was de eerste vliegtocht naar Le Bourget groot nieuws in de kranten en op de radio. Hoewel de film met de nodige bordkarton begint, wordt het verhaal interessanter naarmate het zich ontwikkelt.

Regisseur Autant-Lara begint met de Faust, gespeeld in de Opera van Parijs. Onder de toeschouwers bevindt zich een nazaat van Faust, Georges geheten, die zijn complimenten uitbrengt aan Mefisto en Marguerite en hen zegt dat hij zeer van het spel heeft genoten. Georges weet niet dat in de kleedruimte ook Léon bevindt, de duivelse eigenaar van nachtclub Pigalle, illusionist en leider van misdaadpraktijken. Deze Léon volgt Georges op straat, spreekt hem aan, geeft hem een vuurtje en trekt daarmee de band met Georges aan.

Omdat de sigaret niet dooft gaat Georges als vanzelf naar de nachtclub, waar ook al een zangeres onder de naam Marguerite optreedt, die niet eens treurig is dat haar man Angelo in de cel is beland. Ze praat er met Georges over dat ze zo graag de liefde zou willen leren kennen met een jonge man, waarop Georges, die haar Marguerite van de nacht noemt, een contract tekent met Léon waarin hij zijn ziel verkoopt om alle menselijke ondeugden te mogen beleven.

De volgende ochtend wordt hij wakker als jongeman. Hij gaat, gekleed in een jasje en met een dasje, meteen naar de nachtclub om Marguerite het hof te maken, maar wel onder de condities van Léon. Ze besluiten er samen van door te gaan. Als Marguerite haar spullen gaat ophalen, blijkt haar echtgenoot Angelo inmiddels ook weer thuis. Er ontstaat een gevecht tussen Angelo en Georges, waarbij de eerste door de tweede van het balkon wordt gegooid.

Marguerite neemt Georges vervolgens mee naar een klooster waar haar broer woont en waar Georges veilig zal zijn. Georges is wanhopig. Marguerite belooft hem om hem van het wurgcontract te verlossen. Dat kan niet door het contract te verbranden, want dat is onbrandbaar, zoals we zien. Léon gaat ermee akkoord dat Marguerite een nieuw slachtoffer zoekt om Georges vrij te kopen maar zo gemakkelijk gaat dat nog niet. Als ze een slachtoffer gevonden denkt te hebben, blijft die al onder de invloed van Léon te verkeren, een ander wil zijn katholieke geloof niet opgeven en een oude bloemenverkoper sterft nadat hij zijn goedkeuring gegeven heeft.

Om Georges te tonen hoeveel ze van hem houdt, zet Marguerite zelf haar naam onder een contract. Léon neemt daarop de plaats van Georges in en vertrekt samen met Marguerite met de trein naar andere regionen. Georges hoopt dat Marguerite snel terugkeert om in vrijheid van elkaar te houden. Léon kan niet achterblijven door die haar dan al te schenken.

Claude Autant-Lara die in 2000 na een lang ziekbed overleed, verfilmde een jaar eerder Le rouge et le noir van Stendhal. Marguerite de la nuit is gebaseerd op de gelijknamige roman uit 1925 van Pierre Dumarchais onder het pseudoniem van Pierre MacOrlan. Ghislaine, de vrouw van Claude, die na een kort leven al in 1967 overleed, schreef de dialogen.  

Hier enige informatie op VPRO Cinema.