Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 20 juni 2017

Life, animated (2016), documentaire van Roger Ross Williams


Fragmenten uit Disneyfilms helpen een autist om de wereld te structureren

Owen Suskind, tweede kind van tevreden ouders uit de middenklasse en woonachtig in Cape Cod in Massachusettes, vertoont op driejarige leeftijd vreemd gedrag en stopt met praten waarop ze de dokter raadplegen. Die stuurt hen door naar een pediater die het etiket autisme op Owen plakt en zich afvraagt of het ooit nog goed zal komen met de jongen.

De ouders hebben het idee dat de jongen ontvoerd is. Ze vinden een sleutel als Owen tijdens het kijken naar een Disney film een stel woorden herhaalt dat de vader weet te ontcijferen als just your voice, hetgeen door een van de filmfiguurtjes gezegd wordt en ook nog eens een diepere betekenis heeft. Hoewel de pediater het verschijnsel als echolalie kenmerkt, laten de ouders het er niet bij zitten en zijn ze hard van plan om Owen uit zijn innerlijke gevangenis te halen. Als Owen negen jaar is zegt hij na een verjaardagsfeestje opeens dat zijn broer Walter niet als Peter Pan wil worden die weigert om groot te worden en zich terugtrekt in een eigen bedachte wereld. De vader speelt daarna een rollenspel met Owen en zijn favoriete pop Iago en hoort dat Owen helemaal niet blij is dat hij zo weinig vrienden heeft. Ook blijkt dat hij steun ervaart aan de Disneyfilms die altijd hetzelfde blijven en, anders dan het gewone leven, nooit veranderen. De zinnen in de films vormen de sleutel om met Owen te communiceren.

De weg omhoog gaat niet over rozen. Een speciale school in Washington D.C. leidt er niet toe dat Owen vooruit gaat en op de middelbare school wordt hij gepest, hetgeen heel bedreigend voor hem is. Thuis identificeert hij zich met Quasimodo uit De klokkenluider van de Notre Dame en hij maakt zelf ook sidekicks die de held helpen om zijn probleem te overkomen en zijn eigen weg te vinden.

In de documentaire wisselt Williams de zoektocht van de ouders naar contact met Owen af met een portret van Owen op 23 jarige leeftijd, aan het eind van zijn college periode wanneer hij op eigen benen moet gaan staan, hetgeen voor een autist geen gemakkelijke opgave is, zoals we zien als hij - tijdens de verhuizing naar een begeleide woongroep op behoorlijke afstand van zijn ouderlijk huis - een Mickey mouse figuurtje kwijtraakt dat hij van zijn vriendinnetje Emily gekregen heeft. Na een rondgang door zijn appartement moet hij zich buiten even afreageren. Ook als hij ’s avonds zijn pillen niet kan vinden, lijkt de paniek niet ver weg, maar gelukkig bedenkt dat ze in zijn toilettas zitten. De film Bambi werkt vervolgens goed om  hem weer rustig te krijgen.

Zijn broer Walter maakt zich al zorgen over de periode waarin hun ouders niet meer in leven zijn en hij de zware taak op zijn schouders krijgt om de verantwoordelijkheid voor zijn broertje op zich te nemen. De ouders hopen dat Owen tegen die tijd zelfstandig genoeg is om zijn eigen boontjes te doppen. Walter maakt volgens mij nog een fout door Owen te proberen seksueel voor te lichten, hetgeen tot een breuk leidt met Emily die in hetzelfde groep woont als Owen. Owen is daarover zwaar overstuur en zijn moeder probeert hem met zinnetjes uit Disneyfilms te troosten. Helaas wordt de weergave van de ontwikkeling van Owen ontsierd door animaties die weinig aan het verhaal toevoegen. De beelden uit de Disneyfilms zijn al animerend genoeg.  

De documentaire is gebaseerd op het boek van Ron Suskind Life, animated: a story of sidekicks, heroes and autism uit 2014. 

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten