Fragmenten uit Disneyfilms helpen een autist om de wereld te
structureren
Owen Suskind, tweede kind van tevreden ouders uit de
middenklasse en woonachtig in Cape Cod in Massachusettes, vertoont op
driejarige leeftijd vreemd gedrag en stopt met praten waarop ze de dokter
raadplegen. Die stuurt hen door naar een pediater die het etiket autisme op
Owen plakt en zich afvraagt of het ooit nog goed zal komen met de jongen.
De ouders hebben het idee dat de jongen ontvoerd is. Ze
vinden een sleutel als Owen tijdens het kijken naar een Disney film een stel
woorden herhaalt dat de vader weet te ontcijferen als just your voice, hetgeen door een van de filmfiguurtjes gezegd
wordt en ook nog eens een diepere betekenis heeft. Hoewel de pediater het
verschijnsel als echolalie kenmerkt, laten de ouders het er niet bij zitten en
zijn ze hard van plan om Owen uit zijn innerlijke gevangenis te halen. Als Owen
negen jaar is zegt hij na een verjaardagsfeestje opeens dat zijn broer Walter
niet als Peter Pan wil worden die weigert om groot te worden en zich terugtrekt
in een eigen bedachte wereld. De vader speelt daarna een rollenspel met Owen en
zijn favoriete pop Iago en hoort dat Owen helemaal niet blij is dat hij zo
weinig vrienden heeft. Ook blijkt dat hij steun ervaart aan de Disneyfilms die
altijd hetzelfde blijven en, anders dan het gewone leven, nooit veranderen. De
zinnen in de films vormen de sleutel om met Owen te communiceren.
De weg omhoog gaat niet over rozen. Een speciale school in
Washington D.C. leidt er niet toe dat Owen vooruit gaat en op de middelbare
school wordt hij gepest, hetgeen heel bedreigend voor hem is. Thuis
identificeert hij zich met Quasimodo uit De klokkenluider van de Notre Dame en
hij maakt zelf ook sidekicks die de held helpen om zijn probleem te overkomen
en zijn eigen weg te vinden.
In de documentaire wisselt Williams de zoektocht van de
ouders naar contact met Owen af met een portret van Owen op 23 jarige leeftijd,
aan het eind van zijn college periode wanneer hij op eigen benen moet gaan
staan, hetgeen voor een autist geen gemakkelijke opgave is, zoals we zien als
hij - tijdens de verhuizing naar een begeleide woongroep op behoorlijke afstand
van zijn ouderlijk huis - een Mickey mouse figuurtje kwijtraakt dat hij van
zijn vriendinnetje Emily gekregen heeft. Na een rondgang door zijn appartement
moet hij zich buiten even afreageren. Ook als hij ’s avonds zijn pillen niet
kan vinden, lijkt de paniek niet ver weg, maar gelukkig bedenkt dat ze in zijn
toilettas zitten. De film Bambi werkt vervolgens goed om hem weer rustig te krijgen.
Zijn broer Walter maakt zich al zorgen over de periode
waarin hun ouders niet meer in leven zijn en hij de zware taak op zijn
schouders krijgt om de verantwoordelijkheid voor zijn broertje op zich te
nemen. De ouders hopen dat Owen tegen die tijd zelfstandig genoeg is om zijn
eigen boontjes te doppen. Walter maakt volgens mij nog een fout door Owen te
proberen seksueel voor te lichten, hetgeen tot een breuk leidt met Emily die in
hetzelfde groep woont als Owen. Owen is daarover zwaar overstuur en zijn moeder
probeert hem met zinnetjes uit Disneyfilms te troosten. Helaas wordt de weergave
van de ontwikkeling van Owen ontsierd door animaties die weinig aan het verhaal
toevoegen. De beelden uit de Disneyfilms zijn al animerend genoeg.
De documentaire is gebaseerd op het boek van Ron Suskind Life, animated: a story of sidekicks, heroes
and autism uit 2014.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten